این آقا رفته سوریه زن دوم گرفته و به تمام مردهای ایرانی پیشنهاد می کند بروید از سوریه زن بگیرید

شبیه احمدی نژاد هستش 🤣

پس اینجوری میشه فهمید یکی عاشقته یا دروغ میگه ! خداییش این یکی عمرا به ذهنم میرسید

اینکه زنت رفته خواستگاری برات معلومه چه....خلی هستید.زنکه حاضره بره تو باغوحش تو قفس کرگدنها زندکی کنه ولی ویط تو نباشه

به فرض محال، تمام افکار و توصیه‌های ایشان، به فرض محال، درست باشد، اما نکته‌ اینکه، ایشان اهل جنوب ایران هست، که پیداست هم زبان عربی‌ می‌داند و هم زبان فارسی‌، اما!، ایشون که به مردهای ایرانی توصیه‌ می‌کنه که برن سوریه زن بگیرن، آیا فکر این رو کرده که به جز ایشان و سایر همشهری‌هاش، سایر افراد ایرانی که زبان عربی‌ بلد نیستن، در سوریه هم دخترهای سوری زبان فارسی‌ بلد نیستن، پس مرد ایرانی که بره اونجا برای ازدواج، اونوقت با چه زبونی با زن سوریه‌ای‌ش بعد از ازدواج حرف بزنه؟ - یعنی باید اول -دو سال- زبان عربی‌ بخونه؟ تا بتونه تا حدی عربی‌ حرف بزنه بعد ازدواج کنه؟؟؟!!! لول ؛))) / حال چون این مطلب پربازید شده و صحبت از سوریه به‌میان آمده، -اگر مسئولین محترم سایت تایید در درج داشته باشند-، خاطره‌ای از خودم که سال‌ها پیش در مورد سفر به سوریه نوشته بودم و در محفلی مجازی به انتشار رسیده بود را، اکنون بازنویسی و ویرایش ساختم، و در ادامه، آن‌را در هفت کامنت پسین قرار می‌دهم. خاطره‌ی سفر به سوریه‌ی اینجانب در سن بین ۹ - ۱۰ سالگی - زمستان ۱۳۶۸ ~

۱) در زمستان سال ۱۳۶۸ که کلاس چهارم دبستان بودم، یک روز پس از بازگشت از مدرسه به خانه، با خبر خوشحال‌کننده‌‌ای روبرو شدم که شیرینی‌ آن‌ هنوز از پس سال‌ها، برایم خوشایند و خاطره‌انگیز است. ماجرا از این قرار بود که چند سال قبل از آن‌، اسم ما از سوی خانواده‌ی مادرم، برای توری زیارتی‌سیاحتی. نوشته شده بود و اکنون دیگر زمان آن فرا رسیده بود - سفری دوهفته‌‌ای به کشور سوریه. شاید برای من از همان دوران، زیارت و سیاحت همچون حال، مفهومی‌ نداشت و تنها دوهفته آسودگی و رهایی از درس و مدرسه بود که فکر و خیالم را با خود همراه می‌ساخت و شوق روزهای آینده آن‌هم دور از درس و کتاب، برایم خوشحال‌کننده بود. --- سرانجام روز سفر فرا رسید و من بهمراه مادر، پدربزرگ و مادربزرگ، خاله و پسرخاله‌ و همچنین یک خانواده که فامیل نزدیک شوهرخاله‌ام بودند و پسرشان نیز همسن من بود، با هواپیما راهی‌ سوریه شدیم. پس از ورود به سالن فرودگاه سوریه، صحنه‌ای عجیب و کمی‌ وحشتناک نظر من را بخود جلب کرد. زمانی‌که از گمرک فرودگاه عبور کردیم و به سالن اصلی‌ رسیدیم ~

۲) در دو طرف مسیر حرکت تا درب اصلی‌ که به خیابان راه داشت، نرده‌های آهنی گذاشته بودند و تعداد زیادی از ایرانی‌‌ها در پشت آنها ایستاده بودند. آنها در اصل مسافرانی بودند که دوهفته قبل به سوریه آمده و حال پس از خاتمه یافتن دوران سفرشان، آماده‌ی برگشت به ایران و سوارشدن به هواپیما می‌شدند، اما در این میان، نقش کسانی‌ را نیز ایفا می‌کردند، که برای پیشواز مسافران تازه‌وارد -که ما بودیم- آمده بودند و با صدای بلند، شعارهای آن‌زمان را سر می‌دادند. شور و شوقی که آنها داشتند، کامل همانند این بود که دو هفته در یک جا بزور نگه‌شان داشته بودند، و حال که رها می‌شدند، از روی خوشحالی داد و فریاد می‌کشیدند و به زبان بی‌زبانی می‌گفتند ما داریم آزاد می‌شویم، حال نوبت شماست. بالاخره از این دالان پر سروصدا عبور کردیم و بر طبق برنامه‌ریزی کاروان، بهمراه دیگر همسفران سوار بر اتوبوس شدیم و به سمت هتل براه افتادیم. برنامه‌ی سفر بدین‌ترتیب بود که یک بخش از روز، با اتوبوس به دیدن جاهای زیارتی و تاریخی‌ شهر دمشق می‌رفتیم که دیدن آن‌ها بخاطر قدمت تاریخی‌ بسیار جالب بود ~

۳) جاهایی‌ همچون باب‌الصغیر، آرامگاه آقای علی‌ شریعتی‌، چند مقبره و عبادتگاه‌های‌‌ باستانی و امثال آن. --- یک روز صبح همین‌که سوار اتوبوس شدیم، از بیرون ماشین و نزدیک درب هتل، ناگهان همهمه‌ای به گوش رسید و عده‌‌ای از ایرانی‌‌ها که هنوز سوار نشده بودند، به سمت خیابان کناری هتل دویدند. در این میان، برخی‌ دیگر از همسفرها نیز از جای خود برخواستند و در این جوزدگی از ماشین پیاده شده و به آن‌سو رفتند. ماجرا از این قرار بود که گویا در جلوی یکی‌ از مغاز‌های واقع در خیابان کنار هتل، یک زوج اروپایی یا امریکایی، با لباس سبک خودشان، مشغول به خرید بودند - چراکه کشور سوریه، از جهت قوانین پوشش، همانند قبل از ۵۷ در ایران بود - سینماها، کلوب‌های شبانه و مکان‌های مشابه نیز، عکس‌هایی از ستارگان زن نیمه‌برهنه را بر سردرب و تابلوهای خود داشتند و مدیر کاروان هر روز هشدار می‌داد، که اگر از زائران محترم ما، کسی‌ به چنین جاهایی برود و دیده شود!، با او برخورد خواهد شد!. آن روز صبح هم یکی‌ از مسافران تور ما، در جلوی آن مغازه، توریست‌های خارجی‌ را می‌بیند و قصد به‌ارشاد آنها می‌گیرد ~

۴) سپس کار بالا گرفته، تا جایی‌که در جلوی هتل اپتدا زمزمه و سپس فریادهایی از سوی ایرانی‌‌ها آغاز می‌شود که در آنجا، دو خارجی‌ لخت هستند! و بدین‌ترتیب عده‌ای از مردان! با شعارهای مرگ بر --- راهی‌ آنجا می‌شوند. بودند مردانی نشسته در اتوبوس، که وقتی‌ واژه‌ی *زن لخت* را از بیرون شنیدند، از کنار همسرشان بلند شدند و آنها نیز در حالی‌که سر از پا نمی‌شناختند، با شوری وصف‌ناپذیر و شعارگویان، به سمت آن خیابان دویدند!. --- سرانجام آن‌روز با تاخیری یک‌ساعته، اتوبوس به‌راه افتاد و از منطقه‌ای به نام *بلندی‌های جولان* دیدن کردیم. یکی‌ از بهترین بخش‌های سفر برای بیشتر ما ایرانی‌ها، به‌ویژه در سفرهای زیارتی، *خرید کردن* می‌باشد - انگار که همه نذر دارند تا پول‌شان را برای خرید همان لباس‌ها و یا اشیایی که در وطن خودشان هم هست، حتم در چنین کشورهایی‌ زیارتی خرج کنند و سپس با دستی‌ پر و از همه مهمتر با حالتی پیروزمندانه و آسمانی، به آغوش میهن خود بازگردند. از این‌رو بود که ما نیز بهمراه فامیل، در ساعت‌های آزاد که تور برنامه نداشت، به خرید و سرکشی -بیش از اندازه- به مغازه‌ها می‌رفتیم ~

۵) بازار شهر دمشق (حمیدیه) یا همان بازار معروف *شام*، یکی‌ از مکان‌های تاریخی‌ سوریه می‌باشد که قرار گرفتن در آنجا، خیال انسان را به قرن‌های دور پرواز می‌دهد. یک‌روز عصر بود که به‌خواست مادربزرگم، وارد مغازه‌ای در بازار شام شدیم که کاپشن و لباس‌های زمستانی می‌فروخت. فروشند‌های آن، دو جوان عرب سوریه‌ای بودند که با دیدن گروه چند نفری ما، شروع به پچ‌پچ و خندیدن کردند و هر وقت در بین گفتگوی پدربزرگ و مادربزرگ که برای ما نوه‌ها مشغول انتخاب لباس بودند کلمه‌ی *کاپشن* گفته می‌شد، این دو جوان با صدایی بلند‌تر از آنچه در حرف‌های بین خودشان داشتند می‌گفتند *کا پی‌ پی‌*، و سپس می‌خندیدند. آنها نمی‌دانستند که من، پسرک ۹-۱۰ ساله‌‌ای که دور از بقیه در گوشه‌ای از مغازه‌ی کم‌نور آنها ایستاده، برخلاف بقیه، حواسش به خرید و چانه‌زدن‌های زشت ایرانی‌وار که روی فروشنده را به خریدار باز می‌کند نیست، بلکه حواسش به آن‌ دو هست، آنها را می‌بیند، می‌شنود و حرص می‌خورد. --- شاید تنها مورد تحسین‌برانگیز در سوریه، آزادی در انتخاب پوشش و احترام به تمامی سلیقه‌ها بود ~

۶) برخی‌ عصرها که از خرید و مغازه‌گردی برمی‌گشتیم، در خیابان اصلی‌ شهر دمشق که هتل ما (هتل*ایران*) قرار داشت، کمی‌ قدیم می‌زدیم و در این بین بود که نکته‌ی بسیار جالبی‌ نظر مرا بسیار بخود جلب می‌کرد. --- تقریب تمامی مغازه‌ها، در جلوی درب ورودی خود، دو بلندگوی بزرگ داشتند که سیم آن‌ها، به دستگاه دوست‌داشتنی آن سال‌ها، که همان ضبط استریو بود وصل شده بود. هنگامی که در پیاده‌رو از کنار مغازه‌ها عبور می‌کردیم، بصورت گوناگون و گاه یکی‌درمیان، از بلندگوهای یک مغازه، آهنگ شاد عربی‌ یا خارجی‌ پخش می‌شد که خواننده‌اش زن بود یا مرد، و از بلندگوهای مغازه‌ی کناری، صدای خواندن قرآن بگوش می‌رسید. هیچ‌یک از فروشنده‌ها و مغازه‌دارها، به دیگری و همسایه‌ی کنار دستی‌ خود نمی‌گفت که صدای ضبط را کم کن، بلکه با شیوه‌ای مسالمت‌آمیز، هر یک از آن‌ها به پخش موسیقی‌ و یا نوار قرآن مورد علاقه‌ی خود می‌پرداخت ~

۷) --- سرانجام سفر ما پس از دو هفته به پایان رسید و خوشبختانه بدون شرکت در مراسم استقبال از گروه تازه، سوار بر هواپیما شدیم و به سوی ایران براه افتادیم، --- بسوی درس و مشقی اجباری که دیگر دلتنگ شده بودند، و از همه مهمتر، امتحانات ثلث دومی، که در انتظار بودند و پیش روی --- / پایان.

۷) --- سرانجام سفر ما پس از دو هفته به پایان رسید و خوشبختانه بدون شرکت در مراسم استقبال از گروه تازه، سوار بر هواپیما شدیم و به سوی ایران براه افتادیم، --- بسوی درس و مشقی اجباری که دیگر دلتنگ شده بودند، و از همه مهمتر، امتحانات ثلث دومی، که در انتظار بودند و پیش روی --- / پایان.

۶) برخی‌ عصرها که از خرید و مغازه‌گردی برمی‌گشتیم، در خیابان اصلی‌ شهر دمشق که هتل ما (هتل*ایران*) قرار داشت، کمی‌ قدیم می‌زدیم و در این بین بود که نکته‌ی بسیار جالبی‌ نظر مرا بسیار بخود جلب می‌کرد. --- تقریب تمامی مغازه‌ها، در جلوی درب ورودی خود، دو بلندگوی بزرگ داشتند که سیم آن‌ها، به دستگاه دوست‌داشتنی آن سال‌ها، که همان ضبط استریو بود وصل شده بود. هنگامی که در پیاده‌رو از کنار مغازه‌ها عبور می‌کردیم، بصورت گوناگون و گاه یکی‌درمیان، از بلندگوهای یک مغازه، آهنگ شاد عربی‌ یا خارجی‌ پخش می‌شد که خواننده‌اش زن بود یا مرد، و از بلندگوهای مغازه‌ی کناری، صدای خواندن قرآن بگوش می‌رسید. هیچ‌یک از فروشنده‌ها و مغازه‌دارها، به دیگری و همسایه‌ی کنار دستی‌ خود نمی‌گفت که صدای ضبط را کم کن، بلکه با شیوه‌ای مسالمت‌آمیز، هر یک از آن‌ها به پخش موسیقی‌ و یا نوار قرآن مورد علاقه‌ی خود می‌پرداخت ~

۵) بازار شهر دمشق (حمیدیه) یا همان بازار معروف *شام*، یکی‌ از مکان‌های تاریخی‌ سوریه می‌باشد که قرار گرفتن در آنجا، خیال انسان را به قرن‌های دور پرواز می‌دهد. یک‌روز عصر بود که به‌خواست مادربزرگم، وارد مغازه‌ای در بازار شام شدیم که کاپشن و لباس‌های زمستانی می‌فروخت. فروشند‌های آن، دو جوان عرب سوریه‌ای بودند که با دیدن گروه چند نفری ما، شروع به پچ‌پچ و خندیدن کردند و هر وقت در بین گفتگوی پدربزرگ و مادربزرگ که برای ما نوه‌ها مشغول انتخاب لباس بودند کلمه‌ی *کاپشن* گفته می‌شد، این دو جوان با صدایی بلند‌تر از آنچه در حرف‌های بین خودشان داشتند می‌گفتند *کا پی‌ پی‌*، و سپس می‌خندیدند. آنها نمی‌دانستند که من، پسرک ۹-۱۰ ساله‌‌ای که دور از بقیه در گوشه‌ای از مغازه‌ی کم‌نور آنها ایستاده، برخلاف بقیه، حواسش به خرید و چانه‌زدن‌های زشت ایرانی‌وار که روی فروشنده را به خریدار باز می‌کند نیست، بلکه حواسش به آن‌ دو هست، آنها را می‌بیند، می‌شنود و حرص می‌خورد. --- شاید تنها مورد تحسین‌برانگیز در سوریه، آزادی در انتخاب پوشش و احترام به تمامی سلیقه‌ها بود ~

۴) سپس کار بالا گرفته، تا جایی‌که در جلوی هتل اپتدا زمزمه و سپس فریادهایی از سوی ایرانی‌‌ها آغاز می‌شود که در آنجا، دو خارجی‌ لخت هستند! و بدین‌ترتیب عده‌ای از مردان! با شعارهای مرگ بر --- راهی‌ آنجا می‌شوند. بودند مردانی نشسته در اتوبوس، که وقتی‌ واژه‌ی *زن لخت* را از بیرون شنیدند، از کنار همسرشان بلند شدند و آنها نیز در حالی‌که سر از پا نمی‌شناختند، با شوری وصف‌ناپذیر و شعارگویان، به سمت آن خیابان دویدند!. --- سرانجام آن‌روز با تاخیری یک‌ساعته، اتوبوس به‌راه افتاد و از منطقه‌ای به نام *بلندی‌های جولان* دیدن کردیم. یکی‌ از بهترین بخش‌های سفر برای بیشتر ما ایرانی‌ها، به‌ویژه در سفرهای زیارتی، *خرید کردن* می‌باشد - انگار که همه نذر دارند تا پول‌شان را برای خرید همان لباس‌ها و یا اشیایی که در وطن خودشان هم هست، حتم در چنین کشورهایی‌ زیارتی خرج کنند و سپس با دستی‌ پر و از همه مهمتر با حالتی پیروزمندانه و آسمانی، به آغوش میهن خود بازگردند. از این‌رو بود که ما نیز بهمراه فامیل، در ساعت‌های آزاد که تور برنامه نداشت، به خرید و سرکشی -بیش از اندازه- به مغازه‌ها می‌رفتیم ~

۳) جاهایی‌ همچون باب‌الصغیر، آرامگاه آقای علی‌ شریعتی‌، چند مقبره و عبادتگاه‌های‌‌ باستانی و امثال آن. --- یک روز صبح همین‌که سوار اتوبوس شدیم، از بیرون ماشین و نزدیک درب هتل، ناگهان همهمه‌ای به گوش رسید و عده‌‌ای از ایرانی‌‌ها که هنوز سوار نشده بودند، به سمت خیابان کناری هتل دویدند. در این میان، برخی‌ دیگر از همسفرها نیز از جای خود برخواستند و در این جوزدگی از ماشین پیاده شده و به آن‌سو رفتند. ماجرا از این قرار بود که گویا در جلوی یکی‌ از مغاز‌های واقع در خیابان کنار هتل، یک زوج اروپایی یا امریکایی، با لباس سبک خودشان، مشغول به خرید بودند - چراکه کشور سوریه، از جهت قوانین پوشش، همانند قبل از ۵۷ در ایران بود - سینماها، کلوب‌های شبانه و مکان‌های مشابه نیز، عکس‌هایی از ستارگان زن نیمه‌برهنه را بر سردرب و تابلوهای خود داشتند و مدیر کاروان هر روز هشدار می‌داد، که اگر از زائران محترم ما، کسی‌ به چنین جاهایی برود و دیده شود!، با او برخورد خواهد شد!. آن روز صبح هم یکی‌ از مسافران تور ما، در جلوی آن مغازه، توریست‌های خارجی‌ را می‌بیند و قصد به‌ارشاد آنها می‌گیرد ~

۲) در دو طرف مسیر حرکت تا درب اصلی‌ که به خیابان راه داشت، نرده‌های آهنی گذاشته بودند و تعداد زیادی از ایرانی‌‌ها در پشت آنها ایستاده بودند. آنها در اصل مسافرانی بودند که دوهفته قبل به سوریه آمده و حال پس از خاتمه یافتن دوران سفرشان، آماده‌ی برگشت به ایران و سوارشدن به هواپیما می‌شدند، اما در این میان، نقش کسانی‌ را نیز ایفا می‌کردند، که برای پیشواز مسافران تازه‌وارد -که ما بودیم- آمده بودند و با صدای بلند، شعارهای آن‌زمان را سر می‌دادند. شور و شوقی که آنها داشتند، کامل همانند این بود که دو هفته در یک جا بزور نگه‌شان داشته بودند، و حال که رها می‌شدند، از روی خوشحالی داد و فریاد می‌کشیدند و به زبان بی‌زبانی می‌گفتند ما داریم آزاد می‌شویم، حال نوبت شماست. بالاخره از این دالان پر سروصدا عبور کردیم و بر طبق برنامه‌ریزی کاروان، بهمراه دیگر همسفران سوار بر اتوبوس شدیم و به سمت هتل براه افتادیم. برنامه‌ی سفر بدین‌ترتیب بود که یک بخش از روز، با اتوبوس به دیدن جاهای زیارتی و تاریخی‌ شهر دمشق می‌رفتیم که دیدن آن‌ها بخاطر قدمت تاریخی‌ بسیار جالب بود ~

۱) در زمستان سال ۱۳۶۸ که کلاس چهارم دبستان بودم، یک روز پس از بازگشت از مدرسه به خانه، با خبر خوشحال‌کننده‌‌ای روبرو شدم که شیرینی‌ آن‌ هنوز از پس سال‌ها، برایم خوشایند و خاطره‌انگیز است. ماجرا از این قرار بود که چند سال قبل از آن‌، اسم ما از سوی خانواده‌ی مادرم، برای توری زیارتی‌سیاحتی. نوشته شده بود و اکنون دیگر زمان آن فرا رسیده بود - سفری دوهفته‌‌ای به کشور سوریه. شاید برای من از همان دوران، زیارت و سیاحت همچون حال، مفهومی‌ نداشت و تنها دوهفته آسودگی و رهایی از درس و مدرسه بود که فکر و خیالم را با خود همراه می‌ساخت و شوق روزهای آینده آن‌هم دور از درس و کتاب، برایم خوشحال‌کننده بود. --- سرانجام روز سفر فرا رسید و من بهمراه مادر، پدربزرگ و مادربزرگ، خاله و پسرخاله‌ و همچنین یک خانواده که فامیل نزدیک شوهرخاله‌ام بودند و پسرشان نیز همسن من بود، با هواپیما راهی‌ سوریه شدیم. پس از ورود به سالن فرودگاه سوریه، صحنه‌ای عجیب و کمی‌ وحشتناک نظر من را بخود جلب کرد. زمانی‌که از گمرک فرودگاه عبور کردیم و به سالن اصلی‌ رسیدیم ~

به فرض محال، تمام افکار و توصیه‌های ایشان، به فرض محال، درست باشد، اما نکته‌ اینکه، ایشان اهل جنوب ایران هست، که پیداست هم زبان عربی‌ می‌داند و هم زبان فارسی‌، اما!، ایشون که به مردهای ایرانی توصیه‌ می‌کنه که برن سوریه زن بگیرن، آیا فکر این رو کرده که به جز ایشان و سایر همشهری‌هاش، سایر افراد ایرانی که زبان عربی‌ بلد نیستن، در سوریه هم دخترهای سوری زبان فارسی‌ بلد نیستن، پس مرد ایرانی که بره اونجا برای ازدواج، اونوقت با چه زبونی با زن سوریه‌ای‌ش بعد از ازدواج حرف بزنه؟ - یعنی باید اول -دو سال- زبان عربی‌ بخونه؟ تا بتونه تا حدی عربی‌ حرف بزنه بعد ازدواج کنه؟؟؟!!! لول ؛))) / حال چون این مطلب پربازید شده و صحبت از سوریه به‌میان آمده، -اگر مسئولین محترم سایت تایید در درج داشته باشند-، خاطره‌ای از خودم که سال‌ها پیش در مورد سفر به سوریه نوشته بودم و در محفلی مجازی به انتشار رسیده بود را، اکنون بازنویسی و ویرایش ساختم، و در ادامه، آن‌را در هفت کامنت پسین قرار می‌دهم. خاطره‌ی سفر به سوریه‌ی اینجانب در سن بین ۹ - ۱۰ سالگی - زمستان ۱۳۶۸ ~

اینکه زنت رفته خواستگاری برات معلومه چه....خلی هستید.زنکه حاضره بره تو باغوحش تو قفس کرگدنها زندکی کنه ولی ویط تو نباشه

پس اینجوری میشه فهمید یکی عاشقته یا دروغ میگه ! خداییش این یکی عمرا به ذهنم میرسید

شبیه احمدی نژاد هستش 🤣

شبیه احمدی نژاد هستش 🤣

پس اینجوری میشه فهمید یکی عاشقته یا دروغ میگه ! خداییش این یکی عمرا به ذهنم میرسید

اینکه زنت رفته خواستگاری برات معلومه چه....خلی هستید.زنکه حاضره بره تو باغوحش تو قفس کرگدنها زندکی کنه ولی ویط تو نباشه

به فرض محال، تمام افکار و توصیه‌های ایشان، به فرض محال، درست باشد، اما نکته‌ اینکه، ایشان اهل جنوب ایران هست، که پیداست هم زبان عربی‌ می‌داند و هم زبان فارسی‌، اما!، ایشون که به مردهای ایرانی توصیه‌ می‌کنه که برن سوریه زن بگیرن، آیا فکر این رو کرده که به جز ایشان و سایر همشهری‌هاش، سایر افراد ایرانی که زبان عربی‌ بلد نیستن، در سوریه هم دخترهای سوری زبان فارسی‌ بلد نیستن، پس مرد ایرانی که بره اونجا برای ازدواج، اونوقت با چه زبونی با زن سوریه‌ای‌ش بعد از ازدواج حرف بزنه؟ - یعنی باید اول -دو سال- زبان عربی‌ بخونه؟ تا بتونه تا حدی عربی‌ حرف بزنه بعد ازدواج کنه؟؟؟!!! لول ؛))) / حال چون این مطلب پربازید شده و صحبت از سوریه به‌میان آمده، -اگر مسئولین محترم سایت تایید در درج داشته باشند-، خاطره‌ای از خودم که سال‌ها پیش در مورد سفر به سوریه نوشته بودم و در محفلی مجازی به انتشار رسیده بود را، اکنون بازنویسی و ویرایش ساختم، و در ادامه، آن‌را در هفت کامنت پسین قرار می‌دهم. خاطره‌ی سفر به سوریه‌ی اینجانب در سن بین ۹ - ۱۰ سالگی - زمستان ۱۳۶۸ ~

۱) در زمستان سال ۱۳۶۸ که کلاس چهارم دبستان بودم، یک روز پس از بازگشت از مدرسه به خانه، با خبر خوشحال‌کننده‌‌ای روبرو شدم که شیرینی‌ آن‌ هنوز از پس سال‌ها، برایم خوشایند و خاطره‌انگیز است. ماجرا از این قرار بود که چند سال قبل از آن‌، اسم ما از سوی خانواده‌ی مادرم، برای توری زیارتی‌سیاحتی. نوشته شده بود و اکنون دیگر زمان آن فرا رسیده بود - سفری دوهفته‌‌ای به کشور سوریه. شاید برای من از همان دوران، زیارت و سیاحت همچون حال، مفهومی‌ نداشت و تنها دوهفته آسودگی و رهایی از درس و مدرسه بود که فکر و خیالم را با خود همراه می‌ساخت و شوق روزهای آینده آن‌هم دور از درس و کتاب، برایم خوشحال‌کننده بود. --- سرانجام روز سفر فرا رسید و من بهمراه مادر، پدربزرگ و مادربزرگ، خاله و پسرخاله‌ و همچنین یک خانواده که فامیل نزدیک شوهرخاله‌ام بودند و پسرشان نیز همسن من بود، با هواپیما راهی‌ سوریه شدیم. پس از ورود به سالن فرودگاه سوریه، صحنه‌ای عجیب و کمی‌ وحشتناک نظر من را بخود جلب کرد. زمانی‌که از گمرک فرودگاه عبور کردیم و به سالن اصلی‌ رسیدیم ~

۲) در دو طرف مسیر حرکت تا درب اصلی‌ که به خیابان راه داشت، نرده‌های آهنی گذاشته بودند و تعداد زیادی از ایرانی‌‌ها در پشت آنها ایستاده بودند. آنها در اصل مسافرانی بودند که دوهفته قبل به سوریه آمده و حال پس از خاتمه یافتن دوران سفرشان، آماده‌ی برگشت به ایران و سوارشدن به هواپیما می‌شدند، اما در این میان، نقش کسانی‌ را نیز ایفا می‌کردند، که برای پیشواز مسافران تازه‌وارد -که ما بودیم- آمده بودند و با صدای بلند، شعارهای آن‌زمان را سر می‌دادند. شور و شوقی که آنها داشتند، کامل همانند این بود که دو هفته در یک جا بزور نگه‌شان داشته بودند، و حال که رها می‌شدند، از روی خوشحالی داد و فریاد می‌کشیدند و به زبان بی‌زبانی می‌گفتند ما داریم آزاد می‌شویم، حال نوبت شماست. بالاخره از این دالان پر سروصدا عبور کردیم و بر طبق برنامه‌ریزی کاروان، بهمراه دیگر همسفران سوار بر اتوبوس شدیم و به سمت هتل براه افتادیم. برنامه‌ی سفر بدین‌ترتیب بود که یک بخش از روز، با اتوبوس به دیدن جاهای زیارتی و تاریخی‌ شهر دمشق می‌رفتیم که دیدن آن‌ها بخاطر قدمت تاریخی‌ بسیار جالب بود ~

۳) جاهایی‌ همچون باب‌الصغیر، آرامگاه آقای علی‌ شریعتی‌، چند مقبره و عبادتگاه‌های‌‌ باستانی و امثال آن. --- یک روز صبح همین‌که سوار اتوبوس شدیم، از بیرون ماشین و نزدیک درب هتل، ناگهان همهمه‌ای به گوش رسید و عده‌‌ای از ایرانی‌‌ها که هنوز سوار نشده بودند، به سمت خیابان کناری هتل دویدند. در این میان، برخی‌ دیگر از همسفرها نیز از جای خود برخواستند و در این جوزدگی از ماشین پیاده شده و به آن‌سو رفتند. ماجرا از این قرار بود که گویا در جلوی یکی‌ از مغاز‌های واقع در خیابان کنار هتل، یک زوج اروپایی یا امریکایی، با لباس سبک خودشان، مشغول به خرید بودند - چراکه کشور سوریه، از جهت قوانین پوشش، همانند قبل از ۵۷ در ایران بود - سینماها، کلوب‌های شبانه و مکان‌های مشابه نیز، عکس‌هایی از ستارگان زن نیمه‌برهنه را بر سردرب و تابلوهای خود داشتند و مدیر کاروان هر روز هشدار می‌داد، که اگر از زائران محترم ما، کسی‌ به چنین جاهایی برود و دیده شود!، با او برخورد خواهد شد!. آن روز صبح هم یکی‌ از مسافران تور ما، در جلوی آن مغازه، توریست‌های خارجی‌ را می‌بیند و قصد به‌ارشاد آنها می‌گیرد ~

۴) سپس کار بالا گرفته، تا جایی‌که در جلوی هتل اپتدا زمزمه و سپس فریادهایی از سوی ایرانی‌‌ها آغاز می‌شود که در آنجا، دو خارجی‌ لخت هستند! و بدین‌ترتیب عده‌ای از مردان! با شعارهای مرگ بر --- راهی‌ آنجا می‌شوند. بودند مردانی نشسته در اتوبوس، که وقتی‌ واژه‌ی *زن لخت* را از بیرون شنیدند، از کنار همسرشان بلند شدند و آنها نیز در حالی‌که سر از پا نمی‌شناختند، با شوری وصف‌ناپذیر و شعارگویان، به سمت آن خیابان دویدند!. --- سرانجام آن‌روز با تاخیری یک‌ساعته، اتوبوس به‌راه افتاد و از منطقه‌ای به نام *بلندی‌های جولان* دیدن کردیم. یکی‌ از بهترین بخش‌های سفر برای بیشتر ما ایرانی‌ها، به‌ویژه در سفرهای زیارتی، *خرید کردن* می‌باشد - انگار که همه نذر دارند تا پول‌شان را برای خرید همان لباس‌ها و یا اشیایی که در وطن خودشان هم هست، حتم در چنین کشورهایی‌ زیارتی خرج کنند و سپس با دستی‌ پر و از همه مهمتر با حالتی پیروزمندانه و آسمانی، به آغوش میهن خود بازگردند. از این‌رو بود که ما نیز بهمراه فامیل، در ساعت‌های آزاد که تور برنامه نداشت، به خرید و سرکشی -بیش از اندازه- به مغازه‌ها می‌رفتیم ~

۵) بازار شهر دمشق (حمیدیه) یا همان بازار معروف *شام*، یکی‌ از مکان‌های تاریخی‌ سوریه می‌باشد که قرار گرفتن در آنجا، خیال انسان را به قرن‌های دور پرواز می‌دهد. یک‌روز عصر بود که به‌خواست مادربزرگم، وارد مغازه‌ای در بازار شام شدیم که کاپشن و لباس‌های زمستانی می‌فروخت. فروشند‌های آن، دو جوان عرب سوریه‌ای بودند که با دیدن گروه چند نفری ما، شروع به پچ‌پچ و خندیدن کردند و هر وقت در بین گفتگوی پدربزرگ و مادربزرگ که برای ما نوه‌ها مشغول انتخاب لباس بودند کلمه‌ی *کاپشن* گفته می‌شد، این دو جوان با صدایی بلند‌تر از آنچه در حرف‌های بین خودشان داشتند می‌گفتند *کا پی‌ پی‌*، و سپس می‌خندیدند. آنها نمی‌دانستند که من، پسرک ۹-۱۰ ساله‌‌ای که دور از بقیه در گوشه‌ای از مغازه‌ی کم‌نور آنها ایستاده، برخلاف بقیه، حواسش به خرید و چانه‌زدن‌های زشت ایرانی‌وار که روی فروشنده را به خریدار باز می‌کند نیست، بلکه حواسش به آن‌ دو هست، آنها را می‌بیند، می‌شنود و حرص می‌خورد. --- شاید تنها مورد تحسین‌برانگیز در سوریه، آزادی در انتخاب پوشش و احترام به تمامی سلیقه‌ها بود ~

۶) برخی‌ عصرها که از خرید و مغازه‌گردی برمی‌گشتیم، در خیابان اصلی‌ شهر دمشق که هتل ما (هتل*ایران*) قرار داشت، کمی‌ قدیم می‌زدیم و در این بین بود که نکته‌ی بسیار جالبی‌ نظر مرا بسیار بخود جلب می‌کرد. --- تقریب تمامی مغازه‌ها، در جلوی درب ورودی خود، دو بلندگوی بزرگ داشتند که سیم آن‌ها، به دستگاه دوست‌داشتنی آن سال‌ها، که همان ضبط استریو بود وصل شده بود. هنگامی که در پیاده‌رو از کنار مغازه‌ها عبور می‌کردیم، بصورت گوناگون و گاه یکی‌درمیان، از بلندگوهای یک مغازه، آهنگ شاد عربی‌ یا خارجی‌ پخش می‌شد که خواننده‌اش زن بود یا مرد، و از بلندگوهای مغازه‌ی کناری، صدای خواندن قرآن بگوش می‌رسید. هیچ‌یک از فروشنده‌ها و مغازه‌دارها، به دیگری و همسایه‌ی کنار دستی‌ خود نمی‌گفت که صدای ضبط را کم کن، بلکه با شیوه‌ای مسالمت‌آمیز، هر یک از آن‌ها به پخش موسیقی‌ و یا نوار قرآن مورد علاقه‌ی خود می‌پرداخت ~

۷) --- سرانجام سفر ما پس از دو هفته به پایان رسید و خوشبختانه بدون شرکت در مراسم استقبال از گروه تازه، سوار بر هواپیما شدیم و به سوی ایران براه افتادیم، --- بسوی درس و مشقی اجباری که دیگر دلتنگ شده بودند، و از همه مهمتر، امتحانات ثلث دومی، که در انتظار بودند و پیش روی --- / پایان.

شبیه احمدی نژاد هستش 🤣

پس اینجوری میشه فهمید یکی عاشقته یا دروغ میگه ! خداییش این یکی عمرا به ذهنم میرسید

اینکه زنت رفته خواستگاری برات معلومه چه....خلی هستید.زنکه حاضره بره تو باغوحش تو قفس کرگدنها زندکی کنه ولی ویط تو نباشه

۱) در زمستان سال ۱۳۶۸ که کلاس چهارم دبستان بودم، یک روز پس از بازگشت از مدرسه به خانه، با خبر خوشحال‌کننده‌‌ای روبرو شدم که شیرینی‌ آن‌ هنوز از پس سال‌ها، برایم خوشایند و خاطره‌انگیز است. ماجرا از این قرار بود که چند سال قبل از آن‌، اسم ما از سوی خانواده‌ی مادرم، برای توری زیارتی‌سیاحتی. نوشته شده بود و اکنون دیگر زمان آن فرا رسیده بود - سفری دوهفته‌‌ای به کشور سوریه. شاید برای من از همان دوران، زیارت و سیاحت همچون حال، مفهومی‌ نداشت و تنها دوهفته آسودگی و رهایی از درس و مدرسه بود که فکر و خیالم را با خود همراه می‌ساخت و شوق روزهای آینده آن‌هم دور از درس و کتاب، برایم خوشحال‌کننده بود. --- سرانجام روز سفر فرا رسید و من بهمراه مادر، پدربزرگ و مادربزرگ، خاله و پسرخاله‌ و همچنین یک خانواده که فامیل نزدیک شوهرخاله‌ام بودند و پسرشان نیز همسن من بود، با هواپیما راهی‌ سوریه شدیم. پس از ورود به سالن فرودگاه سوریه، صحنه‌ای عجیب و کمی‌ وحشتناک نظر من را بخود جلب کرد. زمانی‌که از گمرک فرودگاه عبور کردیم و به سالن اصلی‌ رسیدیم ~

۴) سپس کار بالا گرفته، تا جایی‌که در جلوی هتل اپتدا زمزمه و سپس فریادهایی از سوی ایرانی‌‌ها آغاز می‌شود که در آنجا، دو خارجی‌ لخت هستند! و بدین‌ترتیب عده‌ای از مردان! با شعارهای مرگ بر --- راهی‌ آنجا می‌شوند. بودند مردانی نشسته در اتوبوس، که وقتی‌ واژه‌ی *زن لخت* را از بیرون شنیدند، از کنار همسرشان بلند شدند و آنها نیز در حالی‌که سر از پا نمی‌شناختند، با شوری وصف‌ناپذیر و شعارگویان، به سمت آن خیابان دویدند!. --- سرانجام آن‌روز با تاخیری یک‌ساعته، اتوبوس به‌راه افتاد و از منطقه‌ای به نام *بلندی‌های جولان* دیدن کردیم. یکی‌ از بهترین بخش‌های سفر برای بیشتر ما ایرانی‌ها، به‌ویژه در سفرهای زیارتی، *خرید کردن* می‌باشد - انگار که همه نذر دارند تا پول‌شان را برای خرید همان لباس‌ها و یا اشیایی که در وطن خودشان هم هست، حتم در چنین کشورهایی‌ زیارتی خرج کنند و سپس با دستی‌ پر و از همه مهمتر با حالتی پیروزمندانه و آسمانی، به آغوش میهن خود بازگردند. از این‌رو بود که ما نیز بهمراه فامیل، در ساعت‌های آزاد که تور برنامه نداشت، به خرید و سرکشی -بیش از اندازه- به مغازه‌ها می‌رفتیم ~

۶) برخی‌ عصرها که از خرید و مغازه‌گردی برمی‌گشتیم، در خیابان اصلی‌ شهر دمشق که هتل ما (هتل*ایران*) قرار داشت، کمی‌ قدیم می‌زدیم و در این بین بود که نکته‌ی بسیار جالبی‌ نظر مرا بسیار بخود جلب می‌کرد. --- تقریب تمامی مغازه‌ها، در جلوی درب ورودی خود، دو بلندگوی بزرگ داشتند که سیم آن‌ها، به دستگاه دوست‌داشتنی آن سال‌ها، که همان ضبط استریو بود وصل شده بود. هنگامی که در پیاده‌رو از کنار مغازه‌ها عبور می‌کردیم، بصورت گوناگون و گاه یکی‌درمیان، از بلندگوهای یک مغازه، آهنگ شاد عربی‌ یا خارجی‌ پخش می‌شد که خواننده‌اش زن بود یا مرد، و از بلندگوهای مغازه‌ی کناری، صدای خواندن قرآن بگوش می‌رسید. هیچ‌یک از فروشنده‌ها و مغازه‌دارها، به دیگری و همسایه‌ی کنار دستی‌ خود نمی‌گفت که صدای ضبط را کم کن، بلکه با شیوه‌ای مسالمت‌آمیز، هر یک از آن‌ها به پخش موسیقی‌ و یا نوار قرآن مورد علاقه‌ی خود می‌پرداخت ~

۷) --- سرانجام سفر ما پس از دو هفته به پایان رسید و خوشبختانه بدون شرکت در مراسم استقبال از گروه تازه، سوار بر هواپیما شدیم و به سوی ایران براه افتادیم، --- بسوی درس و مشقی اجباری که دیگر دلتنگ شده بودند، و از همه مهمتر، امتحانات ثلث دومی، که در انتظار بودند و پیش روی --- / پایان.

به فرض محال، تمام افکار و توصیه‌های ایشان، به فرض محال، درست باشد، اما نکته‌ اینکه، ایشان اهل جنوب ایران هست، که پیداست هم زبان عربی‌ می‌داند و هم زبان فارسی‌، اما!، ایشون که به مردهای ایرانی توصیه‌ می‌کنه که برن سوریه زن بگیرن، آیا فکر این رو کرده که به جز ایشان و سایر همشهری‌هاش، سایر افراد ایرانی که زبان عربی‌ بلد نیستن، در سوریه هم دخترهای سوری زبان فارسی‌ بلد نیستن، پس مرد ایرانی که بره اونجا برای ازدواج، اونوقت با چه زبونی با زن سوریه‌ای‌ش بعد از ازدواج حرف بزنه؟ - یعنی باید اول -دو سال- زبان عربی‌ بخونه؟ تا بتونه تا حدی عربی‌ حرف بزنه بعد ازدواج کنه؟؟؟!!! لول ؛))) / حال چون این مطلب پربازید شده و صحبت از سوریه به‌میان آمده، -اگر مسئولین محترم سایت تایید در درج داشته باشند-، خاطره‌ای از خودم که سال‌ها پیش در مورد سفر به سوریه نوشته بودم و در محفلی مجازی به انتشار رسیده بود را، اکنون بازنویسی و ویرایش ساختم، و در ادامه، آن‌را در هفت کامنت پسین قرار می‌دهم. خاطره‌ی سفر به سوریه‌ی اینجانب در سن بین ۹ - ۱۰ سالگی - زمستان ۱۳۶۸ ~

۲) در دو طرف مسیر حرکت تا درب اصلی‌ که به خیابان راه داشت، نرده‌های آهنی گذاشته بودند و تعداد زیادی از ایرانی‌‌ها در پشت آنها ایستاده بودند. آنها در اصل مسافرانی بودند که دوهفته قبل به سوریه آمده و حال پس از خاتمه یافتن دوران سفرشان، آماده‌ی برگشت به ایران و سوارشدن به هواپیما می‌شدند، اما در این میان، نقش کسانی‌ را نیز ایفا می‌کردند، که برای پیشواز مسافران تازه‌وارد -که ما بودیم- آمده بودند و با صدای بلند، شعارهای آن‌زمان را سر می‌دادند. شور و شوقی که آنها داشتند، کامل همانند این بود که دو هفته در یک جا بزور نگه‌شان داشته بودند، و حال که رها می‌شدند، از روی خوشحالی داد و فریاد می‌کشیدند و به زبان بی‌زبانی می‌گفتند ما داریم آزاد می‌شویم، حال نوبت شماست. بالاخره از این دالان پر سروصدا عبور کردیم و بر طبق برنامه‌ریزی کاروان، بهمراه دیگر همسفران سوار بر اتوبوس شدیم و به سمت هتل براه افتادیم. برنامه‌ی سفر بدین‌ترتیب بود که یک بخش از روز، با اتوبوس به دیدن جاهای زیارتی و تاریخی‌ شهر دمشق می‌رفتیم که دیدن آن‌ها بخاطر قدمت تاریخی‌ بسیار جالب بود ~

۳) جاهایی‌ همچون باب‌الصغیر، آرامگاه آقای علی‌ شریعتی‌، چند مقبره و عبادتگاه‌های‌‌ باستانی و امثال آن. --- یک روز صبح همین‌که سوار اتوبوس شدیم، از بیرون ماشین و نزدیک درب هتل، ناگهان همهمه‌ای به گوش رسید و عده‌‌ای از ایرانی‌‌ها که هنوز سوار نشده بودند، به سمت خیابان کناری هتل دویدند. در این میان، برخی‌ دیگر از همسفرها نیز از جای خود برخواستند و در این جوزدگی از ماشین پیاده شده و به آن‌سو رفتند. ماجرا از این قرار بود که گویا در جلوی یکی‌ از مغاز‌های واقع در خیابان کنار هتل، یک زوج اروپایی یا امریکایی، با لباس سبک خودشان، مشغول به خرید بودند - چراکه کشور سوریه، از جهت قوانین پوشش، همانند قبل از ۵۷ در ایران بود - سینماها، کلوب‌های شبانه و مکان‌های مشابه نیز، عکس‌هایی از ستارگان زن نیمه‌برهنه را بر سردرب و تابلوهای خود داشتند و مدیر کاروان هر روز هشدار می‌داد، که اگر از زائران محترم ما، کسی‌ به چنین جاهایی برود و دیده شود!، با او برخورد خواهد شد!. آن روز صبح هم یکی‌ از مسافران تور ما، در جلوی آن مغازه، توریست‌های خارجی‌ را می‌بیند و قصد به‌ارشاد آنها می‌گیرد ~

۵) بازار شهر دمشق (حمیدیه) یا همان بازار معروف *شام*، یکی‌ از مکان‌های تاریخی‌ سوریه می‌باشد که قرار گرفتن در آنجا، خیال انسان را به قرن‌های دور پرواز می‌دهد. یک‌روز عصر بود که به‌خواست مادربزرگم، وارد مغازه‌ای در بازار شام شدیم که کاپشن و لباس‌های زمستانی می‌فروخت. فروشند‌های آن، دو جوان عرب سوریه‌ای بودند که با دیدن گروه چند نفری ما، شروع به پچ‌پچ و خندیدن کردند و هر وقت در بین گفتگوی پدربزرگ و مادربزرگ که برای ما نوه‌ها مشغول انتخاب لباس بودند کلمه‌ی *کاپشن* گفته می‌شد، این دو جوان با صدایی بلند‌تر از آنچه در حرف‌های بین خودشان داشتند می‌گفتند *کا پی‌ پی‌*، و سپس می‌خندیدند. آنها نمی‌دانستند که من، پسرک ۹-۱۰ ساله‌‌ای که دور از بقیه در گوشه‌ای از مغازه‌ی کم‌نور آنها ایستاده، برخلاف بقیه، حواسش به خرید و چانه‌زدن‌های زشت ایرانی‌وار که روی فروشنده را به خریدار باز می‌کند نیست، بلکه حواسش به آن‌ دو هست، آنها را می‌بیند، می‌شنود و حرص می‌خورد. --- شاید تنها مورد تحسین‌برانگیز در سوریه، آزادی در انتخاب پوشش و احترام به تمامی سلیقه‌ها بود ~

۵) بازار شهر دمشق (حمیدیه) یا همان بازار معروف *شام*، یکی‌ از مکان‌های تاریخی‌ سوریه می‌باشد که قرار گرفتن در آنجا، خیال انسان را به قرن‌های دور پرواز می‌دهد. یک‌روز عصر بود که به‌خواست مادربزرگم، وارد مغازه‌ای در بازار شام شدیم که کاپشن و لباس‌های زمستانی می‌فروخت. فروشند‌های آن، دو جوان عرب سوریه‌ای بودند که با دیدن گروه چند نفری ما، شروع به پچ‌پچ و خندیدن کردند و هر وقت در بین گفتگوی پدربزرگ و مادربزرگ که برای ما نوه‌ها مشغول انتخاب لباس بودند کلمه‌ی *کاپشن* گفته می‌شد، این دو جوان با صدایی بلند‌تر از آنچه در حرف‌های بین خودشان داشتند می‌گفتند *کا پی‌ پی‌*، و سپس می‌خندیدند. آنها نمی‌دانستند که من، پسرک ۹-۱۰ ساله‌‌ای که دور از بقیه در گوشه‌ای از مغازه‌ی کم‌نور آنها ایستاده، برخلاف بقیه، حواسش به خرید و چانه‌زدن‌های زشت ایرانی‌وار که روی فروشنده را به خریدار باز می‌کند نیست، بلکه حواسش به آن‌ دو هست، آنها را می‌بیند، می‌شنود و حرص می‌خورد. --- شاید تنها مورد تحسین‌برانگیز در سوریه، آزادی در انتخاب پوشش و احترام به تمامی سلیقه‌ها بود ~

۳) جاهایی‌ همچون باب‌الصغیر، آرامگاه آقای علی‌ شریعتی‌، چند مقبره و عبادتگاه‌های‌‌ باستانی و امثال آن. --- یک روز صبح همین‌که سوار اتوبوس شدیم، از بیرون ماشین و نزدیک درب هتل، ناگهان همهمه‌ای به گوش رسید و عده‌‌ای از ایرانی‌‌ها که هنوز سوار نشده بودند، به سمت خیابان کناری هتل دویدند. در این میان، برخی‌ دیگر از همسفرها نیز از جای خود برخواستند و در این جوزدگی از ماشین پیاده شده و به آن‌سو رفتند. ماجرا از این قرار بود که گویا در جلوی یکی‌ از مغاز‌های واقع در خیابان کنار هتل، یک زوج اروپایی یا امریکایی، با لباس سبک خودشان، مشغول به خرید بودند - چراکه کشور سوریه، از جهت قوانین پوشش، همانند قبل از ۵۷ در ایران بود - سینماها، کلوب‌های شبانه و مکان‌های مشابه نیز، عکس‌هایی از ستارگان زن نیمه‌برهنه را بر سردرب و تابلوهای خود داشتند و مدیر کاروان هر روز هشدار می‌داد، که اگر از زائران محترم ما، کسی‌ به چنین جاهایی برود و دیده شود!، با او برخورد خواهد شد!. آن روز صبح هم یکی‌ از مسافران تور ما، در جلوی آن مغازه، توریست‌های خارجی‌ را می‌بیند و قصد به‌ارشاد آنها می‌گیرد ~

۲) در دو طرف مسیر حرکت تا درب اصلی‌ که به خیابان راه داشت، نرده‌های آهنی گذاشته بودند و تعداد زیادی از ایرانی‌‌ها در پشت آنها ایستاده بودند. آنها در اصل مسافرانی بودند که دوهفته قبل به سوریه آمده و حال پس از خاتمه یافتن دوران سفرشان، آماده‌ی برگشت به ایران و سوارشدن به هواپیما می‌شدند، اما در این میان، نقش کسانی‌ را نیز ایفا می‌کردند، که برای پیشواز مسافران تازه‌وارد -که ما بودیم- آمده بودند و با صدای بلند، شعارهای آن‌زمان را سر می‌دادند. شور و شوقی که آنها داشتند، کامل همانند این بود که دو هفته در یک جا بزور نگه‌شان داشته بودند، و حال که رها می‌شدند، از روی خوشحالی داد و فریاد می‌کشیدند و به زبان بی‌زبانی می‌گفتند ما داریم آزاد می‌شویم، حال نوبت شماست. بالاخره از این دالان پر سروصدا عبور کردیم و بر طبق برنامه‌ریزی کاروان، بهمراه دیگر همسفران سوار بر اتوبوس شدیم و به سمت هتل براه افتادیم. برنامه‌ی سفر بدین‌ترتیب بود که یک بخش از روز، با اتوبوس به دیدن جاهای زیارتی و تاریخی‌ شهر دمشق می‌رفتیم که دیدن آن‌ها بخاطر قدمت تاریخی‌ بسیار جالب بود ~

به فرض محال، تمام افکار و توصیه‌های ایشان، به فرض محال، درست باشد، اما نکته‌ اینکه، ایشان اهل جنوب ایران هست، که پیداست هم زبان عربی‌ می‌داند و هم زبان فارسی‌، اما!، ایشون که به مردهای ایرانی توصیه‌ می‌کنه که برن سوریه زن بگیرن، آیا فکر این رو کرده که به جز ایشان و سایر همشهری‌هاش، سایر افراد ایرانی که زبان عربی‌ بلد نیستن، در سوریه هم دخترهای سوری زبان فارسی‌ بلد نیستن، پس مرد ایرانی که بره اونجا برای ازدواج، اونوقت با چه زبونی با زن سوریه‌ای‌ش بعد از ازدواج حرف بزنه؟ - یعنی باید اول -دو سال- زبان عربی‌ بخونه؟ تا بتونه تا حدی عربی‌ حرف بزنه بعد ازدواج کنه؟؟؟!!! لول ؛))) / حال چون این مطلب پربازید شده و صحبت از سوریه به‌میان آمده، -اگر مسئولین محترم سایت تایید در درج داشته باشند-، خاطره‌ای از خودم که سال‌ها پیش در مورد سفر به سوریه نوشته بودم و در محفلی مجازی به انتشار رسیده بود را، اکنون بازنویسی و ویرایش ساختم، و در ادامه، آن‌را در هفت کامنت پسین قرار می‌دهم. خاطره‌ی سفر به سوریه‌ی اینجانب در سن بین ۹ - ۱۰ سالگی - زمستان ۱۳۶۸ ~

۷) --- سرانجام سفر ما پس از دو هفته به پایان رسید و خوشبختانه بدون شرکت در مراسم استقبال از گروه تازه، سوار بر هواپیما شدیم و به سوی ایران براه افتادیم، --- بسوی درس و مشقی اجباری که دیگر دلتنگ شده بودند، و از همه مهمتر، امتحانات ثلث دومی، که در انتظار بودند و پیش روی --- / پایان.

۶) برخی‌ عصرها که از خرید و مغازه‌گردی برمی‌گشتیم، در خیابان اصلی‌ شهر دمشق که هتل ما (هتل*ایران*) قرار داشت، کمی‌ قدیم می‌زدیم و در این بین بود که نکته‌ی بسیار جالبی‌ نظر مرا بسیار بخود جلب می‌کرد. --- تقریب تمامی مغازه‌ها، در جلوی درب ورودی خود، دو بلندگوی بزرگ داشتند که سیم آن‌ها، به دستگاه دوست‌داشتنی آن سال‌ها، که همان ضبط استریو بود وصل شده بود. هنگامی که در پیاده‌رو از کنار مغازه‌ها عبور می‌کردیم، بصورت گوناگون و گاه یکی‌درمیان، از بلندگوهای یک مغازه، آهنگ شاد عربی‌ یا خارجی‌ پخش می‌شد که خواننده‌اش زن بود یا مرد، و از بلندگوهای مغازه‌ی کناری، صدای خواندن قرآن بگوش می‌رسید. هیچ‌یک از فروشنده‌ها و مغازه‌دارها، به دیگری و همسایه‌ی کنار دستی‌ خود نمی‌گفت که صدای ضبط را کم کن، بلکه با شیوه‌ای مسالمت‌آمیز، هر یک از آن‌ها به پخش موسیقی‌ و یا نوار قرآن مورد علاقه‌ی خود می‌پرداخت ~

۴) سپس کار بالا گرفته، تا جایی‌که در جلوی هتل اپتدا زمزمه و سپس فریادهایی از سوی ایرانی‌‌ها آغاز می‌شود که در آنجا، دو خارجی‌ لخت هستند! و بدین‌ترتیب عده‌ای از مردان! با شعارهای مرگ بر --- راهی‌ آنجا می‌شوند. بودند مردانی نشسته در اتوبوس، که وقتی‌ واژه‌ی *زن لخت* را از بیرون شنیدند، از کنار همسرشان بلند شدند و آنها نیز در حالی‌که سر از پا نمی‌شناختند، با شوری وصف‌ناپذیر و شعارگویان، به سمت آن خیابان دویدند!. --- سرانجام آن‌روز با تاخیری یک‌ساعته، اتوبوس به‌راه افتاد و از منطقه‌ای به نام *بلندی‌های جولان* دیدن کردیم. یکی‌ از بهترین بخش‌های سفر برای بیشتر ما ایرانی‌ها، به‌ویژه در سفرهای زیارتی، *خرید کردن* می‌باشد - انگار که همه نذر دارند تا پول‌شان را برای خرید همان لباس‌ها و یا اشیایی که در وطن خودشان هم هست، حتم در چنین کشورهایی‌ زیارتی خرج کنند و سپس با دستی‌ پر و از همه مهمتر با حالتی پیروزمندانه و آسمانی، به آغوش میهن خود بازگردند. از این‌رو بود که ما نیز بهمراه فامیل، در ساعت‌های آزاد که تور برنامه نداشت، به خرید و سرکشی -بیش از اندازه- به مغازه‌ها می‌رفتیم ~

۱) در زمستان سال ۱۳۶۸ که کلاس چهارم دبستان بودم، یک روز پس از بازگشت از مدرسه به خانه، با خبر خوشحال‌کننده‌‌ای روبرو شدم که شیرینی‌ آن‌ هنوز از پس سال‌ها، برایم خوشایند و خاطره‌انگیز است. ماجرا از این قرار بود که چند سال قبل از آن‌، اسم ما از سوی خانواده‌ی مادرم، برای توری زیارتی‌سیاحتی. نوشته شده بود و اکنون دیگر زمان آن فرا رسیده بود - سفری دوهفته‌‌ای به کشور سوریه. شاید برای من از همان دوران، زیارت و سیاحت همچون حال، مفهومی‌ نداشت و تنها دوهفته آسودگی و رهایی از درس و مدرسه بود که فکر و خیالم را با خود همراه می‌ساخت و شوق روزهای آینده آن‌هم دور از درس و کتاب، برایم خوشحال‌کننده بود. --- سرانجام روز سفر فرا رسید و من بهمراه مادر، پدربزرگ و مادربزرگ، خاله و پسرخاله‌ و همچنین یک خانواده که فامیل نزدیک شوهرخاله‌ام بودند و پسرشان نیز همسن من بود، با هواپیما راهی‌ سوریه شدیم. پس از ورود به سالن فرودگاه سوریه، صحنه‌ای عجیب و کمی‌ وحشتناک نظر من را بخود جلب کرد. زمانی‌که از گمرک فرودگاه عبور کردیم و به سالن اصلی‌ رسیدیم ~

اینکه زنت رفته خواستگاری برات معلومه چه....خلی هستید.زنکه حاضره بره تو باغوحش تو قفس کرگدنها زندکی کنه ولی ویط تو نباشه

پس اینجوری میشه فهمید یکی عاشقته یا دروغ میگه ! خداییش این یکی عمرا به ذهنم میرسید

شبیه احمدی نژاد هستش 🤣