ژاکلین دختر ویگن بر اثر ابتلا به بیماری سرطان در سن ۷۳ سالگی درگذشت

ژاکلین دِردِریان، شاعر، ترانه‌سرا، آهنگ‌ساز و خواننده ارمنی‌تبار و فرزند ویگن در ۱۷ شهریور ۱۴۰۴، درگذشت. او که چندین سال درگیر بیماری سرطان بود در ۷۳ سالگی از دنیا رفت.

بیوگرافی ژاکلین
ژاکلین در ۲۸ آذر سال ۱۳۳۱ در تهران به دنیا آمد. او فرزند ویگن، خواننده‌ ملقب به «سلطان جاز ایران» از نخستین همسرش، اُلگا، بود. ژاکلین یک خواهر دوقلو به نام آیلین داشت که در عرصه‌ بازیگری و اجرا شناخته می‌شد.  آیلین همسر سابق فرزان دلجو، بازیگر سینمای قبل از انقلاب بود. این دو یک خواهر دیگر به نام کاترین نیز داشتند.ورود به دنیای هنر
او به‌عنوان ترانه‌سرا و آهنگ‌ساز در دهه‌های ۵۰ و ۶۰ خورشیدی وارد دنیای موسیقی شد و به مرور به یکی از نام‌های مهم پشت صحنه‌ ترانه‌های پاپ ایران بدل گردید. برخلاف بسیاری از هم‌نسلانش، ژاکلین فقط به ترانه‌سرایی بسنده نکرد، بلکه برای ترانه‌هایش نیز ملودی می‌ساخت و همین ویژگی باعث شد سبک او منحصربه‌فرد باشد.

مشهورترین آثار و همکاری‌های ژاکلین
از مشهورترین آثار او می‌توان به ترانه‌ «پرنده» برای گوگوش اشاره کرد که از ماندگارترین قطعات موسیقی پاپ ایران شد. بسیاری از ژاکلین به عنوان تنها آهنگساز زنِ مطرح در تاریخ موسیقی ایران نام برده‌اند.

او با بسیاری از خوانندگان مطرح همکاری داشت؛ از جمله شهره، مهستی، معین، ستار، لیلا فروهر، ابی، اندی، مارتیک، سیاوش قمیشی، شکیلا، نوش‌آفرین و بسیاری دیگر. بیشترین همکاری او با شهره صولتی بود و ترانه‌های بسیاری از آلبوم‌های مشهور این خواننده، مانند «قصه‌گو»، «عطر»، «سفر» و «هوس»، سروده و ساخته‌ او بودند.

ژاکلین علاوه بر همکاری با خوانندگان، خود نیز آلبوم‌هایی منتشر کرد که برخی از آن‌ها عبارت‌اند از: آشتی، اشک پنهونی، برای تو، خاطره‌ من، مافیا، شازده پسر، شکوفه‌های ایران، تکرارنشدنی، بوسه و غصه جنگ.درگذشت
او در سال‌های پایانی عمر خود با بیماری سرطان دست‌وپنجه نرم کرد و سرانجام در روز ۱۷ شهریور ۱۴۰۴ در ۷۳ سالگی چشم از جهان فروبست.
-----------------------------------
ویگن: سلطان جاز ایران
ویگن دِردِریان، معروف به «سلطان جاز ایران»، نه تنها یک خواننده، بلکه یک پدیده فرهنگی در تاریخ موسیقی معاصر ایران است. او با صدای گرم و گیرا، و سبکی متفاوت که تلفیقی از موسیقی پاپ غربی و ملودی‌های ایرانی بود، توانست انقلابی در موسیقی زمان خود ایجاد کند. 

ویگن در خانواده‌ای ارمنی‌تبار در همدان متولد شد و از همان دوران کودکی به موسیقی علاقه نشان داد. این علاقه در دوران جوانی او در آبادان و سپس تهران به اوج خود رسید، جایی که با حضور در کافه‌ها و کلوب‌ها، به سرعت محبوبیت یافت. او توانست با شکستن قالب‌های سنتی موسیقی، مخاطبان جوانی را جذب کند که به دنبال صدایی نو و مدرن بودند.

موفقیت ویگن تنها به صدای دلنشین او محدود نمی‌شد، بلکه شخصیت کاریزماتیک و سبک منحصر به فردش در اجرا نیز نقش مهمی داشت. او با نواختن گیتار، که در آن زمان در میان خوانندگان ایرانی مرسوم نبود، به نمادی از نوگرایی و مدرنیته تبدیل شد. 

ترانه‌هایی مانند «چرا نمیرقصی»، «بارون بارونه» و «سیمین‌بری» که از آثار ماندگار او هستند، نه تنها در ایران، بلکه در میان فارسی‌زبانان سراسر جهان نیز طرفداران بسیاری پیدا کردند. این ترانه‌ها با شعرهای ساده و ملودی‌های شاد، به سرعت در میان مردم محبوب شدند و تا به امروز نیز از آثار پرطرفدار محسوب می‌شوند. ویگن به عنوان اولین خواننده‌ای که گیتار را به صحنه موسیقی پاپ ایران آورد، توانست تأثیری ماندگار بر نسل‌های بعدی خوانندگان ایرانی بگذارد.

ویگن علاوه بر خوانندگی، در دنیای سینما نیز حضوری فعال داشت. او در بیش از ده فیلم سینمایی بازی کرد و توانایی خود را در عرصه بازیگری نیز به نمایش گذاشت. حضور او در فیلم‌هایی مانند «عروس فراری» و «خون و شرف» باعث شد تا چهره و نامش بیش از پیش شناخته شود. 

تلفیق فعالیت‌های او در سینما و موسیقی، او را به یک سوپراستار تبدیل کرد و جایگاهش را به عنوان یک هنرمند محبوب در میان مردم تثبیت کرد. این دوران، اوج شکوفایی هنری ویگن بود و نامش بر سر زبان‌ها افتاده بود.

انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷، نقطه عطفی در زندگی ویگن بود. او که با سبک و هنر خود، نمادی از دوران پهلوی محسوب می‌شد، مانند بسیاری از هنرمندان دیگر، ایران را ترک کرد و به آمریکا مهاجرت کرد. در آمریکا نیز به فعالیت‌های هنری خود ادامه داد و با برگزاری کنسرت‌ها و انتشار آلبوم‌های جدید، توانست با مخاطبان خود در ارتباط بماند.

 هرچند شرایط برای او دیگر مانند گذشته نبود، اما ویگن هرگز دست از تلاش برای حفظ هویت هنری خود برنداشت. در این دوران، او به خواندن ترانه‌های نوستالژیک روی آورد که یادآور روزهای گذشته برای ایرانیان مهاجر بود و توانست با این کار، پل ارتباطی محکمی با مخاطبان خود در سراسر جهان برقرار کند.

ویگن در سال ۲۰۰۳ در لس آنجلس درگذشت، اما میراث هنری او همچنان زنده است. او نه تنها به عنوان خواننده‌ای که موسیقی پاپ را به ایران معرفی کرد، بلکه به عنوان هنرمندی که با جسارت و نوآوری، مرزهای هنری را درنوردید، در یادها باقی مانده است. 

صدای او، یادآور دورانی است که موسیقی در ایران در حال تجربه تحولی بزرگ بود. ویگن، فراتر از لقب «سلطان جاز»، یک شخصیت فرهنگی تأثیرگذار بود که هنر و زندگی‌اش، بخشی جدایی‌ناپذیر از تاریخ معاصر ایران است و ترانه‌هایش همچنان شنیدنی و خاطره‌انگیز هستند.