ناسا میگوید وویجر ۱ شروع به ارسال دادههای نامفهوم کرده است
رأی دهید
مسئولان اتاق فرمان در زمین سعی کردهاند با ارسال دستوراتی این مشکل را برطرف کنند که تاکنون بینتیجه مانده است.
این کاوشگر که در سال ۱۹۷۷ به همراه وویجر ۲ راهی فضا شد، به دگرگونی درک ما از مشتری و کیوان کمک کرد. فضاپیما بعد از آن به مسیر خود ادامه، از مدار پلوتون فراتر رفت و حتی از جایی که بادهای خورشیدی به پایان می رسند - هلیوپاز - گذشت و شروع به ارسال دادههایی از فضای میان ستارگان کرد.
بیل کرت، اخترفیزیکدان، که از پیش از پرتاب این کاوشگر بخشی از این پروژه بوده امیدوار است که حادثه تازه به معنی پایان کار وویجر ۱ نباشد.
او به برنامه «ساینس این اکشن» بیبیسی گفت: «ما در گذشته هم رشته مشکلاتی را با این دو کاوشگر داشتهایم و باید بگویم که مسئولان در آزمایشگاه رانش جت ناسا به طور معجزهآسایی موفق به حل این ایرادها شدهاند تا این دو به کار خود ادامه دهند. بنابراین امیدوارم بار دیگر معجزه کنند و ارتباط با وویجر ۱ را دوباره برقرار کنند.»
او میگوید که هرچند کاوشگر هنوز زیر نفوذ نیروی گرانشی منظومه شمسی قرار دارد، اما از حیطه نفوذ خورشید یعنی هلیوپاز خارج شده و وارد فضای میان ستاره ها شده است، جایی که آثار ابرنواخترها در آن قابل ردیابی است.
در واقع مسئولان ناسا در سال ۲۰۱۳ با قاطعیت نتیجهگیری کردند که وویجر ۱ کاملا از منظومه شمسی خارج شده است. خروج وویجر ۲ از منظومه شمسی بعدا در سال ۲۰۱۸ اعلام شد.
در سالهای اخیر ابزاری در وویجر ۱ به نام «موج پلاسما» مشغول ردیابی تصاعد ناشی از پلاسما در یک فرکانس خاص بوده است که به محققان اجازه میدهد چگالی عددی الکترونها را در یک ناحیه مشخص کنند.
بیل کرت میگوید: «شگفتانگیز است که ما متوجه شدیم بعد از عبور از ناحیه هلیوپاز، تراکم مواد موجود در فضای میان ستارگان افزایش پیدا کرد. آخرین اطلاعات وویجر ۱ به ما میگوید که این تراکم تقریبا تثبیت شده است.»
او میگوید فضای میان ستارگان آنقدرها که تصور میشود خالی نیست. این منطقه حاوی ذرات و پدیده های الکترومغناطیسی است.
خورشید این روزها به شدت فعال شده و در حال فوران شدیدی است.
دکتر کرت میگوید که دو فضاپیمای وویجر موفق به ثبت فوران های خورشیدی در فاصله ۱۴۵ واحد نجومی - فاصله زمین تا خورشید - شدهاند. وویجر ۱ اکنون ۱۶۲ واحد نجومی از ما فاصله دارد.
با این حال او اخیرا در مقالهای نوشت که وویجر ۱ احتمالا اکنون آنقدر از خورشید دور شده که فورانهای خورشیدی دیگر به آن نخواهد رسید، اما وویجر ۲ هنوز ممکن است آنها را ردیابی کند.
او میگوید: «من دوست دارم وویجرها را به پدربزرگ و مادربزرگهای پیری تشبیه کنم که دارند شکسته میشوند و با مشکلات سلامتی زیادی روبرو هستند. هرلحظه ممکن است بدن آنها از کار بیافتد به طوری که آنها را معلول کند یا از آن بدتر باعث مرگ شود. بنابراین باید منتظر چنین اتفاقی بود و بعد از آن دیگر نمیتوانید به دیدن آنها بروید.»
وویجر۱ پنجم سپتامبر ۱۹۷۷ پرتاب شد.
هدف اولیه این فضاپیما مانند وویجر ۲، مطالعه سیاره های مشتری، کیوان، اورانوس و نپتون بود، ماموریتی که در سال ۱۹۸۹ کامل شد.
دو وویجر بعد از آن به سوی اعماق فضا تغییر مسیر دادند.
