سخت‌ترین باند فرودگاهی دنیا؛ فقط ۵۰ خلبان مهارت کافی را برای نشاندن هواپیما در «پارو» دارند
رأی دهید
بوتان کشوری با کمتر از ۱ میلیون نفر جمعیت در دامنه جنوبی رشته‌کوه هیمالیا و مابین چین و هند واقع شده است. بیش از ۹۷ درصد از مساحت ۵۹۵ هزار کیلومتر مربعی این کشور پادشاهی را کوه‌های مرتفع فراگرفته است. تیمپو، پایتخت بوتان ۲۳۵۰ متر بالاتر از سطح دریا قرار دارد و فرودگاه بین‌المللی پارو (Paro) هم کمی پایین‌تر و در ارتفاع ۲۲۵۰ متری از سطح دریا ساخته شده است.
طول باند پارو تنها ۲۲۶۵ متر است و بین دو کوه بلند با ارتفاع ۵۴۸۶ متری احاطه شده است.
بنابراین، فرود بر روی یک باند کوتاه بین دو قله مرتفع به دانش فنی و اعصاب فولادی نیاز دارد. چرا که خلبانان تنها زمانی می‌توانند باند فرودگاه را از بالا ببینند که در حال فرود بر روی آن هستند و گرنه دو قله مرتفع مانع از دیده شده آن می‌شود.
پارو یک فرودگاه رده سی (C) است، به این معنی که خلبانان باید آموزش‌های ویژه‌ای را برای کسب اجازه پرواز به آن داشته باشند.
کاپیتان چیمی دورجی که ۲۵ سال است در شرکت هواپیمایی ملی بوتان ( دروک ایر) مشغول به کار است، به سی‌ان‌ان گفت: «پارو فرودگاه دشواری است، اما خطرناک نیست.»
برای خلبانانی که قصد پرواز به سمت این فرودگاه را دارند، بسیار مهم است که طبیعت اطراف آن را به خوبی بشناسند چون که حتی خطای بسیار کم کار فرود را دشوار می‌کند و می‌تواند هواپیما را به سمت پشت بام خانه‌ها هدایت کند.
مساله بعدی، آب و هوا است. در طول فصل باران های موسمی، که معمولاً بین ژوئن و اوت است، گاهی تگرگ‌هایی به اندازه توپ گلف می‌بارد.
مقام‌های فرودگاه ترجیح می‌دهند به دلیل وزش باد شدید همه هواپیماها پیش از ظهر فرود بیایند. همچنین، به دلیل نبود رادار، هیچ پرواز شبانه در پارو وجود ندارد. خلبان‌ها نیز ناگزیرند که فرود را به صورت دستی و بدون استفاده از رادار انجام دهند.
کاپیتان چیمی دورجی خاطرنشان کرد که بخشی از آموزش خلبان فقط دانستن نحوه پرواز نیست، بلکه دانستن این است چه زمانی نباید پرواز کنند و قادر به درک زمان امن برای پرواز باشند.
او ابراز امیدواری که با برگزاری دوره‌های آموزشی، شمار ۵۰ خلبانی که در حال حاضر دارای مجوز پرواز به پارو هستند، طی چند سال آینده دو برابر شود.
