روزهای دور از تهران سکته کرده - گفت و گو با شادی امینی

ایران وایر : این روزها بسیاری از اهل غربت، ترانه «۲۸» یا همان «تهران» با صدای «شادی امینی» را گوش می کنند؛ با انبوهی از خاطرات تلخ و شیرین، حسرت و آرزو، رویا و کابوس.

 

«تهران و بوی ذرت مکزیکی و غروب» و «تهران وصله پینه شده با خطوط کج» رویای شبانه و دغدغه روزانه اهالی غربت می شود و دل‎شان دوباره برای همان تهران «سکته کرده از هر دو پا فلج» چنان می تپد که گویی قلب مادری برای کودک دورمانده اش.

 

ترانه «۲۸» به همان اندازه که نام شادی امینی و آواز زنانه زیبایش و نیز یاد و خاطره تهران را به ذهن نشانده، یادآور نام «فاطمه اختصاری»، سراینده این ترانه است که بعد از روزهای دشوار بازداشت و سانسور و حذف مجوز شعرها و کتاب هایش، راه سکوت و انزوا در پیش گرفت و به تنهایی  درونش پناه برد.

 

«ایران‎وایر» از شادی امینی درباره ترانه تازه اش پرسیده است. شادیِ ۲۹ ساله ساکن لس آنجلس است.

روزهای دور از تهران چه گونه می گذرد؟  خب! رشته تحصیلی من در ایران مهندسی شهرسازی بود. همان زمان و همراه با تحصیل، در زمینه دکوراسیون داخلی هم کار می کردم. الان این جا بیش‎تر به کارهای هنری مثل عکاسی، طراحی و گرافیک رو آورده ام.

موسیقی چی؟  دوره های آواز و گیتار را در ایران گذراندم. از سال ۱۳۹۲ هم به طور رسمی شروع به ضبط و انتشار ترانه هایم کردم.

معیار خاصی برای انتخاب ترانه ها داری؟همیشه برایم مهم‌ترین بخش کار، انتخاب ترانه بوده و معمولا از ترانه های خودم انتخاب می کنم. ولی از آثار دوستان شاعر عزیزم هم پیش از این اجرا کرده ام و ترجیح من برای اجرای آثار دوستان این است که شعرهای انتخابی، فضایی کاملا متفاوت داشته و بازتاب دهنده مسایل اجتماعی باشد.

چه شد که از شعر فاطمه اختصاری استفاده کردی؟ شعر فاطمه را دکتر «سیدمهدی موسوی» برایم فرستاد. همان لحظه  بسیار تحت تاثیر فضای شعر قرار گرفتم و آن قدر حس آن به من و زندگی و دلتنگی هایم نزدیک بود که همان روز از فاطمه اختصاری عزیز اجازه اجرای آن را گرفتم. تمام فضای شعر، من را به خاطراتم برمی گرداند و عمیقا تحت تاثیر آن  قرار گرفتم. برای همین هم بعد از کسب اجازه از این شاعر عزیز، ترانه را با کمک گروه «الفونا» در امریکا ضبط و اجرا کردم. کار ساخت ویدیو آرت این ترانه را نیز «سیروس کردونی» انجام داد. فاطمه در ایام عید عکس های زیبایی برای من فرستاد تا بتوانم ویدیوی «۲۸» را با عکس هایی از تهران بسازم.

 «۲۸» تک ترانه است یا این که بخشی از یک آلبوم است که قرار است درآینده منتشر شود؟ «۲۸» یکی از ترانه های آلبوم «بازی» است که به زودی منتشر و روی وبسایتم قرار می گیرد. این آلبوم حاصل دو سال فعالیت موسیقی من است و دو اثر کاملا جدید هم در آن مجموعه وجود دارد.

این ترانه پر از خاطره است؛ خودت آدم نوستالژیکی هستی؟ بله، به شدت. می شود گفت بیش‎ترین احساسم را از خاطراتم وام می گیرم.  من یک تیر ماهی هستم که مثل خرچنگ به خاطرات و دل‎بستگی هایم می چسبم و این دل‎بستگی ها هرگز از قلبم جدا نمی شوند.

پس چرا در این ویدیو چهره ات تا این حد سرد، بی روح و یخ زده است؟ خیلی های دیگر هم پیش از این به من گفته بودند که چرا در این ویدیو چهره ام سرد و بی روح است. این سردی دقیقا اتفاقی است که بعد از مهاجرتم از ایران برایم رخ داد. دوری و دلتنگی و تنهایی مرا به شدت تغییر داد و از یک شادی پر جنب و جوش و همیشه خندان، تبدیلم کرد به شادی دیگری؛ شاید یک شادی آرام و حتی کمی گوشه گیر. البته مهاجرت، خوبی هم داشته و یکی از آن ها همین شروع حرفه ای موسیقی بود.

یعنی انگیزه و جرقه این شروع، مهاجرت بود؟نه اصیل تر بود. به نظرم همان انگیزه ای که باعث می شود جان یک خطاط به سمت خطاطی متمایل بشود یا یک نقاش دست به نقاشی و کشیدن طرح بزند و  یک عکاس خودش را به مخاطره بیاندازد و از صحنه های بدیع عکس بگیرد، من را هم سمت آواز می کشاند. خلق کردن را دوست دارم و می خواهم بخشی از خلق یک اثر باشم و احساس مشترکی را در جان تشنه هم‎نسل های خودم ایجاد کنم.