انتقاد ریدلی اسکات از تکیه فیلمهای ابرقهرمانی بر جلوههای ویژه
رأی دهید
اسکات معتقد است که تکیه بیش از حد فیلمسازان معاصر بر جلوههای بصری دیجیتالی، باعث شده تا آنها زحمت نگارش یک فیلمنامه جذاب و پرداختنِ عمیق شخصیتهای داستان را به خودشان ندهند.
به گفته او، تفاوت فیلمهای خودش – که بسیاریشان را میتوان در ژانر ابرقهرمانی جا داد – با فیلمهای معاصر این است که او به شخصیتهای فیلمهایش انگیزههایی میدهد که آنها را برای مخاطب باورپذیر و قابل ارتباط میکند.
اسکات معتقد است که «فیلمهای ابرقهرمانی بسیار کسالتآورند. فیلمنامههایشان افتضاح است. گمانم خودم سه فیلم ابرقهرمانی با فیلمنامههای عالی ساختهام. یکی بیگانه با سیگورنی ویور بود؛ دیگری گلادیاتور (با راسل کرو)؛ و یکی دیگر با هریسون فورد (بلیدرانر). بهترین فیلمها معمولا حول محور شخصیتهای قدرتمند شکل میگیرند.»
او میافزاید: «پس چطور است که امروزه فیلمهای ابرقهرمانی داستانهای افتضاحی دارند؟ به این خاطر است که عمدتاً روی جلوههای ویژه دیجیتالی حساب باز میکنند. و این باعث کسالت تمام کسانی شده که در سینما با جلوههای ویژه سر و کار دارند.»
اسکات اولین فیلمساز بزرگی نیست که آشکارا از فیلمهای ابرقهرمانی معاصر انتقاد میکند. فیلمساز کهنهکاری مثل مارتین اسکورسیزی، و فیلمساز نسبتا جوانتری مثل دنیس ویلنوف، که اخیرا نسخهای نسبتا خوب از رمان علمی-تخیلی «دون» را روی پرده برد، نیز انزجار خود را از فیلمهای ابرقهرمانی معاصر ابراز کردهاند.
این انتقادات به ویژه در دوران همهگیری کرونا شدت گرفته است، چرا که به نظر میرسد برای جلب دوباره مخاطب عام به سالنهای سینما و درآمدزایی بیشتر، کمپانیهای فیلمسازی روی جلوههای تصویری خارقالعاده در فیلمهای ابرقهرمانی سرمایهگذاری کردهاند. این قضیه همچنین نشانگر روند تغییرات عمده در سینما و نقش آن به عنوان یک پدیده هنری-تفریحی-قتصادی در زندگی بشر است.