«اثر انگشت ما شاید منحصر به فرد نباشد»
رأی دهید
گروهی در این دانشگاه آمریکایی هوشی مصنوعی را آموزش داده‌اند تا ۶۰ هزار اثر انگشت را بررسی کند تا مشخص شود آیا می تواند مشخص کند آیا اثر انگشت متعلق به یک فرد است یا نه.
پژوهشگران ادعا می‌کنند که این فناوری می‌تواند با دقت ۷۵ تا ۹۰ درصدی تشخیص دهد که آیا اثر انگشت‌ها به یک فرد تعلق دارند یا نه.
اما دقیقا نمی‌دانند که چطور کار می‌کند.
پروفسور هاد لیپسون، متخصص رباتیک در این دانشگاه که ناظر این پژوهش بود، اذعان می‌کند که «دقیقا نمی‌دانیم که هوش مصنوعی چطور این کار را می‌کند.»
علوم قانونی
این پژوهشگران فکر می‌کنند که شیوه‌ای که هوش مصنوعی این اثرها را تحلیل می‌کند با شیوه‌های سنتی متفاوت است – یعنی به جای این که شکل پایان یافتن یا دو شاخه شدن هر یک برجستگی‌ها را در نظر بگیرد بر جهت‌گیری این برجستگی‌ها در وسط انگشت تمرکز می‌کند.
پروفسور لیپسون می‌گوید «واضح است که از شیوه‌های سنتی علوم قانونی که چندین دهه قدمت دارند استفاده نمی‌کند. به نظر می‌رسد که شاید دارد از خمیدگی و زاویه پیچش‌ها در مرکز انگشت استفاده می‌کند.»
او می‌گوید که نتایج این پژوهش هم برای خودش و هم برای گیب گوئو، دانشجوی دوره کارشناسی، تعجب‌آور بود و اضافه می‌کند «ما هر دو مشکوک بودیم...دوباره و سه‌باره بررسی کردیم.»
ولی این خبر شاید برای بقیه کارشناسان این رشته جدید نباشد.
گراهام ویلیامز، استاد علوم قانونی در دانشگاه هال، می‌گوید ایده منحصر به فرد بودن اثر انگشت هیچ وقت اثبات نشده است.
به گفته وی «راستش ما نمی‌دانیم که اثر انگشت واقعا یکتا است یا نه. تنها چیزی که می‌توانیم بگوییم این است که تا جایی که می‌دانیم، هیچ دو نفری تا به حال اثر انگشت یکسانی نداشته‌اند.»
صحنه جرم
نتیجه پژوهش دانشگاه کلمبیا می‌تواند پیامدهای بالقوه‌ای برای بیومتریک یا زیست‌سنجی – استفاده از یک انگشت مشخص برای باز کردن قفل یک دستگاه یا ارائه اطلاعات – و علوم قانونی داشته باشد.
اگر، برای مثال، اثر انگشت شست ناشناسی در صحنه جرم الف کشف شود، و اثر انگشت اشاره ناشناسی هم در صحنه جرم ب، در حال حاضر راهی در علوم قانونی برای ربط دادن هر دو به یک شخص وجود ندارد – اما این ابزار هوش مصنوعی شاید بتواند چنین ارتباطی را تشخیص دهد.
پژوهشگران دانشگاه کلمبیا که هیچ تخصصی در علوم قانونی ندارند اذعان می‌کنند که تحقیقات بیشتری باید انجام شود.
ابزارهای هوش مصنوعی غالبا با استفاده از حجم هنگفتی از داده آموزش داده می‌شوند و برای توسعه بیشتر این فناوری نیازمند اثرهای انگشت بسیار بیشتری است.
علاوه بر این، تمامی اثرهایی که برای آموزش این هوش مصنوعی استفاده شدند کامل و باکیفیت بودند، در حالی که اثرهایی که معمولا در دنیای واقعی پیدا می‌شوند ناقص و بی‌کیفیت اند.
به گفته آقای گوئو «ابزار ما به درد اظهار نظر درباره مدارکی که در دادگاه ارائه می‌شوند نمی‌خورد اما می‌توان از آن برای یافتن سرنخ در تحقیقات قانونی استفاده کرد.»
اما دکتر سارا فیلدهاوس، استادیار علوم قانونی در دانشگاه استفوردشایر، بعید می‌داند که این پژوهش در مقطع فعلی «تاثیر قابل توجهی» بر پرونده‌های جنایی بگذارد.
او می‌گوید مشخص نیست که نحوه پیچ خوردن پوست در تماس با سطوح چه تاثیری بر برخورد هوش مصنوعی با نشانگرها می‌گذارد، یا این که این نشانگرها در تمام طول عمر یکسان باقی خواهند ماند یا نه، در حالی که نشانگرهای سنتی هیچ تغییری نمی‌کنند.
اما پاسخ به این پرسش‌ها کار ساده‌ای نیست چون پژوهشگران مطمئن نیستند که هوش مصنوعی دقیقا دارد چه کار می‌کند، معضلی که تمامی هوش‌های مصنوعی با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
پژوهش دانشگاه کلمبیا داوری شده است و نتایج آن قرار است در ژورنال پیشرفت‌های علمی منتشر شود.
در استان چشر بریتانیا دوقلوهایی زندگی می‌کنند که شاید از همه جلوتر باشند. مادربزرگشان به بی‌بی‌سی گفته است که دو نوه‌اش می‌توانند قفل تلفن‌های همدیگر را با انگشت‌های خود باز کنند.
او گفت «روز کریسمس داشتند به من نشان می‌دادند. هنگام تولد به ما گفته بودند که آن‌ها همسان اند اما هر چه بزرگتر شده‌اند تفاوت‌هایشان برای من مشخصتر شده است.»
او همچنین ادعا می‌کند که نوه‌هایش می‌توانند سیستم تشخیص چهره گوشی را هم دور بزنند.
اثر انگشت پیش از تولد شکل می‌گیرد. پژوهشی که پارسال منتشر شد حاکی از این بود که فرایند ژنتیکی پشت این آثار ممکن است شبیه چیزی باشد که نشانه‌های روی بدن گورخرها و پلنگ‌ها را تعیین می‌کند: نظریه‌ای که برای اولین بار توسط آلن تورینگ در دهه ۱۹۵۰ مطرح شده بود.
