امیرفرشاد ابراهیمی: شاید خیلی ها ندانند اما...

امیرفرشاد ابراهیمی در شبکه اکس نوشت

شاید خیلی ها ندانند اما ربنای مشهور شجریان بعد از قتل فجیع سید جواد ذبیحی خواننده دعای ربنای رادیو تلویزیون به جرم پهلوی دوستی توسط پنجاه و هفتی‌ها خوانده شد و هدفش هم این بود که جامعه متوجه فقدان ربنای ذبیحی نشود. 

ربنای شجریان ربنای خونشوری ذبیحی و پاک کننده یک جنایت است. #سید_جواد_ذبیحی مؤذن، مداح و مناجات‌خوان و خواننده دعاهای مذهبی و آوازهای اصیل ایرانی بود. وی بارها در مجالس شاه دعا و مناجات خوانده بود و صدایش مورد علاقه شاهنشاه بود و از همین رو در تمامی سفرهای مذهبی شاه به مشهد ،قم و یا شیراز همراه وی بود. پس از انقلاب، از آنجایی که مورد خشم آخوندها بود، ذبیحی به زندان افتاد.

طبق گفته عزت شاهی از فرماندهان کمیته خلخالی می‌گوید چون او مداح است او را نباید در زندان کشت ،وی آزاد می‌شود و دو هفته پس از آزادی، در تیر ۱۳۵۹ بصورت فجیعی به قتل می‌رسد. عصر روز ۲۴ تیرماه ۱۳۵۹، عکسی از قتل فجیع ذبیحی به دفاتر روزنامه‌های کیهان و اطلاعات رسید. تصویر ارسال شده نشان می‌داد که قاتلان بدن وی را مثله کرده‌اند.

 روزنامه اطلاعات به نقل از گروه شاهین انقلاب اسلامی، گزارشی را چاپ کرد که قتل سید جواد ذبیحی را به دلیل مداحی و مناجات‌خوانی او در رادیوی وابسته به رژیم سابق به گردن گرفتند.

بعدها صادق خلخالی در کتاب خاطرات خود که در سال ۱۳۷۹ منتشر شد، نام سید جواد ذبیحی را در فهرست کسانی قرار داده بود که حکم اعدامشان را صادر کرده است. 

محمدعلی ابطحی که خود در صداوسیما دستور نابودی تمام نسخه های صدا و مناجات ذبیحی را داده بود در نوشته‌ای با عنوان «تاریخ شفاهی رادیو» در رابطه با کشته شدن سید جواد ذبیحی می‌نویسد: «ذبیحی‌ها دو برادر بودند که در رادیو تهران و مشهد برنامه مذهبی، دعای سحر و اذان اجرا می‌کردند. البته جواد ذبیحی که در تهران بود، مشهورتر بود.

صدای خوبی هم داشت. آن‌ها در رادیو فقط اشعار مذهبی می‌خواندند ولی آخر اشعارشان گاه به گاه برای سلامت وجود ذات همایونی، دعا می‌کردند. 

برادر بزرگتر که در تهران می‌خواند، ردیف‌های موسیقی را می‌شناخت ولی همیشه مناجات‌هایش را بدون موزیک خواند. بلافاصله بعد انقلاب دستگیر شد و بعد مدت کوتاهی آزاد شد اما بعد از مدتی توسط نیروهای مذهبی انقلابی ربوده شده و در بیابان‌های اطراف تهران کشته شد. 

یادم هست در مشهد چند نفر از روحانیون طرفدار شاه یا مخالف مبارزات، مورد کینه مضاعفی قرار داشتند که آن‌ها را نیز به بیابان‌های اطراف بردند و بلاهای مختلف از جمله قتل بر سر آنان آمد.»