کشف پروتئینی که خاطرات بد را پاک می‌کند
رأی دهید
حافظه بلندمدت به دو دسته تقسیم می‌شود: حافظه مبتنی بر واقعیت از قبیل اسامی، مکان‌ها و رویدادها و حافظه غریزی از قبیل احساسات و مهارت‌ها.
دانشمندان بر این باورند که خاطرات غریزی می‌توانند تغییر داده شوند و چنین پژوهشی ممکن است بتواند به افرادی که به اختلال اضطراب پس از حادثه (PTSD) دچارند، کمک کند.
دانشمندان دانشگاه کمبریج دریافته‌اند که پروتئین «شنک» (shank) به‌عنوان پایه گیرنده‌هایی عمل می‌کند که شدت ارتباط میان سلول‌های عصبی گوناگون را تعیین می‌کند. در نتیجه، ممکن است استفاده از پروپرانولول مسدودکننده گیرنده آدرنرژیک بتا (بتا بلاکر) در اینکه خاطرات بتوانند تغییر کنند یا نه، تعیین‌کننده باشد.
اگر این پروتئین کاهش پیدا کند، خاطرات قابل تغییرند؛ اگرچه هنوز برای دانشمندان روشن نیست که آیا این پروتئین در از بین بردن خاطرات دخالت مستقیم دارد یا خود حاصل واکنشی پیچیده‌تر است.
در سال ۲۰۰۴، دانشمندان در نیویورک توانستند حیوانات را با استفاده از پروپرانولول درمان کنند تا به آن‌ها کمک کنند آسیب روانی آموخته‌شده را فراموش کنند؛ اما تکرار [این آزمایش برای رد یا تایید نتیجه] دشوار بود.
در این آزمایش جدید، به موش‌ها یاد داده شد صدای کلیک را با یک شوک الکتریکی ملایم ارتباط دهند. بنابراین، موش‌ها صدای کلیک را با ترس ارتباط دادند؛ همان‌طور که ایوان پاولف سگ‌ها را شرطی کرد. با شنیدن صدای کلیک، موش‌ها خاطره [شوک] را به یاد آوردند و سپس، فوری به آن‌ها پروپرانولول داده شد.
بر خلاف آزمایش‌های پیشین، دانشمندان در موش‌ها فراموشی مشاهده نکردند، اما از وجود پروتئین شنک برای تعیین اینکه آیا [حافظه] موش‌ها به ناگهان تغییر کرده است یا نه [و اینکه حافظه آن‌ها ناپایدار شده یا نه] استفاده کردند. موش‌ها فاقد این پروتئین بودند.
دکتر ایمی میلتون، سرپرست این پژوهش، می‌گوید: «این سازوکارها واقعا پیچیده‌اند و باید این را هم در نظر داشته باشیم که مربوط به جانوران است. مغز انسان‌ها به آن شبیه، اما به‌مراتب پیچیده‌تر است.»
او می‌گوید: «فکر نمی‌کنیم که [این کشف] به آن دسته از موقعیت‌هایی که در فیلم‌ها نمایش داده می‌شوند، منجر شود. مثل فیلم‌هایی چون «درخشش ابدی یک ذهن پاک» که در آن شخصیت‌های اصلی داستان می‌توانند انتخاب کنند کدام خاطرات را پاک کنند. اما امیدواریم که به‌مرور زمان بتوانیم عواملی را که خاطرات را در حیوانات قابل تغییر می‌کنند بیابیم و از آن‌ها در انسان‌‌های بیمار استفاده کنیم.»
دکتر میلتون می‌افزاید: «اگرچه آن گونه که قبلا در مطالعات پژوهشی پس از این آزمایش گزارش شده بود، شاهد [ایجاد] فراموشی نبودیم. ما افزون بر آن، از وجود پروتئین شنک استفاده کردیم تا در وهله اول، مشخص کنیم که آیا خاطرات ناپایدار شده‌اند؟ که دریافتیم خیر، این‌طور نبوده است.
