پژوهش ۹۰ ساله بشر درباره خوشبختی؛ پول، شغل یا خانواده و فرزند نیک؟
رأی دهید
گمانه‌زنی و مقایسه ایده‌ها در این زمینه می‌تواند جالب باشد، اما در واقع دانشی وجود دارد که می‌توانیم با مراجعه به آن، پاسخ‌هایی برای این پرسش بیابیم و این دانش حول محور طولانی‌ترین مطالعه ژرف تاریخ درباره خوشبختی قرار دارد.
مطالعه هاروارد درباره رشد بزرگسالان نزدیک به ۹۰ سال است که آغاز شده است و اکنون در هشتاد و ششمین سال خود قرار دارد. اما آغاز آن با دو پروژه جداگانه بود.
در سال ۱۹۳۸، مطالعه «گرانت» که توسط بنیاد «ویلیام تی. گرانت» تأمین مالی شده و به رهبری دکتر جورج ای. وایلانت انجام می‌شد، روی ۲۶۸ مرد از کلاس‌های کارشناسی دانشگاه هاروارد را انجام می‌شد. هم‌زمان، مطالعه دیگری به نام «گلوئک» در حال انجام بود که شامل تحقیق روی ۴۵۶ مرد از محله‌های درونی شهر بوستون می‌شد.
هدف هر دو مطالعه مشابه بود: دنبال کردن شرکت‌کنندگان در طول زندگی‌شان و مشاهده تأثیر عوامل مختلف بر سلامت و خوشبختی آنها در گذر زمان.
امروزه تعداد کمی از شرکت‌کنندگان اصلی زنده هستند، اما برخی از آنها به موفقیت‌های بزرگی دست یافتند؛ از جمله بن برادلی، روزنامه‌نگار افسانه‌ای و نیز یک نفر که رئیس‌جمهور ایالات متحده شد: جان اف. کندی.
در سال‌های اخیر، پژوهشگران تمرکز خود را بر فرزندان گروه اصلی – مطالعه نسل دوم – به رهبری روان‌پزشک دکتر رابرت والدینگر معطوف کرده‌اند.
والدینگر به همراه معاون خود دکتر مارک شولتز، کتابی به نام «زندگی خوب: درس‌هایی از طولانی‌ترین مطالعه علمی خوشبختی در جهان» منتشر کرده‌اند که یافته‌های این پروژه چندین دهه‌ای را خلاصه کرده است. طی این سال‌ها ده‌ها مقاله علمی منتشر شده که شرکت‌کنندگان را در مقاطع مختلف زندگی بررسی کرده و عواملی مانند خدمت نظامی و تجربه‌های معنوی را مورد مطالعه قرار داده‌اند.
اما تاکنون چه درس‌هایی از طولانی‌ترین مطالعه خوشبختی انسان آموخته‌ایم؟
یک، تنهاترین عدد است
دکتر والدینگر در سال ۲۰۱۷ به نشریه هاروارد گازت گفت: «یافته شگفت‌انگیز این است که روابط ما و میزان خوشحالی ما در این روابط تأثیر عمیقی بر سلامت ما دارد. مراقبت از بدن مهم است، اما رسیدگی به روابط نیز شکلی از مراقبت از خود است. به نظر من این یک کشف مهم است.»
در سال‌های اخیر به‌ویژه در زمان فاصله‌گذاری‌های اجتماعی در دوران کرونا، در تحقیقات فراوانی به خطرات بالقوه تنهایی برای سلامت اشاره شده است. برخی مطالعات نشان داده‌اند که انزوا می‌تواند به اندازه سیگار کشیدن یا چاقی به سلامت انسان آسیب برساند. در افراد مسن، تنهایی با بیماری‌های قلبی مرتبط بوده و ارتباطات اجتماعی با سلامت بهتر مغز همراه است.
این درس ویژه از مطالعه هاروارد شاید در بهترین زمان ممکن ارائه شده باشد. در این زمانه، بسیاری درباره «اپیدمی تنهایی» هشدار داده‌اند که گفته می‌شود دنیای مدرن ما را به دام انداخته است. سازمان جهانی بهداشت نیز این مسئله را به‌عنوان یک اولویت بهداشت عمومی جهانی شناسایی کرده و خواستار توجه به آن شده است.
کیفیت یا کمیت؟
البته این بدان معنا نیست که برای خوشبخت بودن، الزاما همیشه باید افراد زیادی دور و بر شما باشند. به گفته والدینگر در مصاحبه‌ای با درک مولر، کیفیت ارتباطات اجتماعی مهم‌تر از کمیت آن‌هاست. او می‌گوید: «انسان‌های درون‌گرا کاملاً سالم هستند. آنها ممکن است فقط به یک یا دو رابطه واقعاً قوی نیاز داشته باشند و از داشتن افراد بیشتر خوشحال نباشند. این اصلاً اشکالی ندارد.»
در دنیای امروزی که بیش‌ازحد به فضای مجازی متصل است، برخی بر این باورند که گذراندن زمان بیشتر در فضای مجازی و کمتر در دنیای واقعی می‌تواند مانعی برای ایجاد روابط قوی با دیگران باشد. با این حال، برای برخی افراد، مانند کسانی که قادر به ترک خانه نیستند، دوستی‌های آنلاین می‌تواند نجات‌بخش باشد.
چرا روابط خوب ارزشمندند؟
والدینگر می‌گوید نظریه غالب این است که تعامل اجتماعی به ما کمک می‌کند تا از لحاظ احساسی خود را تنظیم کنیم. روزی پر از استرس در محل کار اغلب با صحبت کردن با شریک زندگی در خانه تسکین می‌یابد. اگر در رابطه با شریک زندگی یا فرزندان‌تان دوران سختی را سپری می‌کنید، ممکن است با حرف زدن با یک دوست نزدیک بتوانید آرامش پیدا کنید.
اهمیت روابط تنها یکی از درس‌های این مطالعه است، اما شاید شگفت‌آورترین آنها باشد. دیگر مؤلفه‌ها برای پیش‌بینی رفاه بلندمدت شامل مواردی است که با آنها آشنا هستیم: پرهیز از سیگار، خودداری از مصرف زیاد الکل یا مواد مخدر، ورزش منظم، و معاینات منظم پزشکی که همه به سلامت جسمی کمک می‌کنند و اثر مهمی بر خوشبختی دارند.
مطالعه درباره خرسندی و خوشبختی بشر همچنان ادامه دارد، اما همان‌طور که والدینگر در یک سخنرانی در تِد گفت: «کسانی که بهترین وضعیت را داشتند، کسانی بودند که روی روابطشان سرمایه‌گذاری کردند.»
