اقامتگاه وزرای ارشد کابینه ترامپ به پادگان‌ها منتقل شد

بر اساس گزارش های منتشر شده، مقامات ارشد آمریکایی مجبور شده اند پس از ترور چارلی کرک فعال سیاسی، به دلایل امنیتی به پایگاه‌های نظامی منتقل شوند.

مارکو روبیو وزیر امور خارجه، پیت هگزث وزیر جنگ، کریستی نوئم وزیر امنیت داخلی، کیتی میلر سخنگوی وزارت بهره‌وری دولت فدرال (DOGE) و همسرش، استیون میلر مشاور ارشد سیاست داخلی دونالد ترامپ و همچنین دانیل دریسکول وزیر ارتش آمریکا اکنون در پایگاه‌های نظامی آمریکا زندگی می‌کنند. 

به گزارش ایرنا، به نقل از مجله آتلانتیک یکی دیگر از مقامات ارشد کاخ سفید که به دلیل نگرانی‌های امنیتی نامی از او فاش نشده، پس از قتل کرک، خانه شخصی خود را ترک و به پایگاه نظامی رفت. 

بسیاری از مقامات ارشد درخواست مسکن در پایگاه‌های نظامی کرده‌اند که برخی آن‌ها با نبود مسکن کافی در پایگاه‌های نظامی آمریکا مواجه شده اند. 

یک مقام سابق گفت، هنگامی که تیم تولسی گابارد مدیر اطلاعات ملی در اوایل دوره دوم ریاست جمهوری دونالد ترامپ خواستار انتقال او به پایگاه مک‌نیر شد، به دلایل کمبود فضا این کار انجام نشد. 

مجله آتلانتیک همچنین اعلام کرد که خشونت‌های سیاسی، اعتراضات علیه سیاست‌های دولت دونالد ترامپ رئیس جمهوری آمریکا و سایر تهدیدات، به یک مساله مهم برای مقامات در هر دو حزب دموکرات و جمهوریخواه تبدیل شده است. 

به گزارش ایرنا، چارلی کرک فعال سیاسی محافظه کار ۳۱ساله و بنیانگذار گروه «ترنینگ پوینت یواس‌ای» (نقطه عطف آمریکا) و از حامیان اسرائیل در آخرین هفته شهریور، هنگام سخنرانی برای دانشجویان در دانشگاه «یوتا ولی» در ایالت یوتا هدف گلوله قرار گرفت و به رغم انتقال به بیمارستان جان باخت. 

چارلی کرک که موسس سازمان محافظه‌کار جوانان به شمار می‌آید، نقشی اساسی در جلب حمایت رای‌دهندگان جوان به دونالد ترامپ در انتخابات ریاست‌جمهوری نوامبر ۲۰۲۴ (آبان ۱۴۰۳) داشت.

خبر انتقال اجباری اقامتگاه وزرای ارشد کابینه دونالد ترامپ به پایگاه‌های نظامی و پادگان‌ها، یک رخداد بی‌سابقه در تاریخ سیاسی مدرن ایالات متحده به شمار می‌رود. این جابجایی گسترده نه به دلیل رزمایش یا مانور، بلکه به دلایل عریان امنیتی صورت گرفته و عمق بحران امنیتی و خشونت‌های سیاسی داخلی در آمریکا را نمایان می‌سازد. 

در واقع، این اقدام از سوی مقامات، اعترافی ضمنی به این حقیقت تلخ است که محیط غیرنظامی و خانه‌های شخصی آنان دیگر نمی‌تواند سطح حفاظتی لازم را در برابر تهدیدات روزافزون تأمین کند. این واقعه، تصویر سنتی مقامات ارشد در پایتخت را که معمولاً در محلات مسکونی لوکس و حفاظت‌شده ساکن بوده‌اند، به کلی دگرگون کرده و واشنگتن را به فضایی با ریسک بالا شبیه به یک منطقه درگیری تبدیل ساخته است.

در تحلیل عمیق‌تر، ریشه این جابجایی به قطبی‌شدن بی‌سابقه و تداوم خشونت‌های سیاسی در جامعه آمریکا بازمی‌گردد. دوره ریاست جمهوری ترامپ با اعتراضات، تهدیدات علنی و افزایش پرخاشگری‌های ایدئولوژیک همراه بوده است. این فضای مسموم، مرز بین مخالفت سیاسی و تروریسم داخلی را مخدوش کرده و بسیاری از مقامات را به اهداف بالقوه تبدیل ساخته است. 

این انتقال، نمادی از این واقعیت است که نهادهای اجرایی دولت احساس می‌کنند امنیت جانی آن‌ها توسط گروه‌هایی از داخل جامعه به خطر افتاده است، نه صرفاً بازیگران خارجی. این فشار فزاینده و ترس دائمی از حملات غافلگیرانه، به ناچار دولت را وادار کرده تا به تنها مکان‌هایی که می‌توانند امنیت فیزیکی کامل را تضمین کنند، یعنی پادگان‌های نظامی، پناه ببرند.

این انتقال همچنین مشکلات لجستیکی و عملیاتی بزرگی را ایجاد کرده است. پایگاه‌های نظامی آمریکا، هرچند امن، اما اساساً برای اسکان دائمی کابینه دولت طراحی نشده‌اند. گزارش‌ها حاکی از آن است که کمبود مسکن مناسب در این پایگاه‌ها وجود داشته و درخواست برخی از مقامات برای اسکان در پایگاه‌هایی مانند فورت مک‌نیر به دلیل نبود فضای کافی رد شده است. 

این معضل نشان می‌دهد که دولت ترامپ در حال مواجهه با یک بحران امنیتی اضطراری است که برای آن آمادگی زیرساختی وجود نداشته است. استفاده از پادگان‌ها برای اسکان مقامات ارشد، وضعیت فوق‌العاده‌ای را منعکس می‌کند که در آن نیاز به حفاظت، بر ملاحظات اداری و راحتی زندگی شخصی کارکنان ارشد دولت اولویت یافته است.

به طور خلاصه، انتقال وزرا به پادگان‌ها تنها یک تدبیر امنیتی نیست، بلکه یک شاخص نمادین و تلخ از فروپاشی مدنیت سیاسی در آمریکاست. این رخداد به جهان نشان می‌دهد که شکاف‌های سیاسی در داخل ایالات متحده چنان عمیق شده که فضای داخلی کشور برای بالاترین مقامات دولتی به محیطی شبیه به منطقه جنگی تبدیل گشته است. 

این پناه بردن به دژهای نظامی، مهر تأییدی بر این تحلیل است که خشونت سیاسی و تهدیدات علیه جان سیاستمداران، نه یک پدیده حاشیه‌ای، بلکه یک واقعیت مرکزی و سیستماتیک در ساختار قدرت ایالات متحده است و پیامدهای طولانی‌مدتی بر شیوه حکمرانی و اعتماد عمومی خواهد داشت.