چرا کابین هواپیماهای مسافری بزرگ را «تحت فشار» می‌سازند؟
رأی دهید
هوانوردان اولیه، در اواخر قرن هجدهم و قرن نوزدهم، مساله فشار را تا حد زیادی نادیده می‌گرفتند، چرا که تاثیرات محیط‌های کم‌فشار و ارتفاع بر روی بدن انسان را به درستی درک نمی‌کردند. در سال 1875، سه هوانورد فرانسوی که با بالون به ارتفاع 26000 پایی رسیده بودند، بیهوش شدند و تنها یک نفرشان زنده ماند.
کابین تحت فشار برای اولین بار در سال 1931 برای امن کردن یک «گوندولا» یا قایق ونیزی معلق در زیر یک بالون به کار گرفته شد. سرانجام در سال 1939 اولین هواپیمای مسافربری با ارتفاع پرواز زیاد، یعنی «بوئینگ 307» دارای کابین تحت فشار شد.
اغلب کابین‌های تحت فشار برای هواپیماهایی که در سقف خدماتی بین 25000 تا 50000 پا پرواز می‌کنند، طراحی شده‌اند. در داخل این هواپیماها، فشار کابین به طور کلی جایی بین 6000 تا 8000 پا در پرواز در ارتفاع قرار می‌گیرد.
هوای محیط وارد یک کمپرسور می‌شود که معمولاً موتور خود هواپیما است. کمپرسور هوا را فشرده و به سرعت گرم می‌کند. بعد هوای گرم‌شده به درون یک واحد خنک‌کننده ارسال می‌شود، و از آنجا از طریق لوله به کابین وارد می‌شود.
در حالی که مفهوم کلی فشار در هواپیماهای تجاری در 50 سال اخیر تغییر چندانی نکرده است، موضوع «ارتفاع کابین» تغییر کرده است. «بوئینگ 787» و «ایرباس آ350» دو نمونه مشهور هواپیماهای مسافری هستند که در مفهوم ارتفاع کابین آزمایش‌هایی کرده‌اند و به پیشرفت‌هایی در سیستم فشار سنتی رسیده‌اند.
تحت فشار قرار دادن کابین و ایجاد تغییرات در ارتفاع کابین باعث می‌شود که مسافران در پروازهای طولانی تحت تاثیر مسائل منفی سلامتی پرواز در ارتفاع بالا و درون محیط‌های کم‌فشار قرار نگیرند و سفر خوبی را تجربه کنند.
