سیب سرخ- آی سهراب، کجایی تو کجا؟
آی سهراب!
آی سهراب، کجایی تو کجا؟
آی سهراب جهانی دگرست
چشمها را باید بست
گوشها کر بشوید، فکر را،
در نهانخانه تردید ببندید به چوب
با همه هستی خود،
غرق در پوچی دنیا بشوید
دوست را باید کشت
عشق را دفن کنید
روز باران باید، زیر چتری بروید، پشت برابر کنید
بگریزید به زیر سقفی
گل نیلوفر را بشکنید از ساقه
زندگی هستی پوچی است به ابهام غروب
زندگی پول و زر و قدرت و جاه است همه
چشمها را باید بست، ذهن را کور کنید
تا نفهمید که باران چیزی است
که در او روح بهاران خفته است
تا نفهمید که سهراب که بود
تا نفهمید که نیلوفر آبی زیباست
این نصیحت شنوید:
کور باشید همه، هر چه کمتر بینید، هر چه کمتر دانید
زندگی تان... بشود
آی سهراب کجایی تو، کجا؟
آی سهراب جهانی دگر است
مریم باقری
سرود آفتابی
قناری در قفس مرده است، می دانی؟... نمی دانی
شقایق زرد و پژمرده است، می دانی؟... نمی دانی
ببین وهم عجیبی را که در رویای پرواز است
دل پروانه آزرده است، می دانی؟... نمی دانی
عجب جشن غریبی! میز آماده است
کسی سهم تو را خورده است، می دانی؟... نمی دانی
من از قلب غزلهایم تو را فریاد می کردم
چراغ واژه افسرده است، می دانی؟... نمی دانی
در این تاریک و روشن ها تو را دیگر نمی بینم
کسی ماه نو را برده است، می دانی؟... نمی دانی
رضا حدادیان
با شاعران جوان
ناهید فرهادنژاد وی در ترجمان احوال خود چنین گفته است : «مسافری بارانی که کوله بارم پر از پرواز است. متولد ۲۱/۱/۶۰ از خوزستان مال امیر ایذه بختیاری می باشم، هنرم تنها پرواز «شعر» نیست در زمینه نقاشی خط و موسیقی نیز فعالیت دارم اما شعر تمام هستی من است و به امید خداوند هدفم متمرکز شعر است تا با یاری حق، مخاطبانم را به پرواز دعوت کنم».
ناهید در سرودن شعر سپید افق درخشانی را، پیش رو دارد، اینک نمونه ای از سروده های وی را با هم زمزمه می کنیم:
«فاصله»
دور مانده من
من، همیشه نیسته ی تو
سنگی به شیشه می زنم
برای بیداری،
صبح است،
نفسی تازه می کنم
بگو!
کی آفتابی می شود صحن دستانت
تا رنگی بزنم به چهره ی آسمان
از تو
هیچ چیز به یادگار نمانده است
جز پیراهنی که نمی شناسمش!
کسی شبیه یک ستاره
دیشب آمده بود
کفشهایش
مثل کفشهای تو بود
سوغات برایم آورد
مشتی پروانه و گم شد همان جا
که من ایستاده بودم
مادرم گریه می کند
تنهاتر از همیشه
نمی دانم کسی شبیه یک ستاره مرده
یا من
که هیچ فصلی زنده نبودم
ناگهان
چشمان لنگه به لنگه ام را دوختم به نبودن مردی
که جنازه ام را می برد
به سمت پنجره ای
که در نقاشی هایم هاشور خورده بود
برای خودم
همیشه تا تو
یک وجب فاصله می گذارم
تا فرداها اما
طول می کشد برسم به خانه ی تو
دیریست!
تنها مانده ام
با پیراهنی که جیب هایش پر از پروانه است
تا پرواز هم
فاصله ای نمانده است
سهم من یادت نرود!
حالا دیگر
آرزویی
جز شستن پیراهنت ندارم.
با شاعران جوان
مهدی سیفی پور تاکنون بیست بهار از زندگانی را پشت سرنهاده است. او در شهر تبریز ولادت یافته و به اشعار زنده یاد سهراب سپهری علاقه ی وافری دارد، شعری از او را با هم می خوانیم :
من که خود می دانم
من که خود می دانم
افق دیده ی من رو به نگاه ملکوت است ولی
در هیاهوی نگاه تو دلم درگیر است
باید از خود پرسید
که میان دل و دوست
عشق و لذت آیا نیست روا
باید از کوچه ی تنهایی خود دور شدن
بال بگشودن و رفتن به سرازیری عشق
گذر از لحظه به لحظه حسرت
و چه زیباست رسیدن به وصال
و نگاهی که به یک عمر نظر خواهد کرد
من که خود می دانم
در نهانخانه ی تاریک دلم
عشق زیبای تو پیداست هنوز
روح من در جهت عشق تو می پوید راه
بی نهایت دلم از عشق خدا سرشار است
من که خود می دانم...
جامه ای از تن گل
غروب بود و نگاهش طلوع دیگر داشت
غریبه ای که غم عشق را مقدر داشت
زمین به نام بهارش دهانی از گل بود
زمان به یمن نگاهش فروغ دیگر داشت
لبان مخملی اش تا به خنده وا می شد
لهیب تازه ای از شعر و شور در بر داشت
زبانه می زد و آتش به جانمان می ریخت
ز چشم های قشنگی که رنگ آذر داشت
رها چو قوی سپیدی در آبهای زلال
رسوم کهنه شرم و حجاب را در بر داشت
برید از تن گل جامه ای و در بر کرد
برای دلبری از مافسون مکرر داشت
خیال با تو نشستن خیال خامی بود
خیال خام حبابی که باد در سر داشت
شروع کن که به پایان رسیده ام اما
شروع عشق تو را دل هنوز باور داشت.
