ایدز؛ گفت‌و‌گوی یک قربانی و دو متخصص

شیما شهرابیداستان زندگی مهدیآن روز را به خوبی به یاد دارد، با همه جزئیات...خودش می‌گوید: «سیاه‌ترین روز زندگی‌ام بود، تازه تصمیم گرفته بودم درست زندگی کنم، پاک شده بودم و سرم به سنگ خورده بود.» اما جواب آزمایش همه آرزوهای او را بر باد می‌دهد. مثل همیشه جواب آزمایش را پشت گیشه به دستش نمی‌دهند و می‌گویند: «مشاور می‌خواهد با شما صحبت کند.» مهدی سی و پنج ساله است و پنج سال پیش متوجه شده که اچ ای وی مثبت است؛درست وقتی رو به روی مشاور آزمایشگاه می‌نشیند و مشاور از او می‌پرسد: تا به حال رفتارهای پر خطر داشته‌ای؟ : «همان وقت شستم خبر شد.  برای من که هفت سال انواع و اقسام مواد مخدر را مصرف کرده بودم و از هر روشی استفاده کرده بودم....» حرفش را قطع می‌کند و بعد چند ثانیه می‌گوید: «اگر اچ ای وی مثبت نبودم، جای شک داشت.» مهدی قصه اچ آی وی مثبتش را برای ایران وایر روایت می‌کند و لا به لای روایتش دکتر ارش علایی و دکتر  کامیارعلایی؛ دو برادر پزشکی که سال‌هاست روی مبتلایان به اچ آی وی کار می‌کنند  و هم اکنون مشغول تدریس در دانشگاههای آمریکا هستند، به پرسش‌های ایران وایر برای روشن شدن ابهاماتی که درباره این بیماری وجود دارد، پاسخ می‌دهند.

 

مهدی اول تصمیم می‌گیرد، خود کشی کند: «پنج ماه بود مصرف مواد را کنار گذاشته بودم و می‌خواستم درمان دندان‌هایم را شروع کنم.  بچه‌های مرکز NA یا معتادان گمنام از من خواستند که ازمایش بدهم و بعد به دندانپزشکی بروم. جواب آزمایش که آمد همه دنیایی که تازه ساخته بودم، زیر و رو شد. تازه برگشته بودم خانه. حالا باید چه کار می‌کردم؟ فکرم رفت سمت خودکشی اما مشاوران ان ای خیلی کمکم کردند. اول می‌خواستم از خانه بزنم بیرون. اما بعد مشاور گفت اگر یک سری چیزها را رعایت کنی، می‌توانی خیلی راحت در خانه خودتان زندگی کنی و کسی را هم مبتلا نکنی. مثلا حواسم باید به تیغ‌هایی که مصرف می‌کنم باشد، مسواکی که استفاده می‌کنم و....»

مهدی بیماری‌اش را از خانواده‌اش پنهان کرده: «خجالت زده هستم. یک مدت اعتیادم عذابشان داد، حالا هم این بیماری، بعد هم گفتم شاید از اسم بیماری بترسند و رفتارشان با من عوض شود.» با این که همه انچه پزشکان می‌گویند، رعایت می‌کند اما هفته گذشته شوک بزرگی را از سر گذرانده : «مادرم یکباره دچار کم بینی شد. هر دو چشمش در عرض مدت کوتاهی به شدت کم بینا شد. هر چه دکتر رفتیم، فایده نداشت. آزمایش‌ها مختلفی برایش نوشتند، از رماتیسم و سل تا ایدز. » اسم آزمایش ایدز حال مهدی را خراب می‌کند و زمانی حالش بدتر می‌شود که راهی بیمارستان پارس می‌شود تا جواب آزمایش مادرش را بگیرد: «گفتند جواب همه ازمایش‌ها اماده است اما جواب ازمایش ایدز امروز حاضر نشده، فردا بیایید. قلبم تند تند می‌زد. یکباره به گریه افتادم، دست خودم نبود، هزار تا فکر توی سرم چرخ زد. با خودم می‌گفتم نکند من مادرم را مبتلا کرده باشم. به منشی گفتم می‌خواهم با دکتر آزمایشگاه حرف بزنم. رفتم پیش متخصص پا تولوژی به دکتر با گریه و التماس گفتم، آقای دکتر جواب ازمایش اچ ای وی مادرم مثبت بوده، دکتر گفت: جواب ازمایش ایشان نه منفی بوده و نه مثبت. این آزمایش در زمان مشخص جواب نگرفته، ما بیست و چهار ساعت دیگر صبر می‌کنیم اگر جواب نگرفت.، میفرستیمشان سازمان انتقال خون، آنجا با روش دیگری ازمایش می‌کنند و جواب دقیق می‌گیرند. تا صبح نخوابیدم، کلافه و پریشان، واقعا حال بدی داشتم.»  البته فردای آن روز جواب آزمایش مادرش مشخص شده. او اچ آی وی منفی بوده است و مهدی یک نفش راحت کشیده است.

مهدی هیچ‌گاه از کلمه ایدز برای بیماری‌اش استفاده نمی‌کند و می‌گوید: «من اچ آی وی مثبت هستم اما ایدز ندارم. یعنی بیماری من هنوز وارد فاز ایدز نشده، دارو مصرف می‌کنم که ورود به فاز ایدز را به تاخیر بیاندازم. تعداد CD4هایم را کنترل می‌کنم. نباید استرس داشته باشیم، باید ورزش کنیم و سعی کنیم دچار سرماخوردگی نشویم. اگر این نکات را رعایت نکنیم بیماری‌مان زودتر وارد فاز ایدز می‌شود. چون این موارد ایمنی بدن را پایین می‌اورد.»

مهدی دوست ندارد کسی را  آلوده کند اما از روش مستقیم هم برای بازگو کردن بیماری‌اش استفاده نمی‌کند: «اوایل وقتی به آرایشگاه یا دندانپزشکی مراجعه می‌کردم، خیلی راحت می‌گفتم من مبتلا هستم  اما برخوردهایی دیدم، که باعث شد الان  به طور غیر مستقیم از بیماری‌ام حرف بزنم. مثلا هر بار که به ارایشگاه می‌روم از آرایشگر می‌پرسم که تیغ‌اش را عوض کرده، قیچی را تمیز کرده، جواب همه مثبت است و بعد می‌گویم وقتی کار من هم تمام شود برای نفر بعدی این کار را انجام می‌دهد؟ باز هم جواب‌شان مثبت است اما تاکید می‌کنم و می‌گویم: «لطفا جلوی خودم این وسایل را استریل کن و تیغ را دور بیانداز، می‌خواهم خیالم راحت باشد که همیشه این کار را انجام می‌دهی.»از دندانپزشکان هم می‌پرسیدم اما به تازگی انجمن دندانپزشکی را معرفی کرده که به مبتلایان به ایدز و هپاتیت سرویس رایگان می‌دهد. یعنی هرکس بگوید که به این بیماری‌ها مبتلا است، به طور رایگان درمان می‌شود.» او از دندانپزشکش پرسیده که چرا این کار انجام می‌دهد وفقط یک جمله شنیده: «برای سلامتی خودم، برای این‌که خودم مبتلا نشوم.» او معتقد است با این سرویس همه مبتلایان صادقانه از بیماری‌شان می‌گویند و دندانپزشک هم همه چیز را به درستی استریل می‌کند.

خانواده مهدی اصرار دارند که او ازدواج کند و سر و سامان بگیرد. آرزوی خودش هم همین است : «دو سال پیش با دختر خانمی آشنا شدم. تلفنی حرف می‌زدیم و همدیگر را می‌دیدیم. چند ماهی که از آشنایی‌مان گذشت، دختر اصرار زیادی کرد که تکلیف رابطه را مشخص کنیم، دوست داشت ازدواج کنیم . خب من هم دوست داشتم اما باید موضوع بیماری را به او می‌گفتم. با هم قرار گذاشتیم و گفتم: باید موضوع مهمی را برایت تعریف کنم. رفتیم رستوران مثل همیشه خوب و خوش. گفت: «تو عالی هستی، از وقتی با هم دوست شدیم تو هیچ سوءاستفاده‌ای از من نکردی.» من فقط گوش می‌کردم و بعد گفتم: «اگر بگویم من مبتلا به یک بیماری هستم که همیشه باید با کاندوم سکس کنیم و بچه دار نشویم....» حرفش تمام نشده که دختر غذایش را نصفه نیمه رها می‌کند و با چشم گریان از رستوران بیرون می‌رود. مهدی از آن روز تا به حال سراغ هیچ زن دیگری نرفته اما به تازگی دختری را در انجمن ایدز دیده که شرایط خودش را دارد و از طریق همسر سابقش که اعتیاد داشته، مبتلا شده. او می‌گوید: شاید اگر با او ازدواج کنم، بهتر باشد اما نمی‌دانم می‌توانیم بچه سالم داشته باشیم یا نه؟ باید بیشتر تحقیق کنم.»

 

دکتر آرش و کامیار علایی