کاخ سفید از مهمانانش چگونه پذیرایی میکند؟
کاخ سفید از مهمانانش چگونه پذیرایی میکند
در آمریکا، هر قدم از مراحل دیدار یک رهبر خارجی از واشنگتن به دقت برنامه ریزی میشود
در روابط خارجی همچون سایر حوزه‌های سیاسی، نحوه حضور مقابل انظار عمومی بسیار حائز اهمیت است. چهره‌های سیاسی درگیر ظرایف زیادی هستند؛ این که با اشخاص مناسب دیده شوند یا آن قدر مصاحبه کنند که افکار عمومی را در مورد میزان نفوذشان متقاعد کنند.
رهبران اندکی هستند که بهتر از روسای جمهور ایالات متحده، این قواعد ظریف و پر جزئیات را می‌دانند. آنها همیشه چند حقه تازه در آستین دارند تا همتایان بین‌المللی خود را خشنود کنند و مجیزشان را بگویند یا این که گولشان بزنند و دستشان بیاندازند.
از مهمانی‌های شام باشکوه و مسافرت به کمپ دیوید تا نوشیدن یک قهوه دوستانه و بدون تشریفات در دفتر بیضی شکل رئیس‌جمهور در کاخ سفید، هر قدمی که یک رهبر خارجی در جریان دیدارش از واشنگتن برمی‌دارد به دقت تنظیم میشود تا پیامی شایسته و واضح را به ببنندگان داخل و خارج کشور برساند.
ملاقات در دفتر بیضی
عکاسان مطبوعاتی، جریان ملاقات آقای اوباما با ملک عبدالله پادشاه سعودی را در ماه ژوئیه ثبت کردند |
اما چیزی که در این میان مهم است حواشی این ملاقات است. اگر رهبر مورد نظر بدون گرفتن عکسهایی در حال دست دادن با رئیس جمهور وارد دفتر شود یا از آن بیرون بیاید همه خبرنگاران آن را به عنوان نشانه بدی تلقی می‌کنند.
مهمانان در اتاق بیضی قهوه صرف می کنند اما بعضی از رهبران در کاخ سفید با ناهار پذیرایی می‌شوند.
در سالن کنفرانس کوچکی که مشرف به اتاق بیضی است شرکت کنندگان زیادی روی صندلی‌ها می‌نشینند. آنها می‌تواند در صورت تمایل عکس هم بگیرند. این رسمی‌است که به زمان فرانکلین روزولت که ناچار بود بعد از ابتلایش به فلج اطفال همواره روی صندلی چرخدارش بنشیند، باز‌می‌گردد. علتش آن بود که او دوست نداشت توجه عمومی را به بیماری‌اش جلب کند.
سال گذشته ، وقتی که یک کنفرانس مطبوعاتی با گوردن براون نخست وزیر وقت بریتانیا برگزار شد، به محض این که دو طرف، روی صندلی‌های دسته‌دار اتاق بیضی نشستند مطبوعات بریتانیا به این گمان افتادند که این نشانه سردی روابط بین دو طرف است، چون این مراسم، شکوه سالن شرقی کاخ سفید را کم داشت.
سالن کنفرانس شرقی
اتاق مجلل شرقی مکانی ست که کنفرانس‌های خبری مشترک زیادی در آن برگزار می‌شودبرگزاری یک کنفرانس خبری مشترک با رئیس جمهور در اتاق پر زرق و برق شرقی (و اگر وضع هوا اجازه بدهد در باغ گل‌سرخ معروف مجاور آن) جایگاه و اهمیت ملاقات کننده را ارتقا می‌دهد.
معمولا به سران دولت‌های بریتانیا و استرالیا (البته به استثنای گوردن براون) این فرصت داده شده است که در سالن کنفرانس شرقی یک سخنرانی خبری داشته باشند تا این برنامه به وضوح نشانه‌ای از "روابط ویژه" با ایالات متحده باشد.
در این کنفرانس‌های خبری معمولا خبرنگاران داخلی و خارجی به تناوب از رهبران سوال‌های متعددی می‌کنند.
مراسم اتاق شرقی باید به پیشنهاد ایالات متحده برگزار شود، در غیر این صورت مقامات خارجی به شکل مودبانه‌ای تقاضا می‌کنند که از آنها برای این مراسم دعوت شود.
ضیافت شام رسمی
تنها رهبران منتخب شکوه و جلال یک ضیافت شام رسمی دولتی را تجربه می‌کنند |
افراد دعوت شده عموما سران کشورها هستند اما به طور استثنایی گاهی سران دولت‌ها هم به این ضیافت دعوت می‌شوند.
برای بریتانیا به صورت سنتی تنها ملکه (و نه نخست وزیر) مفتخر به چنین ضیافت شامی خواهد بود.
ضیافت‌های شام در نهایت تشریفات و شکوه هستند و می‌توانند شامل گارد احترام و مراسم استقبال رسمی و پر زرق و برق و شلیک بیست و یک تیر تفنگ به نشانه احترام نظامی و حتی دعوت به سخنرانی در کنگره باشند.
اولین ضیافت شام رسمی آقای اوباما برای مانموهان سینگ، نخست‌وزیر هند در ماه نوامبر گذشته به وسیله افراد فاقد شهرتی چون میشل و طارق صالحی که راه خود را به مهمانی یافته بودند، مختل شد.
سفر به کمپ دیوید
بیل کلینتون سعی کرد نقش میانجی را در مذاکرات صلح خاورمیانه در کمپ دیوید ایفا کند |
به عنوان مثال، جورج بوش اعتقاد داشت که ضیافت‌های شام رسمی چندان کارایی ندارند و ترجیح می‌داد که با رهبران خارجی مورد علاقه‌اش در مزرعه‌اش در تگزاس یا کمپ دیوید وارد گفتگو شود.
آقای بوش حتی یک بار جونیچیرو کویزومی، نخست وزیر وقت ژاپن را که به شدت به الویس پریسلی علاقه‌مند بود، به آرامگاه این ستاره موسیقی راک در ممفیس ایالت تنسی برد. آنها با هواپیمای مخصوص ریاست جمهوری ایالات متحده به آن جا رفتند. این یکی از شگردهای رئیس جمهوری برای جلب نظر مهمانش بود.
آقای کلینتون برخلاف آقای بوش دارای املاک خانوادگی نبود و دریافته بود که آلرژی‌اش در کمپ دیوید عود میکند. به همین جهت آقای کلینتون مهمانی‌های شام بزرگداشت یا کنفرانس‌هایی نظیر "آپک" را ترجیح می داد، جایی که او می‌توانست عطش سیری‌ناپذیرش به پرکاری و نیز تمایلش به گپ زدن با همتایانش را فرو نشاند.
آقای اوباما آخر هفته‌های متعددی را با خانواده‌اش در کمپ دیوید گذرانده ولی تاکنون حتی یک رهبر خارجی را به آن جا نبرده است.
ملاقات اتفاقی
ملاقات با دالایی لاما می‌تواند باعث بروز تنش بین ایالات متحده و چین شود |
پذیرایی از دالایی لاما به عنوان رهبر سیاسی مخالف دولت چین با خشم چین رو به رو می شود. برای این که از ملاقات ترتیب داده شده چنین برداشتی نشود، کارمندان کلینتون یک ملاقات با معاون رئیس جمهور یا همسر او را ترتیب دادند، در حالی که آقای کلینتون "بدون برنامه قبلی"به جمع آنها پیوست.
جورج بوش نیز به جای پذیرفتن دالایی لاما در دفترکارش در کاخ سفید ترجیح داد او را در خانه‌اش ملاقات کند، این در حالی بود که بر نقش رهبری مذهبی (و نه رهبری سیاسی) او در تبت تاکید می‌کرد.
آقای اوباما بعد از امتناع اولیه از ملاقات دالایی لاما بالاخره او را در ماه فوریه در کاخ سفید به حضور پذیرفت.
روسای جمهور برای القاء حس دوستی‌های در حال شکل‌گیری هر از چند گاهی در مقابل دوربین‌ها به شکل غیر رسمی ظاهر می‌شوند. به عنوان مثال آقای اوباما اخیر دوست جدیدش دمیتری مدودف، رئیس جمهور روسیه را برای صرف چیز برگر و سیب زمینی سرخ کرده به یکی از پاتوق‌های مورد علاقه اش برد در حالی که دوربین‌ها نیز این دو را تعقیب می‌کردند.
مراسم با بانوی اول آمریکا
یک رهبر موفق، همسر موفقی نیز دارد. به همین دلیل دفتر بانوی اول آمریکا ممکن است برنامه‌هایی را برای همسران رهبران کشور‌هایی خاص ترتیب دهد. این برنامه‌ها می‌تواند صرف ناهار، دیدار از مدارس و گالری‌های هنری و حتی کاشتن درخت باشد.
اقامت در بلیر هاوس
"بلیرهاوس" که در همسایگی کاخ سفید در خیابان پنسیلوانیای واشنگتن دی سی قرار دارد، اقامتگاه رسمی مهمانان رئیس جمهور است.
این مکان معمولا برای رهبران کشورها در نظر گرفته میشود و مهمانان باید از سوی رئیس جمهور برای اقامت در آن جا دعوت شوند.
امنیت فوق‌العاده و نزدیکی به کاخ سفید از مزایای "بلیرهاوس" است.
کیتی کانلی - واشنگتن
|
|
|
|
|
|
|
|
