زنان تاثیرگذار ایران: منیژه حکمت
رأی دهید
تاثیر مهم آنها در افزایش آگاهی عمومی، کاهش تبعیض علیه زنان، ارتقای سواد و موقعیت اجتماعی شان، مقابله با فشارهای مذهبی، مشارکت در پروژه های علمی، سیاست ورزی، موسیقی، سینما و ... یک لیست پر و پیمان فراهم کرده است. مجموعه ای که از امروز ایران وایر منتشر می کند، یک مقدمه است. افرادى که اسمشان در این فهرست آمده، نماینده میلیون ها زن ایرانى هستند که هر روز در ایران و کشورهاى دیگر بر زندگى خانواده و اجتماع خود تاثیر مى گذارند.
*********
«منیژه حکمت»، تهیه کننده و کارگردان ایرانی متولد 1341 شهر اراک است. او فقط 15 سال داشت که وارد حوزه سینما شد. او از جمله زنان موفق سینمای ایران است که شروع رشد و تلاشش از پایینترین سطوح سینما و پله پله بوده و از هیچ کاری، حتی منشیگری صحنه درسینما سر باز نزده است.
حکمت درسال 1366 در فیلم «خانهای مثل شهر» منشی صحنه بود و در سال 1367 در فیلم «آپارتمان شماره 13» بازی کرد. سال 1372 دستیار «حسن هدایت» در فیلم «دلاوران کوچه دلگشا» شد و پس از آن بود که در سال 1376 نخستین اثر بلند سینمایی خود به نام «زندان زنان» را ساخت.
او در مورد روند فعالیت هایش در سینمای ایران می گوید: «شغل من تهیه کنندگی است و تهیهکنندگی در اکثر نقاط دنیا کاری مردانه است. من این حس را نکردم. شاید خیلی جنگیدم. پروسهای که من کارگردان و تهیه کننده بشوم، ۳۰ سال طول کشید. خیلیها دو ساله میآیند و تهیهکننده و کارگردان میشوند و کم نداریم در ایران. هر مدیرکلی هم که به وزارت ارشاد میآید، ۴۰-۵۰ تا تهیهکننده و کارگردان به جمعی که وجود دارد، اضافه میشود. ۳۰ سال هم زمان کمی نیست؛ جنگیدن دارد، مشکلات خاص خود را دارد. ولی الان در شرایط حاضر، من تازه برتری هم حس میکنم به عنوان زن و همیشه کارم را پیش بردهام که سختی خود را داشته است».
او تهیه کننده فیلم هایی همچون «شبیخون»، «زندان زنان»، «لالایی»، «ورود آقایان ممنوع»، «صداها»، «چیزهایی هست که نمی دانی»، «پوپک و آقاماشالله»، «دختری با کفش های کتانی» و فیلم های دیگری بوده است.
فیلم «زندان زنان»، نخستین فیلم بلند منیژه حکمت از آن جهت دارای اهمیت بود که برای نخستین بار مسایلی پیرامون زندانیان زن، زندانیان سیاسی و اعدام زندانیان جوان در آن عنوان شد که تا آن روز، این اتفاق در حوزه سینمای ایران به ندرت رخ می داد. این فیلم به سرعت مورد توجه منتقدان داخلی و جشنواره های خارجی قرار گرفت و جوایز متعددی گرفت؛ از جمله جایزه بهترین فیلمنامه و بهترین فیلم دوره ششم «جشن خانه سینما» در حوزه داخلی و تقدیرنامه کلیسای جهانی در «جشنواره بینالمللی فیلم سه قاره فریبورگ» در دوره هفدهم.
در همان سال بود که «سازمان عفو بینالملل» فیلم «زندان زنان» را در «جشنواره فیلم رتردام» هلند شایسته جایزه دانست؛ فیلمی که کاندید بهترین فیلم در جشنوارههای بینالمللی «براتیسلاوا»، «گیخون» و «هاوایی» نیز شد.
دومین فیلم منیژه حکمت «سه زن» نام داشت که در سال ۱۳۸۵ به نویسندگی، کارگردانی و تهیه کنندگی او ساخته شد و یکی از فیلمهای پرفروش آن روزهای ایران بود. این فیلم قصه سه زن از سه نسل مختلف را بیان می کرد.
پس از آن، او فیلم «لالایی» را ساخت. تولید فیلم لالایی از سال ۱۳۸۷ شروع شد و پروژه ای سنگین برای جمع آوری لالایی های فارسی زبان بود. تیم پژوهشی این کارگردان برای دست‌یابی به اطلاعات دست اول، به کشورهای فارسی زبان افغانستان، تاجیکستان و ازبکستان سفر کردند.
منیژه حکمت در سال 1390 تهیه کنندگی فیلم «ورود آقایان ممنوع»، به کارگردانی «رامبد جوان» را بر عهده گرفت و دخترش «پگاه» نیز در این فیلم به ایفای نقش پرداخت.
او از جمله کارگردان هایی است که همیشه نسبت به اتفاقات اجتماعی و سیاسی درون ایران موضع داشته است: «اگر ناهنجاریهای اجتماعی دغدغههای یک فیلمساز نباشند و خنثی باشد، به نظر من، فیلمساز نیست. اصلا هنرمند نیست. هنرمند کسی است که جریانسازی می‌کند.»
لینکهای مرتبط :
