قارچ جادویی در خدمت درمان اعتیاد به الکل
رأی دهید
بیمارانی که به همراه روان درمانی، سیلوسایبین دریافت کرده بودند، در مدت هشت ماه، نوشیدن الکل را ۸۳ درصد کاهش دادند
به گزارش نشریه تایم، محققان با تجزیه‌وتحلیل گروهی متشکل از ۹۳ بیمار مبتلا به این عارضه به مدت ۳۲ هفته، دریافتند بیمارانی که به همراه روان درمانی، سیلوسایبین دریافت کرده بودند (در مجموع ۴۸ نفر)، در مدت هشت ماه پس از اولین دوز مصرفی، نوشیدن الکل را ۸۳ درصد کاهش دادند، در مقابل آن‌هایی که دارونما دریافت کرده بودند مصرف الکل خود را ۵۳ درصد کاهش دادند. تقریبا نیمی از افرادی که تحت درمان با سیلوسایبین قرار گرفتند، در مقایسه با کمتر از یک‌چهارم افرادی که فقط دارونما دریافت کرده بودند، به‌طور کامل نوشیدن الکل را متوقف کردند.
جان کوستاس که یکی از شرکت‌کنندگان در این آزمایش بود، در ۲۵ سالگی از ترک اعتیادش به الکل ناامید شده بود. او از ۱۳ سالگی شروع به نوشیدن الکل کرده و درمان‌های مختلفی همچون رفتن به جلسات الکلی‌های گمنام، مصرف دارو و تلاش برای بازپروری با بستری شدن در توانبخشی‌ها را امتحان کرده بود، اما هیچ نتیجه‌ای حاصل نشد. او از سال ۲۰۱۵، زمانی که در یک کارآزمایی بالینی که ترکیبی از گفت‌وگو درمانی و سیلوسایبین، ماده فعال روان‌گردان در قارچ‌های جادویی را روی الکلی‌ها آزمایش می‌کردند شرکت کرد، نوشیدن را کنار گذاشت.
او می‌گوید: «من برای همیشه سپاسگزار و مدیون هستم. این زندگی من را نجات داد.»
دکتر مایکل بوگنشوتز، مدیر مرکز پزشکی داروهای روان‌گردان لانگون دانشگاه نیویورک و نویسنده ارشد این مطالعه، می‌گوید: «من فکر می‌کنم که اگر این اثرات تکرار شوند واقعا نشان‌دهنده یک پیشرفت خواهد بود. به نظر می‌رسد که اثرات همچنان ادامه‌دار باشند و بیشتر از هر یک از درمان‌هایی است که در حال حاضر در دسترس‌اند، درمان‌هایی مثل بستری شدن و توانبخشی، گفت‌وگو درمانی و دارودرمانی.»
یافتن درمانی موثرتر برای اعتیاد به الکل می‌تواند تاثیرهای عمیق و گسترده‌ای در سطح جامعه داشته باشد. به گفته مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده، سالانه حدود ۹۵ هزار آمریکایی به دلایل مرتبط با مصرف الکل، ازجمله بیماری‌های کبدی الکلی و تصادف‌های رانندگی جان خود را از دست می‌دهند.
یک تحلیل فدرال از آمریکایی‌ها در سال ۲۰۲۱ و قبل از همه‌گیری کرونا نشان داد که درحالی‌که حدود ۵ درصد از بزرگسالان ایالات متحده (حدود ۱۴.۱ میلیون نفر) در سال گذشته اختلال مصرف الکل داشته‌اند، تنها ۷ درصد از آن‌ها درمان خاصی دریافت کرده‌اند و فقط کمتر از ۳ درصد از آن‌ها تحت درمان دارویی قرار گرفته‌اند. با این حال حتی زمانی که افراد تحت درمان قرار می‌گیرند نیز مشخص شد که داروهای تایید شده مانند نالترکسون اثربخشی محدودی دارند.
درحالی‌که نتایج این مطالعه دلگرم‌کننده است، اما هنوز راه زیادی تا استفاده از سیلوسایبین برای درمان جمعیت گسترده‌تر در پیش است. کمتر از ۵۰ بیمار در طول کارآزمایی بالینی، سیلوسایبین دریافت کردند که به این معناست که تحقیقات بیشتری باید بر روی یک جمعیت بزرگ‌تر و متنوع‌تر انجام شود. علاوه بر این، دارونمای مورد استفاده در آزمایش، دیفن هیدرامین بوده است که جایگزین مناسبی برای سیلوسایبین نیست، چرا که داروهای روان‌گردان اثرهای توهم‌زای منحصربه‌فردی دارند.
بوگنشوتز اضافه می‌کند که افراد نباید خارج از محیط‌های بالینی، سیلوسایبین را آزمایش کنند، زیرا ممکن است استفاده از این ماده در یک محیط کنترل نشده، به دلیل احتمال تجربه بسیار شدید مصرف‌کنندگان، خطرناک‌تر باشد. به‌عنوان مثال برخی از بیماران درحالی که تحت تاثیر دارو قرار دارند احساس اضطراب شدیدی را تجربه می‌کنند.
این مطالعه همچنین طیف کاملی از افرادی را که می‌توانستند از درمان با سیلوسایبین بهره ببرند، شامل نشده است. بوگنشوتز اشاره کرد که به‌طور متوسط شرکت‌کنندگان در این کارآزمایی نسبت به افرادی که به‌طور معمول به آزمایش‌های بالینی برای این عارضه می‌پیوندند، تمایل کمتری به نوشیدن شدید داشتند.
هرچند گمان می‌رود این امکان هست که بیماران مبتلا به اعتیادهای شدیدتر از این درمان سود بیشتری ببرند، به‌ویژه اگر سیلوسایبین بتواند مشکلاتی را که نه‌تنها زمینه‌ساز اختلال مصرف الکل است، بلکه مشکلات سلامت روان مانند افسردگی و اضطراب و حتی انواع دیگر اختلال‌های مصرف مواد را برطرف کند.
به گزارش نشریه تایم، محققان با تجزیه‌وتحلیل گروهی متشکل از ۹۳ بیمار مبتلا به این عارضه به مدت ۳۲ هفته، دریافتند بیمارانی که به همراه روان درمانی، سیلوسایبین دریافت کرده بودند (در مجموع ۴۸ نفر)، در مدت هشت ماه پس از اولین دوز مصرفی، نوشیدن الکل را ۸۳ درصد کاهش دادند، در مقابل آن‌هایی که دارونما دریافت کرده بودند مصرف الکل خود را ۵۳ درصد کاهش دادند. تقریبا نیمی از افرادی که تحت درمان با سیلوسایبین قرار گرفتند، در مقایسه با کمتر از یک‌چهارم افرادی که فقط دارونما دریافت کرده بودند، به‌طور کامل نوشیدن الکل را متوقف کردند.
جان کوستاس که یکی از شرکت‌کنندگان در این آزمایش بود، در ۲۵ سالگی از ترک اعتیادش به الکل ناامید شده بود. او از ۱۳ سالگی شروع به نوشیدن الکل کرده و درمان‌های مختلفی همچون رفتن به جلسات الکلی‌های گمنام، مصرف دارو و تلاش برای بازپروری با بستری شدن در توانبخشی‌ها را امتحان کرده بود، اما هیچ نتیجه‌ای حاصل نشد. او از سال ۲۰۱۵، زمانی که در یک کارآزمایی بالینی که ترکیبی از گفت‌وگو درمانی و سیلوسایبین، ماده فعال روان‌گردان در قارچ‌های جادویی را روی الکلی‌ها آزمایش می‌کردند شرکت کرد، نوشیدن را کنار گذاشت.
او می‌گوید: «من برای همیشه سپاسگزار و مدیون هستم. این زندگی من را نجات داد.»
دکتر مایکل بوگنشوتز، مدیر مرکز پزشکی داروهای روان‌گردان لانگون دانشگاه نیویورک و نویسنده ارشد این مطالعه، می‌گوید: «من فکر می‌کنم که اگر این اثرات تکرار شوند واقعا نشان‌دهنده یک پیشرفت خواهد بود. به نظر می‌رسد که اثرات همچنان ادامه‌دار باشند و بیشتر از هر یک از درمان‌هایی است که در حال حاضر در دسترس‌اند، درمان‌هایی مثل بستری شدن و توانبخشی، گفت‌وگو درمانی و دارودرمانی.»
یافتن درمانی موثرتر برای اعتیاد به الکل می‌تواند تاثیرهای عمیق و گسترده‌ای در سطح جامعه داشته باشد. به گفته مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده، سالانه حدود ۹۵ هزار آمریکایی به دلایل مرتبط با مصرف الکل، ازجمله بیماری‌های کبدی الکلی و تصادف‌های رانندگی جان خود را از دست می‌دهند.
یک تحلیل فدرال از آمریکایی‌ها در سال ۲۰۲۱ و قبل از همه‌گیری کرونا نشان داد که درحالی‌که حدود ۵ درصد از بزرگسالان ایالات متحده (حدود ۱۴.۱ میلیون نفر) در سال گذشته اختلال مصرف الکل داشته‌اند، تنها ۷ درصد از آن‌ها درمان خاصی دریافت کرده‌اند و فقط کمتر از ۳ درصد از آن‌ها تحت درمان دارویی قرار گرفته‌اند. با این حال حتی زمانی که افراد تحت درمان قرار می‌گیرند نیز مشخص شد که داروهای تایید شده مانند نالترکسون اثربخشی محدودی دارند.
درحالی‌که نتایج این مطالعه دلگرم‌کننده است، اما هنوز راه زیادی تا استفاده از سیلوسایبین برای درمان جمعیت گسترده‌تر در پیش است. کمتر از ۵۰ بیمار در طول کارآزمایی بالینی، سیلوسایبین دریافت کردند که به این معناست که تحقیقات بیشتری باید بر روی یک جمعیت بزرگ‌تر و متنوع‌تر انجام شود. علاوه بر این، دارونمای مورد استفاده در آزمایش، دیفن هیدرامین بوده است که جایگزین مناسبی برای سیلوسایبین نیست، چرا که داروهای روان‌گردان اثرهای توهم‌زای منحصربه‌فردی دارند.
بوگنشوتز اضافه می‌کند که افراد نباید خارج از محیط‌های بالینی، سیلوسایبین را آزمایش کنند، زیرا ممکن است استفاده از این ماده در یک محیط کنترل نشده، به دلیل احتمال تجربه بسیار شدید مصرف‌کنندگان، خطرناک‌تر باشد. به‌عنوان مثال برخی از بیماران درحالی که تحت تاثیر دارو قرار دارند احساس اضطراب شدیدی را تجربه می‌کنند.
این مطالعه همچنین طیف کاملی از افرادی را که می‌توانستند از درمان با سیلوسایبین بهره ببرند، شامل نشده است. بوگنشوتز اشاره کرد که به‌طور متوسط شرکت‌کنندگان در این کارآزمایی نسبت به افرادی که به‌طور معمول به آزمایش‌های بالینی برای این عارضه می‌پیوندند، تمایل کمتری به نوشیدن شدید داشتند.
هرچند گمان می‌رود این امکان هست که بیماران مبتلا به اعتیادهای شدیدتر از این درمان سود بیشتری ببرند، به‌ویژه اگر سیلوسایبین بتواند مشکلاتی را که نه‌تنها زمینه‌ساز اختلال مصرف الکل است، بلکه مشکلات سلامت روان مانند افسردگی و اضطراب و حتی انواع دیگر اختلال‌های مصرف مواد را برطرف کند.
