ایمپلنت چشمی حیرتانگیز؛ نابینایان دوباره میتوانند بخوانند
رأی دهید
جراحی که این ریزتراشهها را در پنج بیمار در بیمارستان چشم مورفیلدز لندن کاشته است، میگوید نتایج این آزمایش بینالمللی «شگفتانگیز» بوده است.
شیلا ارواین، ۷۰ ساله، که نابیناست، به بیبیسی گفت «باور نکردنی» است که دوباره میتواند بخواند و جدول حل کند: «این تجربه زیبا و فوقالعادهای است که لذت زیادی به همراه دارد.»
این فناوری برای افراد مبتلا به آتروفی جغرافیایی (GA)، نوع پیشرفتهای از تخریب ماکولای خشک وابسته به سن است و تخمین زده میشود حدود ۳۵۰ هزار نفر در بریتانیا را تحت تأثیر قرار داده باشد.
در این بیماری، بخش کوچکی از شبکیه در پشت چشم بهتدریج آسیب میبیند و در نتیجه دید فرد تار یا معوج میشود. در بسیاری از موارد هم توانایی دیدن رنگها و جزئیات دقیق از بین میرود.
در روش جدید، یک ریز تراشه فتوولتائیک بسیار کوچک به اندازه ۲ میلیمتر مربع، با ضخامتی به اندازه یک تار مو، زیر شبکیه قرار داده میشود.
سپس بیماران عینکی با دوربین ویدیویی داخلی، به چشم میزنند. این دوربین تصاویر ویدیویی را با استفاده از پرتو مادون قرمز به ایمپلنت در پشت چشم میفرستد که آنها را به یک پردازشگر کوچک جیبی منتقل میکند تا تصاویر واضحتر شوند.
سپس این تصاویر از طریق ایمپلنت و عصب بینایی به مغز بیمار ارسال میشود و به او تا حدی بینایی میدهد.
بیماران ماهها صرف یادگیری تفسیر این تصاویر کردهاند.
دکتر ماهی موکیت، جراح متخصص چشم در بیمارستان مورفیلدز لندن و سرپرست بخش بریتانیایی این آزمایش، به بیبیسی گفت این فناوری «پیشرو و تحولآفرین» است.
او گفت: «این اولین ایمپلنتی است که نشان داده میتواند توانایی قابل توجه بینایی را به بیماران بازگرداند، بهطوریکه بتوانند در کارهای روزمره مانند خواندن و نوشتن از آن استفاده کنند. به نظرم این پیشرفتی بزرگ است.»
فناوری ایمپلنت چگونه کار میکند؟
در این پژوهش که نتایجش در مجله معتبر «نیو انگلند جورنال آو مدیسین» منتشر شده، ۳۸ بیمار مبتلا به آتروفی جغرافیایی از پنج کشور اروپایی در آزمایش ایمپلنت «پریما» شرکت کردند. این ایمپلنت را شرکت بیوتکنولوژی «ساینس کورپوریشن» در ایالت کالیفرنیا ساخته است.
از میان ۳۲ بیماری که این ایمپلنت را دریافت کردند، ۲۷ نفر توانستند دوباره با استفاده از بینایی مرکزی خود بخوانند. پس از گذشت یک سال، این پیشرفت معادل خواندن ۲۵ حرف بیشتر یا پنج خط بیشتر در جدول بیناییسنجی بود.
در مورد شیلا، این بهبود حتی چشمگیرتر است: بدون ایمپلنت، او بهطور کامل قادر به خواندن نیست اما زمانی که فیلمی از شیلا در حال خواندن جدول بینایی در بیمارستان مورفیلدز ضبط کردیم، او حتی یک خطا هم نداشت.
پس از پایان خواندن، دستش را با شادی بالا برد و هیجانزده فریاد زد.
«از خوشحالی در پوستم نمیگنجم»
این کار نیازمند تمرکز بالا بود. شیلا مجبور بود بالشی زیر چانهاش بگذارد تا تصویر دوربین را که تنها میتواند روی یک یا دو حرف تمرکز کند، ثابت نگه دارد. در برخی مواقع لازم بود دستگاه به حالت بزرگنمایی تغییر کند، بهویژه برای تشخیص تفاوت بین حروف «C»و «O».
شیلا بیش از ۳۰ سال پیش به دلیل از دست دادن سلولهای شبکیه، بینایی مرکزیاش را از دست داد. او دید خود را مانند «داشتن دو دیسک سیاه در هر چشم» توصیف میکند.
شیلا با کمک عصای سفید حرکت میکند چون دید محیطی بسیار محدودش کاملاً تار شده است. او حتی نمیتواند بزرگترین تابلوهای خیابان را هنگام بیرون رفتن بخواند و میگوید که وقتی مجبور شد گواهینامه رانندگیاش را تحویل دهد، گریه کرد.
حالا بعد از گذشت حدود سه سال از تعبیه ایمپلنت، او هم مانند تیم پزشکی مورفیلدز، از پیشرفتش بسیار خوشحال است: «میتوانم نامهها و کتابهایم را بخوانم و جدول کلمات متقاطع و سودوکو حل کنم.»
شیلا در پاسخ به این که آیا فکر میکرد دوباره بتواند بخواند، پاسخ داد: «هرگز!»
او میگوید: «این فوقالعاده است. خیلی خوشحالم. فناوری با سرعت بسیار زیادی پیش میرود، شگفتانگیز است که من بخشی از آن هستم.»
شیلا وقتی بیرون است از این دستگاه استفاده نمیکند، تا حدی به این دلیل که دستگاه نیاز به تمرکز بالایی دارد و سر باید کاملاً ثابت باشد تا بتوان چیزی را خواند.
او همچنین نمیخواهد بیش از حد به دستگاه وابسته شود ولی میگوید هر روز کارهای خانه را با عجله انجام میدهد تا زودتر بنشیند و عینک مخصوصش را بزند.
ایمپلنت پریما هنوز مجوز نگرفته و فقط در آزمایشهای بالینی در دسترس است و مشخص نیست در نهایت چقدر هزینه خواهد داشت.
با این حال، ماهی موکیت امیدوار است که این ایمپلنت «در چند سال آینده» در دسترس برخی از بیماران نظام سلامت ملی بریتانیا (NHS) قرار بگیرد.
