نوعی درمان پارکینسون می‌تواند در مقابله با سوءمصرف الکل کارایی داشته باشد
رأی دهید
پارکینسون بیماری است که در آن بخش‌هایی از مغز به‌تدریج آسیب می‌بینند. نشانه‌های آن ممکن است هم جسمی باشد و هم روانی از جمله لرزش یا تکان‌های ناخواسته، حرکت آهسته و عضلات سفت و انعطاف‌ناپذیر.
[انجمن] پارکینسون بریتانیا تخمین می‌زند که در این کشور از هر ۳۷ نفر، یک نفر در طول عمرش به این بیماری مبتلا می‌شود و در سال ۲۰۲۰ تقریبا ۱۴۵ هزار نفر به این بیماری مبتلا بوده‌اند. احتمال ابتلا به پارکینسون در مردان بین ۵۰ تا ۸۹ سال ۱.۴ برابر بیشتر از زنان است.
اکنون مطالعه‌ای که روی میمون‌های ماکاک انجام شده است، نشان می‌دهد که کاشت نوعی خاص از مولکول در مغز مصرف الکل را بین آن‌هایی که زیاد مشروب می‌نوشند، به میزان قابل‌توجهی کاهش می‌دهد و از بازگشت به مصرف بیش از حد بعد از یک دوره قطع مصرف [الکل] جلوگیری می‌کند.
این درمان به جراحی مغز نیاز دارد و پژوهشگران معتقدند برای آن‌هایی که به اختلال حاد مصرف الکل مبتلا هستند، تحول‌آفرین است.
مصرف بیش از حد الکل مجاری عصبی مغز را که مسئول تولید دوپامین است، تغییر می‌دهد. این ماده یک پیام‌رسان عصبی است که اغلب به لذت ربط دارد. تولید دوپامین بر کارکرد جسمی و رفتاری تاثیر می‌گذارد و ضربان قلب، کارکرد عروق خونی و کلیه، خواب، پردازش درد، خلق و خو و حرکات را تغییر می‌دهد.
در این مطالعه، یک ویروس حامل ژنی که عامل نوروتروفیک مشتق از گلیال‌ــ یا پروتئین جی‌دی‌ان‌اف‌ــ را رمزگذاری می‌کند، در مغز جاسازی کردند. این ویروس مضر نبود و به گروهی از میمون‌های ماکاک رزوس که به دلخواه و به مقدار زیاد اتانول رقیق‌شده با آب می‌نوشیدند، داده شد.
پژوهشگران دریافتند که مصرف چهار میمون حاضر در این مطالعه بیش از ۹۰ درصد کاهش یافت.
نکته مهم این است که روش ذکرشده در این مطالعه اکنون برای [درمان] بیماران بزرگسال مبتلا به بیماری پارکینسون استفاده می‌شود. در کودکان نیز برای درمان کمبود دکربوکسیلاز ال‌ــ‌آمینو اسید معطر، یک اختلال ژنتیکی نادر که باعث مشکلات حرکتی می‌شود، به کار می‌رود.
از آنجا که این درمان از طریق جراحی تغییر دائمی در مغز ایجاد می‌کند، فقط برای مبتلایان به اختلال حاد مصرف الکل استفاده می‌شود.
سازمان Alcohol Change UK اشاره می‌کند که در سال‌های ۲۰۲۰-۲۰۱۹، تعداد ۷۴ هزار و ۶۱۸ نفر در انگلستان از خدمات تخصصی [درمان] سوءمصرف الکل استفاده کرده‌اند.
کریستوف بانکیه‌ویچ، همکار اصلی و نویسنده همکار این مطالعه، پروفسور جراحی مغز و اعصاب کالج پزشکی ایالتی اوهایو در ایالات متحده آمریکا، گفت: «این رویکرد ژن‌ــ‌درمانی تغییرات کارکرد دوپامین در مسیر پاداش مزولیمبیک مغز را که در اثر مصرف مزمن الکل ایجاد می‌شود، هدف قرار می‌دهد.»
«یافته‌های ما نشان می‌دهد که این درمان از بازگشت بیمار به مصرف الکل، بدون نیاز به پایبندی به درمان طولانی‌مدت، جلوگیری می‌کند.»
کتلین گرنت، نویسنده ارشد، پروفسور و رئیس بخش علوم اعصاب مرکز ملی پژوهش‌های پستانداران اورگان در دانشگاه بهداشت و علوم اورگان، گفت: «مصرف [الکل] تقریبا به صفر رسید.»
«این حیوانات تا ماه‌ها آب را برای نوشیدن برگزیدند و از مصرف الکل به‌طور کامل خودداری کردند.»
«آن‌ها مصرف الکل را به‌قدری کاهش دادند که میزان الکل خون را ثبت نکردیم.»
پروفسور گرنت افزود: «دوپامین در تقویت رفتار نقش دارد و باعث می‌شود چیزهایی خاصی در نظر افراد دلپذیر جلوه کند.»
«مصرف حاد الکل [ترشح] دوپامین را افزایش می‌دهد، با این حال مغز در پاسخ به مصرف مداوم الکل تغییراتی می‌کند که ترشح دوپامین کاهش یابد.»
«بنابراین کسانی که به الکل معتاد می‌شوند، واقعا از نوشیدن آن لذت بیشتری نمی‌برند.»
«آن‌ها احتمالا بیشتر به دلیل نیاز به ماندن در حالت مستی مشروب می‌نوشند.»
