فیلم «ترمیناتور» چگونه ساخته شد؟
رأی دهید
جیمز کامرون در اوایل دهه هشتاد میلادی فیلمنامه‌نویس و کارگردان جوانی بود که تازه کارش را با ساخت آثار درجه‌دوم و کم‌خرج شروع کرده بود. حین اکران یکی از همین فیلم‌ها در ایتالیا در سال 1982 بود که کامرون در کابوسی دید که یک نیم‌تنه فلزیِ چاقو-به-دست خودش را از آتش‌سوزی در اثر انفجار بیرون می‌کشید.
کامرون تصمیم گرفت این تصویر را پرورش دهد و از آن به عنوان ایده اصلی یک فیلم ترسناک استفاده کند. در نگارش فیلمنامه، او از فیلم‌های علمی-تخیلی دهه 1950 و آثار آخرالزمانی معاصری همچون مجموعه فیلم‌های «مَد مَکس»، به علاوه آثار جان کارپنتر، سازنده فیلم‌های ترسناک مشهور آن زمان الهام گرفت.
در طرح اولیه فیلمنامه دو نابودگر بودند که از آینده به گذشته فرستاده می‌شدند تا ماموریتی خطیر که سرنوشت جهان را تغییر می‌داد را به انجام برسند. یکی قرار بود از مادر رهبر شورشیان در برابر ماشین‌های اقتدارگرای آینده، که هنوز به دنیا نیامده بود، دفاع کند، و دیگری قرار بود او را ترور کند.
ترمیناتورِ اولی شبیه همان چیزی بود که بعدا در فیلم ظاهر شد، اما دومی از فلز مایع ساخته شده بود و با سلاح‌های معمولی قابل نابودی نبود. کامرون که فکر می‌کرد فناوری‌های آن زمان قادر به ایجاد ترمیناتور مایع نیستند، این ایده را کنار گذاشت، تا اینکه هفت سال بعد در دومین فیلم ترمیناتور و در قالب شخصیت T-1000 از آن پرده‌برداری کرد.
«ترمیناتور» در اصل قرار بود یک «بی-مووی» یا فیلم درجه دوی کم‌خرج باشد، لذا عوامل تولید انتظار درآمد زیاد نداشتند. با این وجود، وقتی که فیلم روی پرده رفت، در برابر بودجه ناچیز 6.4 میلیون دلاری، نزدیک هشتاد میلیون دلار فروش کرد، و به یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های تاریخ سینما در زمان خود تبدیل شد.
موفقیت ترمیناتور باعث شد جیمز کامرون به کارگردانی درجه یک تبدیل شود و آرنولد نیز جایگاه خود را به عنوان بازیگری برجسته تثبیت کند. در نتیجه، مجموعه‌ای از فیلم‌های ترمیناتور، بیشترشان با حضور آرنولد، تولید شد که گرچه از لحاظ هنری درجه موفقیت آنها نوسان داشته است، اما عموما از نظر تجاری موفق بوده‌اند. علاوه بر این، مجموعه‌های تلویزیونی، کمیک‌بوک‌ها، رمان‌ها و بازی‌های کامپیوتری بسیاری بر اساس ترمیناتور ساخته شدند.
برای قدردانی از عوامل سازنده فیلم، کتابخانه کنگره ایالات متحده در سال 2008 فیلم «ترمیناتور» را به عنوان اثری که «از نظر فرهنگی، تاریخی، یا زیبایی‌شناختی» مهم است انتخاب کرد و پس از بازسازی کیفیت تصویرش آن را در مجموعه مهمترین آثار فرهنگی و هنری خود جای داد.
