پیک‌نیک مرگبار خانواده «بلوچ‌زاده»

 پنج‌روز از آن حادثه تلخ می‌گذرد. حادثه‌ای که خانواده بلوچ‌زاده را در چشم به‌‌هم‌زدنی سیاهپوش کرد. چهار کودک‌شان را به رودخانه دینارکلگ سپردند اما تنها پیکر بی‌جان‌شان را پس گرفتند. دیگر از آن خنده و هیاهو خبری نیست، به در و دیوار خانه‌شان رنگِ ماتم پاشیده شده است. هنوز هم باور ندارند چه بر سرشان آمده است. مادر بی‌امان گریه می‌کند. غم دارد غمی بزرگ. تصورش را هم نمی‌کرد یک روز شاهد مرگ همزمان چهار پسر و نوه‌اش باشد. مرگی تلخ در دینارکلگ. روستایی در نیکشهر سیستان‌وبلوچستان. قربانی شدند، قربانی یک آب‌تنی مرگبار در چله‌تابستان. کودکانش را از عصر دوشنبه دیگر ندیده است. دوشنبه سیاه برای خانواده پرجمعیت آقای بلوچ‌زاده. نخستین‌بار بود که این خانواده در کنار این رودخانه سرکش اتراق کردند. از چابهار آمده بودند. می‌خواستند به خانه دخترشان بروند. خانه دختر و دامادشان در نیکشهر بود. اما در مسیر تصمیم گرفتند که کنار دینار کلگ بمانند. همانجا بود که دختر، داماد و نوه‌اش پارسا هم آمدند.

«٥ دقیقه تنهایشان گذاشتم. تا پیش از آن کنارشان بودم. آب‌تنی می‌کردیم و بازی. از رودخانه بیرون آمدم تا ناهار را درست کنم. می‌خواستیم کباب بخوریم.» اینها را پدر ٤٥ساله می‌گوید. پدری که ١٨ فرزند داشت. اما حالا سه پسرش زیر خروارها خاک دفن شده‌اند. «آرزوهایم نابود شد. یاد بازی و شیطنت‌هایشان که می‌افتم، قلبم آتش می‌گیرد. به سختی بزرگ‌شان کرده بودیم. تازه از آب و گِل درآمده بودند. امید‌ها داشتم.»

وقتی هیاهوی کودکان در رودخانه فصلی به سکوت تبدیل شد، اعضای خانواده هرکدام به سویی دویدند تا بچه‌ها را پیدا کنند، اما خبری نبود. سکوت بود و سکوت. تنها صدای فریاد خودشان در  دینارکلگ طنین‌انداز می‌شد. حالا پدر و مادر عماد ١١ساله، امیرحسن ٨ساله، امیرمحمد ٦ساله و پارسا ٤ساله به سوگ نشسته‌اند و لحظات مرگ کودکان‌شان را مرور می‌کنند.

پدر و پدربزرگ بچه‌ها با صدایی گرفته، جزئیات آن روز تلخ را به «شهروند» می‌گوید: «در تب‌وتاب درست‌کردن کباب بودیم که متوجه شدیم دیگر از بچه‌ها صدایی نمی‌آید. به سمت رودخانه رفتیم. رودخانه آرام بود، اما اثری از بچه‌ها نبود. همه جا را زیرو‌رو کردیم. هیچی پیدا نکردیم. صدای ضجه‌های دختر و همسرم را هرگز فراموش نمی‌کنم. پارسا تنها بچه دخترم بود. کاش هرگز در آنجا اتراق نمی‌کردیم. فیلم آب‌تنی بچه‌ها را هزاربار نگاه کرده‌ام. فیلمی که پیش از حادثه گرفته بودیم. هربار که مرور می‌کنم، قلبم می‌ایستد؛ نفسم بند می‌آید و دوباره نبضم شروع به زدن می‌کند و تکرار و تکرار.» دقایق خوشی که رنگِ ماتم گرفتند. همانجا بود که با هلال‌احمر تماس می‌گیرند. امدادگران به سرعت خود را به روستا می‌رسانند.

ساعت ۱۹ و ۲۰ دقیقه روز دوشنبه  ١٥ تیر ماه  امدادگران در جریان این حادثه قرار می‌گیرند. ۶ نفر از نیروهای امدادونجات شهرستان نیکشهر عملیات جست‌وجو را در رودخانه فصلی  دینارکلگ آغاز می‌کنند. ٦٠ دقیقه طول کشید تا چهار کودک را در رودخانه پیدا کنند و پیکر بی‌جان‌شان را به خانواده بلوچ‌زاده تحویل دهند. همزمان دو آمبولانس در فاصله ۸ دقیقه به محل حادثه رسیدند و احیای قلبی و ریوی برای همه این کودکان انجام شد، اما مرگ هر چهارکودک را تأیید کردند. خبری که امید خانواده بلوچ‌زاده را ناامید کرد. انتظارشان به پایان رسید اما پایانی تلخ داشت.

پدر ٤٥ساله می‌گوید: «١٦‌سال داشتم که ازدواج کردم. هرگز تصور نمی‌کردم که روزی شاهد مرگ بچه‌هایم باشم. در این مدت کوتاه همه موهایم سفید شد. ١٥ بچه دیگرم شوکه‌اند، اما مادر پارسا وضع بدتری دارد. مدام گریه می‌کند. شب و روزش معلوم نیست. همسرم هم حال و روز خوبی ندارد.»

جسدهای کفن‌پوش و بسته‌بندی‌شده این چهارکودک آخرین تصویری است که پشت چشمان خانواده بلوچ‌زاده گره خورده است. جسدهایی که در نزدیکی خانه‌شان در چابهار دفن شدند. قصه خانواده بلوچ‌زاده داستانی است که بارها در سیستان‌وبلوچستان و استان‌های دیگر تکرار شده است. ‌سال ۱۳۹۸ تنها در سیستان‌وبلوچستان، ٤٩ نفر غرق شدند که آمارها افزایش۴۴درصدی را نشان می‌داد.

آمار تلفات غرق‌شدگی در‌ سال ٩٨ در رودخانه ۱۵نفر، دریا ١٠نفر، دریاچه طبیعی ٩نفر، استخر کشاورزی یک‌نفر،کانال یک‌نفر، حوض یا حوضچه ٦ نفر و سایر مکان‌ها ٧نفر بوده است.