حسین عبدی؛ از سرمربی شگفتی‌ساز تیم ملی فوتبال نوجوانان ایران چه می‌دانیم؟
رأی دهید
نوجوانان زیر ۱۷ سال ایران، نیمه نخست را با دو گل واگذار کرده بودند و در نیمه دوم، با زدن سه گل، به یک پیروزی تاریخی دست یافتند.
تعویض‌های طلایی حسین عبدی سرمربی این تیم و آن‌چه او «کلک زدن به برزیل» و کارشناسان «فریب‌های تاکتیکی» این مربی نامیده‌اند، این نتیجه تاریخی را رقم زد.
اما احتمالا کمتر کسی می‌داند مردی که موفق شد این پیروزی تاریخی را برای ایران علیه برزیل ثبت کن، ممکن بود در ۱۸ سالگی، فرصت زندگی کردن را از دست بدهد.
عبدی: فوتبال، خسته‌کننده است، آقای دبیر!
حسین عبدی را در اولین سال دهه ۱۳۶۰ و وقتی ۱۵ ساله بود، در زمین خاکی محله پامنار تهران پیدا می‌کردند. گل‌کوچک‌باز قهاری که چون به قول همبازی‌هایش، «روی یک دستمال همه را دریبل می‌زد»، میان بزرگسالان پابهتوپ می‌شد.
همان جا، زندگی‌اش با چشم‌های یک مربی که برای تیم تازه تاسیسش در رده‌های جوانان دنبال بازیکن می‌گشت تغییر کرد: رکن‌الدین دبیر.
رکن‌الدین دبیر اگر برای بخش بزرگی از جامعه ورزش ایران، با عنوان «پدر علیرضا دبیر»، رئیس فعلی فدراسیون کشتی ایران، شناخته می‌شود، برای بچه‌های پابهتوپ محلات جنوب شهر پایتخت، سرمربی و موسس باشگاه آبان بود؛ تیمی که چون مربی‌اش به‌شدت عاشق و دلداده پرسپولیس بود، بازیکنانش باید دو دست پیراهن، شورت و جوراب قرمز می‌خریدند تا در تمرینات و مسابقات این تیم شرکت کنند.
حسین عبدی در نخستین مکالمه‌اش با آقای دبیر که از او می‌خواست برای حضور در تیم نوجوانان آبان، به محل تمرین این تیم برود، گفته بود: «فوتبال برای من خسته‌کننده و کسالت‌بار است. بازی‌های فوتبال بعضی وقت‌ها صفر- صفر و بدون گل تمام می‌شود، در حالی که ما در گل کوچک‌های خودمان بیش از ده گل می‌زنیم.»
آقای عبدی حتی وقتی با این سوال آقای دبیر مواجه می‌شود که طرفدار استقلال است یا پرسپولیس گفته بود که با این دو تیم آشنایی هم ندارد.
از تصادف و خطر قطع نخاع تا احیا شدن در پرسپولیس
سال ۱۳۶۳ حسین عبدی سر دو راهی حضور در جوانان استقلال یا پرسپولیس قرار می‌گیرد. حسین مراغه‌چیان، سرمربی وقت جوانان استقلال، او را در تمرین تیم آبان دید و با او برای حضور در استقلال صحبت کرد. حسین عبدی دو جلسه با آن‌ها تمرین کرد، اما با اصرار رکن‌الدین دبیر، به جوانان پرسپولیس پیوست.
او تا سال ۱۳۶۵ عضو تیم جوانان پرسپولیس بود و سال ۱۳۶۶ به تیم بزرگسالان پیوست. اما در میانه این راه، دست‌اندازی در جاده زندگی‌اش قرار گرفت که می‌توانست تمام مسیر او را تغییر دهد.
۱۲ فروردین سال ۱۳۶۵، در حالی که آماده رفتن به سربازی اجباری می‌شد، با موتور تصادفی شدید کرد. پزشک‌ها تشخیص دادند که کمرش از دو نقطه شکسته است و قطع نشدن نخاع او در مسیر انتقال به بیمارستان را معجزه دانسته بودند.
در جراحی، دو قطعه پلاتین در کمر او قرار می‌دهند و پزشکش به او می‌گوید که ادامه فوتبال برایش، ریسکی بزرگ در حد فلج شدن خواهد داشت.
عبدی دو ماه در بیمارستان بستری بود. سپس با کمک عصا و کمربند، راه رفتن را شروع می‌کند. خودش گفته بود که فکر می‌کرد دیگر قادر به راه رفتن نیست و تمام عمر بایست روی تخت بماند. تا دو هفته حتی قدرت حرکت دادن انگشت‌های پاهایش را هم نداشت.
۹ ماه پس از جراحی، نرم دویدن را در داوودیه آغاز می‌کند. مربی جوانان پرسپولیس او را در حال دویدن می‌بیند و از او می‌پرسد آماده بازگشت به فوتبال هست یا نه. پاسخ حسین عبدی مثبت بود. او نه تنها به تیم جوانان که با نظر علی پروین به تیم بزرگسالان پرسپولیس می‌پیوندد.
شماره ۱۲ همیشگی
عبدی در ابتدای حضورش در پرسپولیس، شماره ۸ را از علی پروین تحویل می‌گیرد. یک سال بعد، مجتبی محرمی که از نیروی زمینی به پرسپولیس آمده بود، از عبدی جوان می‌پرسد آیا امکانش هست که شماره هشت را به او بدهد. عبدی شماره ۸ را به محرمی داد و شماره ۱۲ را به خاطر عشقی که به آلن ژیرس فرانسوی داشت، برتن کرد. این پیراهن تا پایان حضورش در پرسپولیس در سال ۱۳۷۹ در اختیاری بازیکن دیگری قرار نگرفت.
عبدی ۲۶۱ بار پیراهن پرسپولیس را در رقابت‌های لیگ قدس، جام آزادگان، جام حذفی، جام در جام آسیا و جام باشگاه‌های آسیا برتن کرد. او پس از علی پروین با ۳۴۱ بازی و محمد پنجعلی با ۲۶۴ بازی، سومین بازیکن از نظر تعداد حضور در این تیم محسوب می‌شود.
عبدی حد فاصل سال‌های ۱۳۷۵ تا ۱۳۷۹ کاپیتان تیمی بود که بین ۹ تا ۱۲ بازیکن آن به اردوی تیم ملی دعوت می‌شدند اما خود او جایی در اردوهای تیم ملی نداشت.
برخی دلیل این موضوع را بی‌حاشیه بودن و دیده نشدن بازی ساده او در مرکز زمین به عنوان هافبک دفاعی می‌دانستند.
دنیای پرفراز و نشیب مربیگری
سال ۱۳۷۹ حسین عبدی پس از درگیری لفظی کوتاه با علی پروین، از پرسپولیس جدا شد. ابتدا شش ماه به فولاد رفت؛ مدتی بعد راهی کویت و سپس امارات شد و خیلی زود فوتبال را کنار گذاشت.
حضورش در امارات باعث شد که به دنیای مربیگری فکر کند. به بریتانیا سفر کرد و بدون وقفه تا رسیدن به مدرک حرفه‌ای، تحصیل در مربیگری را ادامه داد. وقتی به ایران بازگشت، نخستین خانه‌اش داماش گیلان بود. سال ۱۳۷۶ سرمربی این تیم شد ولی حضورش در این تیم چندان طولانی نبود.
پس از آن سرمربیگری در تیم‌های رده‌های مختلف پرسپولیس را تجربه کرد. سال ۱۳۸۷ در روزهایی که پرسپولیس بدون مربی، فصل نقل و انتقالات و بدن‌سازی را آغاز کرده بود، حسین عبدی به عنوان مربی این تیم معرفی می‌شود. تیم را به اردوی ترکیه می‌برد و زمانی که به ایران برمی‌گردد، زلاتکو کرانچار سرمربی شده بود. عبدی ابتدا به عنوان کمک مربی آقای کرانچار و پس از مدتی به عنوان کمک مربی علی دایی روی نیمکت پرسپولیس نشست.
عبدی سال ۱۳۹۱ (۲۰۱۲) به بریتانیا برگشت و دو سال به عنوان کمک مربی تیم زیر ۱۸ سال انگلیس مشغول فعالیت شد. از همان زمان، بسیاری او را متخصص در امور تیم‌های پایه می‌دانستند با این حال علاقه شخصی‌اش به ادامه دادن در تیم‌های بزرگسالان، بار دیگر او را به ایران و نیمکت پرسپولیس کشاند. سال ۱۳۹۳ به عنوان دستیار در کنار حمید درخشان حضور داشت. پس از نتایج ناامید‌کننده پرسپولیس با درخشان، مدتی کوتاه هدایت این تیم را در دست گرفت و سپس پرسپولیس را به برانکو ایوانکوویچ سپرد.
پس از آن به تیم دوم پرسپولیس رفت و مدتی هم به عنوان کمک مربی، مشاور و مدیر فنی کنار تیم‌های ملی زنان ایران حضور داشت. بسیاری، نقش عبدی در شکل گرفتن تیم ملی زنان ایران و موفقیت‌های این تیم را غیرقابل انکار می‌دانند.
حسین عبدی سال ۱۳۹۸ به عنوان سرمربی تیم ملی نوجوانان ایران انتخاب شد اما جایش را به عنوان سرمربی به عباس چمنیان داد تا این تیم در گروهی با حضور هند، اندونزی و ویتنام، از مسابقات حذف شود.
به بازیکنانم گفتم باید برزیل و انگلیس را شکست دهیم
تیر ۱۴۰۲ تیم فوتبال نوجوانان ایران، با کسب مقام سوم آسیا جواز حضور در رقابت‌های جام جهانی را کسب کرد و در گروهی عجیب با انگلیس، برزیل و کالدونیای جدید هم‌گروه شد.
عبدی پس از مراسم قرعه‌کشی به رسانه‌ها گفته بود: «به بازیکنانم گفتم باید برزیل و انگلیس را شکست دهیم. قرار نبود به جام جهانی صعود کنیم که تماشاگر بازی تیم‌های دیگر با بزرگان باشیم. می‌خواهیم برویم که خوب بازی کنیم و خوب نتیجه بگیریم.»
صحنه‌های شادی بازیکنان نوجوان ایران که پس از هر گل به آغوش سرمربی خود می‌پریدند، نشانه‌ای واضح بود از رابطه عمیق و صمیمانه آقای عبدی با بازیکنان تیمش.
این تیم با مربیگری حسین عبدی در نخستین دیدار از جام جهانی ۲۰۲۳ نوجوانان، به با ارزش‌ترین پیروزی تاریخ خود دست یافت و در نخستین گام، مدافع قهرمانی و یکی از بهترین تیم‌های حال حاضر جهان را برد.
