نابودی خاندان خسروشاهی به اتهام: «تغییر ذائقه مردم از طریق تولید پفک و شیرخشک»!

توانا - خلاصه شده از: نشریه کارخانه‌دار
از نسل عجایب صنعت این سرزمین که طی دو دهه ۴۰ و ۵۰ شمسی، چهره اقتصاد ایران را عوض کردند، یک و دو نفری بیشتر زنده نمانده‌اند؛ یکی از آن‌ها حسن خسروشاهی مدیرعامل صنایع غذایی «مینو» است که با حدود ۸۵ سال سن، هم اکنون در کانادا زندگی می‌کند. او را باید آخرین بازمانده نسل اول کارآفرینان بزرگ در ایران دانست. نخست‌وزیر بریتیش کلمبیا در سال ۲۰۰۳ او را سخاوتمندترین خیر و حامی مردم معرفی کرد.

نام خسروشاهی‌ها، اینروزها با «دارا خسروشاهی» مدیر عامل «اوبر» به عنوان بزرگترین شرکت تاکسی‌های اینترنتی در جهان بر سر زبان‌ها افتاده است که اسنپ و تپسی و غیره از روی کار آن الگو برداری کرده‌اند.
اما خانواده خسروشاهی از دوره قاجاریه در حوزه اقتصاد و تجارت ایران فعال بودند و جد آنها یعنی حسن خسروشاهی بزرگ از پایه‌گذاران اتاق بازرگانی تبریز بود.

حسن خسروشاهی ۶ پسر داشت. علی خسروشاهی در اواخر دهه ۳۰ شمسی گروه صنعتی مینو را راه اندازی کرد و کاظم خسروشاهی در زمینه صنایع دارویی و بهداشتی فعال بود و شرکت‌های «تولید دارو» و «تولی‌پرس» را تاسیس کرد و در دولت جمشید آموزگار مدتی وزیر بازرگانی شد.

علی خسروشاهی، به مرور امورات کارخانه مینو را به فرزند جوانش حسن خسروشاهی(هم نام پدرش) سپرد و حسن شرکت مینو را تبدیل به بزرگترین و مشهورترین شرکت تولید صنایع خوراکی در ایران مثل بیسکویت، ویفر، شکلات، تافی، پفک و غیره کرد. مردم ایران برای نخستین بار شکلات را با مینو شناختند و هنوز هم برای بسیاری ازمردم، شکلات مترادف با مینو است.

با وقوع انقلاب اسلامی، اموال خسروشاهی‌ها مصادره شد. در کیفرخواست مصادره اموال علی و حسن خسروشاهی که سَر و سِری در سیاست نداشتند، آمده بود:
«تغییر ذائقه مردم و ترویج فرهنگ آرایشی غرب از طریق تولید پفک، شیرخشک و لوازم آرایشی بهداشتی»!

این پدر و پسر بعد از مدتی دوندگی برای بازپس گیری اموال، نهایتا با ناامیدی کشور را ترک کردند و به کانادا رفتند. علی خسروشاهی در دهه ۷۰ درگذشت و حسن در کانادا فروشگاهی با عنوان «فیوچر شاپ» را تاسیس کرد که در زمینه فروش قطعات الکترونیکی فعالیت داشت.

خسروشاهی با هوش و کوشش خود، به زودی این فروشگاه را به بزرگترین فروشگاه زنجیره‌ای کانادا با ۹۰ شعبه و حدود ۸۰۰۰ کارمند تبدیل کرد و تبدیل به یکی از بزرگترین سرمایه داران آن کشور شد.

در عوض، شرکت مصادره شده و دولتی شده مینو، هر روز عقب‌تر رفت تا از رونق افتاد و ساختمان آن در جاده شهریار تبدیل به انبار خودروهای اسقاطی شد. طنز تاریخ اینجاست که همان کسانی که از اداره امور جاری شرکت بزرگ مینو ناتوان ماندند، خسرو شاهی را سرمایه دار وابسته و رانتی می‌دانستند که بی‌هیچ صلاحیتی و صرفا در زد و بند با حکومت، پولی انباشته و کارخانه ای راه انداخته است!

خسرو شاهی ثابت کرد که در بیرون از ایران هم کارآفرین بزرگی است و استعدادی که اکنون در خدمت جامعه مرفه کاناداست چه بسا می‌توانست، مشکلی از جامعه گرفتار ایران حل کند.

تعدادی از نوادگان خسروشاهی‌ها مثل علی و هادی پرتو در فیسبوک، دراپ‌باکس، زاپوش، ایر بی.ان.بی و دیگر استارتاپ‌ها سرمایه گذاری کرده و غولی در این صنعت شدند.