گزارش گروه بینالمللی متخصصان خواستار بازتعریف چاقی شده است
رأی دهید
به گفته آنان، پزشکان به جای اندازهگیری شاخص توده بدنی (BMI) باید وضعیت سلامت کلی بیماران دارای چربی اضافی را در نظر بگیرند.
کسانی که بیماریهای مزمن ناشی از اضافه وزن دارند را باید بیماران مبتلا به «چاقی بالینی» تشخیص داد اما کسانی که از نظر سلامتی عمومی هیچ مشکلی ندارند، باید به افراد دارای «چاقی پیش بالینی» طبقهبندی شوند.
تخمین زده میشود که در سطح جهانی، بیش از یک میلیارد نفر با چاقی زندگی میکنند و امروزه تقاضا برای داروهای کاهش وزن نیازمند نسخه پزشک زیاد است.
گزارش این گروه از کارشناسان در نشریه دیابت و غدد درون ریز لانست (The Lancet Diabetes & Endocrinology) منتشر شده است و حاوی نتیجه تحقیقات و تبادل نظر بیش از ۵۰ متخصص پزشکی در سراسر جهان است
«نیاز به بازتعریف»
پروفسور فرانچسکو روبینو، استاد کینگز کالج دانشگاه لندن که سرپرستی این گروه را بر عهده داشته است، میگوید: «چاقی دارای یک طیف است، بعضی از افراد چاق هستند و میتوانند یک زندگی عادی داشته باشند و به طور عادی کار کنند و کسان دیگری به خاطر چاقی نمیتوانند خوب راه بروند یا خوب نفس بکشند یا به دلیل مشکلات عمده ناشی از آن ناگزیر به صندلی چرخدار وابسته شدهاند.»
این گزارش خواستار «تعریف مجدد» چاقی است به نحوی که بین افراد مبتلا به بیماری و افراد چاق و سالم اما در معرض ابتلا به بیماری در آینده تمایز قایل شود.
در حال حاضر، در بسیاری از کشورهای جهان افرادی با شاخص توده بدنی بالای ۳۰ چاق دانسته میشوند. این شاخص چربی بدن را بر اساس قد و وزن شخص تخمین میزند.
غالبا تنها برای این دسته از افراد داروهای کاهش وزن مانند ویگووی و مونجارو تجویز میشود.
در بسیاری از مناطق بریتانیا، سازمان ملی خدمات بهداشتی از مردم میخواهد وزن خود را در حد وزن سالم نگه دارند.
اما این گزارش میگوید که شاخص توده بدنی در واقع چیزی را در مورد وضعیت کلی سلامت بیمار نشان نمیدهد و نمیتواند بین چربی ماهیچهای و چربی بدن تمایز قائل شود یا چربی خطرناکتر دور کمر و اطراف اندامهای حساس را مشخص کند.
متخصصان خواستار استفاده از الگوی جدیدی هستند که عوارض چاقی را که بر اندامهای مختلف بدن نشان دهد - مانند بیماری قلبی، تنگی نفس، دیابت نوع ۲ یا درد مفاصل - و آثار زیانبار آنها بر زندگی روزمره را مورد توجه قرار دهد.
در چنین مواردی، چاقی به یک بیماری بالینی تلقی میشود و به درمان دارویی نیاز پیدا میکند.
در مقابل، به افراد طبقه «چاقی پیش بالینی» باید به جای تجویز داروها و جراحی، مشاوره، کاهش وزن داده شود و آنها زیر نظر قرار گیرند تا احتمال بروز مشکلات سلامتی در آنها کاهش یابد. البته ممکن است درمان نیز ضرورت یابد.
«درمانهای غیرضروری»
پروفسور روبینو گفته است: «چاقی خطری برای سلامتی است. تفاوت این است که برای برخی از افراد، چاقی یک بیماری هم هست.»
او افزوده است که بازتعریف چاقی به معنی درک میزان خطر در یک جمعیت به جای «تصویری مبهم» کنونی از چاقی است.
این گزارش میگوید که استفاده از نسبت قد به دور کمر یا اندازهگیری مستقیم چربی، همراه با بررسی دقیق پرونده پزشکی افراد میتواند در مقایسه با شاخص توده بدنی، تصویر بسیار واضحتری ارائه دهد.
پروفسور لوئیز باوتر، متخصص چاقی کودکان در دانشگاه سیدنی، که در تهیه این گزارش مشارکت داشته، گفته است که رویکرد جدید به بزرگسالان و کودکان چاق امکان میدهد «از مراقبتهای بهداشتی مناسبتری برخوردار شوند» و موارد بیش از حد تشخیص چاقی و درمان غیرضروری را کاهش میدهد.
در حالیکه امروزه تجویز داروهایی که وزن بدن را تا ۲۰ درصد کاهش میدهند به طور گسترده رواج دارد، این گزارش میگوید که در شرایط کنونی، «بازتعریف» چاقی ضروریتر است زیرا «امکان تشخیص دقیق را افزایش میدهد.»
«بودجه محدود»
کالج سلطنتی پزشکان گفته است که این گزارش مبنایی محکمتر را برای درمان چاقی ممکن میسازد که با دقت نظر و توجه پزشکی مشابه سایر بیماریها همراه خواهد بود.
به گفته این نهاد، تمایز بین چاقی پیش بالینی و چاقی بالینی «گامی حیاتی به جلو» خواهد بود و بر «نیاز به تشخیص و مداخله زودهنگام» تاکید مینهد. چنین رویکردی در عین حال، شامل مراقبتهای بهداشتی مناسب برای بیمارانی است که پیشتر چاقی بر سلامت آنها تاثیر منفی گذاشته است.
اما این نگرانی هم وجود دارد که این رویکرد به معنی کاهش بودجه برای رسیدگی به افرادی باشد که در مرحله «پیش از چاقی» قرار میگیرند.
پروفسور سر جیم مان، از مدیران مرکز تحقیقات دیابت و چاقی در اوتاگو، نیوزیلند، گفته است که این احتمال وجود دارد که تاکید بر «نیازهای افرادی که از نظر بالینی چاق تعریف میشوند» به معنی آن باشد که بودجه «بسیار محدود» منظور شده برای این بخش عمدتا برای آنها به کار رود.
