آن اژدها: سرطان

فیلم «از شرکت شما در این بازی تشکر می‌کنیم» داستان واقعی پدری است که برای تطبیق با شرایط دشوار زندگی پسر کوچک یک ساله‌اش که مبتلا به سرطان لاعلاج شده است یک بازی کامپیوتری طراحی می‌کند.

 

از بازی‌های کامپیوتری به عنوان راهی برای فرار از دنیای واقعیت یاد می‌شود. آدم‌ها می‌توانند در بازی‌های کامپیوتری تبدیل به قهرمان شوند: می‌توانند مانند مسی فوتبال بازی کنند یا مانند مرد عنکبوتی تار بتنند و از دیوار بالا روند یا بهتر از مایکل شوماخر رانندگی کنند. اما بازی «آن اژدها: سرطان» هدف کاملا متفاوتی دارد. این بازی شما را دعوت می‌کند که به یک زندگی واقعی آن سر بزنید. زندگی واقعی کودکی به سرطان مبتلا است.

 

وقتی دیوید اوسیت و مالیکا زوهالی کارگردانان فیلم برای اولین بار با رایان گرین، پدر و طراح این بازی، دیدار می‌کنند، «جوئل» سه سال بود که با شیمی‌درمانی و پرتو‌درمانی دست ‌به گریبان بود و حالا دیگر نه صدایی می‌شنید و نه چیزی می‌دید. پدر و مادرها دوست دارند همه لحظات زندگی بچه‌هایشان را ثبت کنند؛ اولین باری که چهاردست و پا راه می‌روند، اولین کلماتی که بر زبان می‌آورند، اولین باری که سوار دوچرخه می‌شوند و ...اما برای خانواده «گرین» این ثبت کردن‌ها فرق داشت و اینطور شد که پدر خانواده،‌ رایان، برای تطبیق با شرایط دشواری که خانواده با آن مواجه بود، به کاری روی می‌آورد که بلد بود: او که طراح بازی‌های کامپیوتری است، بازی «آن اژدها؛ سرطان» را طراحی می‌کند: یک بازی امپرسیونیستی که در آن به عنوان مثال اجزای صورت آواتار جوئل دیده نمی‌شود.

 

در جایی از این بازی باید یک بچه را که در اتاق بیمارستان است و از درد گریه می‌کند ساکت کرد. یا باید رگ مناسب را برای تزریق مسکن به او پیدا کرد و برای اینکار باید در رگ‌های بیمار جولان مجازی داد. شرکت‌کنندگان در این بازی در مراحل می‌توانند متوجه استیصلال محض پدر و مادر و اطرافیان جوئل شوند.

 

وقتی کارگردانان فیلم در سال ۲۰۱۳ بعد از خواندن خبری کوتاه در خصوص این بازی با رایان تماس می‌گیرند، حال جوئل رو به وخامت بود و تومورهای تازه‌ای در بدنش کشف شده بود. اما آنها این اجازه را پیدا می‌کنند که شاهد مراحل ساخت بازی و همینطور داستان زندگی واقعی جوئل باشند.

 

رایان، طراح این بازی می‌گوید: طرح این بازی در واقع بازتاب وضع الان من است. من نمی‌توانم به کسان دیگری که با این مشکل مواجه اند بگویم چه کنند. اما این راهی است که من انتخاب کردم تا داستانم را بگویم.