آگهی استخدام جالب کارخانه مینو در قبل از انقلاب! - عکس

خاطره ای دارم از همین شرکت مینو بد نیست بدانید...!! بچه بودم خیلی دوست داشتم یک دوربین داشته باشم تا لحظه ها را به تصویر بکشم. شرکت مینو جوایزی را برای مصرف کنندگان محصولات مینو که شامل شکلات و بیسکویت بود برای هر یک ریال یک امتیاز در نظر گرفته بود. جوایز از خود نویس و ساعت گرفته تا دوربین که بالاترین و بهترین جایزه بود که نیاز به دو هزار امتیاز بود که میبایست دو هزار تومان از محصولات مینو خریدکرد . ما که کل دارایی پدری به دوهزار تومان نمیرسید شرع کردیم به جمع آوری کاغذ شکلات مقوای جعبه های بیسکویت و و و تا بالاخره پس از 3 سال جمع اوری همه را در گونی ریخته و با عمو یم به شرکت مینو در اصفهان بردیم. وقتی دیدند برای جایزه آمده ام سنگی پیش پا انداختند که باید برگردی همه را به صورت بسته های صدتایی کنی!! عمو گفت: از همون اول گفتم اینها جایزه بده نیستند آنهم یک دوربین!!؟؟گفتم: عمو همین میشینم میشمارم تو برو کارهات را بکن بعد بیا دنبالم. ادامه

عمو رفت چون واقعا خیلی کار داشت و من نشستم به شمردن و با نخ گونی بسته. بندی کردن. بگذریم از اینکه با باد و کاغذ های سبک مینو چه رنجی در شمردن و بسته بندی کشیدم ولی به . ولی به هر رو تمام شد و منتظر عمو شدم تا بیاید و تحویل دهد چون من بچه بودم دوربین را هم خودش باید تویل میگرفت. خلاصه پس از چند ساعت عمو آمد و تحویل داد و رسید گرفت و برگشتیم ولایت. طی شش ماه پس از چندین بار مراجعه عمو بالاخره عمو موفق شد دوربین را بگیرد. از آنجایی که عمو راننده وانت بار بود و دایم در جاده ها بود دوربین را که در یک جعبه ای مقوایی به زخامت یک جعبه سیگار بود گذاشته بود روی داشبورد جلوی چشمش تا رسم امانت داری را بجای آورده باشد. دو روز بعد به ولایت آمد و جعبه را به ما داد. از شادی در پوست خود نبودم و باور نمیکردم که به عنوان یک بچه روستایی دوربین دار شده ام. در حضور خانواده و همسایگان و بچه های ده جعبه را باز کردم دیدم دوربین از شدت گرمای زیر شیشه ماشین بخشهایی از آن مثل شمع آب شده بود بطوری که نه دربش باز میشد و نه لنزش پیدا بود. ادامه..

[::Roma55 - لانسینگ، انگلستان::]. بنده به ذعم شما کم لطفی کردم شما لطف بفرمایید محاسبه کنید اگر کارگری که روز پنجشنبه دست خانواده را میگرفت و به سینما میبرد اکر مثل امروز مجبور بود که در خانه تلوزیون داشته باشد تلفن داشته باشد یخچال داشنه باشد بخرد برای همه اعضای خانواده موبایل بخرد و سالی چند دست کفش و لباس بخرد و ده ها خرج های جور واجور دیگر. آیا میتوانست خانواده را از خانه خارج کند؟؟؟؟!!

[::smart292 - ونکوور، کانادا::]. اخه مزدور ساواکی بی جنبه توی پیرزن که نه سواد بحث و نه تحمل بحث را نداری و مدام میگقتی: " نظر خودت را بده و برو چکار به نظر دیگران دارید" یه مدت محل ات نذاشتیم دوباره ....در آوردی؟؟ تو که از فرط بیکاری دایم تو این سایتی چرا در گذارش " تصاویر روز اینترنتی مخصوص ایران" نظر ندادی فقط آمدی منفی دادی و رفتی!؟ حالا برات دارم. از قدیم گفتند: "تنی که خارش میکنه خودش سفارش میکنه"!!

[::smart292 - ونکوور، کانادا::]. اخه مزدور ساواکی بی جنبه توی پیرزن که نه سواد بحث و نه تحمل بحث را نداری و مدام میگقتی: " نظر خودت را بده و برو چکار به نظر دیگران دارید" یه مدت محل ات نذاشتیم دوباره ....در آوردی؟؟ تو که از فرط بیکاری دایم تو این سایتی چرا در گذارش " تصاویر روز اینترنتی مخصوص ایران" نظر ندادی فقط آمدی منفی دادی و رفتی!؟ حالا برات دارم. از قدیم گفتند: "تنی که خارش میکنه خودش سفارش میکنه"!!

[::Roma55 - لانسینگ، انگلستان::]. بنده به ذعم شما کم لطفی کردم شما لطف بفرمایید محاسبه کنید اگر کارگری که روز پنجشنبه دست خانواده را میگرفت و به سینما میبرد اکر مثل امروز مجبور بود که در خانه تلوزیون داشته باشد تلفن داشته باشد یخچال داشنه باشد بخرد برای همه اعضای خانواده موبایل بخرد و سالی چند دست کفش و لباس بخرد و ده ها خرج های جور واجور دیگر. آیا میتوانست خانواده را از خانه خارج کند؟؟؟؟!!

عمو رفت چون واقعا خیلی کار داشت و من نشستم به شمردن و با نخ گونی بسته. بندی کردن. بگذریم از اینکه با باد و کاغذ های سبک مینو چه رنجی در شمردن و بسته بندی کشیدم ولی به . ولی به هر رو تمام شد و منتظر عمو شدم تا بیاید و تحویل دهد چون من بچه بودم دوربین را هم خودش باید تویل میگرفت. خلاصه پس از چند ساعت عمو آمد و تحویل داد و رسید گرفت و برگشتیم ولایت. طی شش ماه پس از چندین بار مراجعه عمو بالاخره عمو موفق شد دوربین را بگیرد. از آنجایی که عمو راننده وانت بار بود و دایم در جاده ها بود دوربین را که در یک جعبه ای مقوایی به زخامت یک جعبه سیگار بود گذاشته بود روی داشبورد جلوی چشمش تا رسم امانت داری را بجای آورده باشد. دو روز بعد به ولایت آمد و جعبه را به ما داد. از شادی در پوست خود نبودم و باور نمیکردم که به عنوان یک بچه روستایی دوربین دار شده ام. در حضور خانواده و همسایگان و بچه های ده جعبه را باز کردم دیدم دوربین از شدت گرمای زیر شیشه ماشین بخشهایی از آن مثل شمع آب شده بود بطوری که نه دربش باز میشد و نه لنزش پیدا بود. ادامه..

خاطره ای دارم از همین شرکت مینو بد نیست بدانید...!! بچه بودم خیلی دوست داشتم یک دوربین داشته باشم تا لحظه ها را به تصویر بکشم. شرکت مینو جوایزی را برای مصرف کنندگان محصولات مینو که شامل شکلات و بیسکویت بود برای هر یک ریال یک امتیاز در نظر گرفته بود. جوایز از خود نویس و ساعت گرفته تا دوربین که بالاترین و بهترین جایزه بود که نیاز به دو هزار امتیاز بود که میبایست دو هزار تومان از محصولات مینو خریدکرد . ما که کل دارایی پدری به دوهزار تومان نمیرسید شرع کردیم به جمع آوری کاغذ شکلات مقوای جعبه های بیسکویت و و و تا بالاخره پس از 3 سال جمع اوری همه را در گونی ریخته و با عمو یم به شرکت مینو در اصفهان بردیم. وقتی دیدند برای جایزه آمده ام سنگی پیش پا انداختند که باید برگردی همه را به صورت بسته های صدتایی کنی!! عمو گفت: از همون اول گفتم اینها جایزه بده نیستند آنهم یک دوربین!!؟؟گفتم: عمو همین میشینم میشمارم تو برو کارهات را بکن بعد بیا دنبالم. ادامه

خاطره ای دارم از همین شرکت مینو بد نیست بدانید...!! بچه بودم خیلی دوست داشتم یک دوربین داشته باشم تا لحظه ها را به تصویر بکشم. شرکت مینو جوایزی را برای مصرف کنندگان محصولات مینو که شامل شکلات و بیسکویت بود برای هر یک ریال یک امتیاز در نظر گرفته بود. جوایز از خود نویس و ساعت گرفته تا دوربین که بالاترین و بهترین جایزه بود که نیاز به دو هزار امتیاز بود که میبایست دو هزار تومان از محصولات مینو خریدکرد . ما که کل دارایی پدری به دوهزار تومان نمیرسید شرع کردیم به جمع آوری کاغذ شکلات مقوای جعبه های بیسکویت و و و تا بالاخره پس از 3 سال جمع اوری همه را در گونی ریخته و با عمو یم به شرکت مینو در اصفهان بردیم. وقتی دیدند برای جایزه آمده ام سنگی پیش پا انداختند که باید برگردی همه را به صورت بسته های صدتایی کنی!! عمو گفت: از همون اول گفتم اینها جایزه بده نیستند آنهم یک دوربین!!؟؟گفتم: عمو همین میشینم میشمارم تو برو کارهات را بکن بعد بیا دنبالم. ادامه

عمو رفت چون واقعا خیلی کار داشت و من نشستم به شمردن و با نخ گونی بسته. بندی کردن. بگذریم از اینکه با باد و کاغذ های سبک مینو چه رنجی در شمردن و بسته بندی کشیدم ولی به . ولی به هر رو تمام شد و منتظر عمو شدم تا بیاید و تحویل دهد چون من بچه بودم دوربین را هم خودش باید تویل میگرفت. خلاصه پس از چند ساعت عمو آمد و تحویل داد و رسید گرفت و برگشتیم ولایت. طی شش ماه پس از چندین بار مراجعه عمو بالاخره عمو موفق شد دوربین را بگیرد. از آنجایی که عمو راننده وانت بار بود و دایم در جاده ها بود دوربین را که در یک جعبه ای مقوایی به زخامت یک جعبه سیگار بود گذاشته بود روی داشبورد جلوی چشمش تا رسم امانت داری را بجای آورده باشد. دو روز بعد به ولایت آمد و جعبه را به ما داد. از شادی در پوست خود نبودم و باور نمیکردم که به عنوان یک بچه روستایی دوربین دار شده ام. در حضور خانواده و همسایگان و بچه های ده جعبه را باز کردم دیدم دوربین از شدت گرمای زیر شیشه ماشین بخشهایی از آن مثل شمع آب شده بود بطوری که نه دربش باز میشد و نه لنزش پیدا بود. ادامه..

[::Roma55 - لانسینگ، انگلستان::]. بنده به ذعم شما کم لطفی کردم شما لطف بفرمایید محاسبه کنید اگر کارگری که روز پنجشنبه دست خانواده را میگرفت و به سینما میبرد اکر مثل امروز مجبور بود که در خانه تلوزیون داشته باشد تلفن داشته باشد یخچال داشنه باشد بخرد برای همه اعضای خانواده موبایل بخرد و سالی چند دست کفش و لباس بخرد و ده ها خرج های جور واجور دیگر. آیا میتوانست خانواده را از خانه خارج کند؟؟؟؟!!

[::smart292 - ونکوور، کانادا::]. اخه مزدور ساواکی بی جنبه توی پیرزن که نه سواد بحث و نه تحمل بحث را نداری و مدام میگقتی: " نظر خودت را بده و برو چکار به نظر دیگران دارید" یه مدت محل ات نذاشتیم دوباره ....در آوردی؟؟ تو که از فرط بیکاری دایم تو این سایتی چرا در گذارش " تصاویر روز اینترنتی مخصوص ایران" نظر ندادی فقط آمدی منفی دادی و رفتی!؟ حالا برات دارم. از قدیم گفتند: "تنی که خارش میکنه خودش سفارش میکنه"!!

[::smart292 - ونکوور، کانادا::]. اخه مزدور ساواکی بی جنبه توی پیرزن که نه سواد بحث و نه تحمل بحث را نداری و مدام میگقتی: " نظر خودت را بده و برو چکار به نظر دیگران دارید" یه مدت محل ات نذاشتیم دوباره ....در آوردی؟؟ تو که از فرط بیکاری دایم تو این سایتی چرا در گذارش " تصاویر روز اینترنتی مخصوص ایران" نظر ندادی فقط آمدی منفی دادی و رفتی!؟ حالا برات دارم. از قدیم گفتند: "تنی که خارش میکنه خودش سفارش میکنه"!!

عمو رفت چون واقعا خیلی کار داشت و من نشستم به شمردن و با نخ گونی بسته. بندی کردن. بگذریم از اینکه با باد و کاغذ های سبک مینو چه رنجی در شمردن و بسته بندی کشیدم ولی به . ولی به هر رو تمام شد و منتظر عمو شدم تا بیاید و تحویل دهد چون من بچه بودم دوربین را هم خودش باید تویل میگرفت. خلاصه پس از چند ساعت عمو آمد و تحویل داد و رسید گرفت و برگشتیم ولایت. طی شش ماه پس از چندین بار مراجعه عمو بالاخره عمو موفق شد دوربین را بگیرد. از آنجایی که عمو راننده وانت بار بود و دایم در جاده ها بود دوربین را که در یک جعبه ای مقوایی به زخامت یک جعبه سیگار بود گذاشته بود روی داشبورد جلوی چشمش تا رسم امانت داری را بجای آورده باشد. دو روز بعد به ولایت آمد و جعبه را به ما داد. از شادی در پوست خود نبودم و باور نمیکردم که به عنوان یک بچه روستایی دوربین دار شده ام. در حضور خانواده و همسایگان و بچه های ده جعبه را باز کردم دیدم دوربین از شدت گرمای زیر شیشه ماشین بخشهایی از آن مثل شمع آب شده بود بطوری که نه دربش باز میشد و نه لنزش پیدا بود. ادامه..

[::Roma55 - لانسینگ، انگلستان::]. بنده به ذعم شما کم لطفی کردم شما لطف بفرمایید محاسبه کنید اگر کارگری که روز پنجشنبه دست خانواده را میگرفت و به سینما میبرد اکر مثل امروز مجبور بود که در خانه تلوزیون داشته باشد تلفن داشته باشد یخچال داشنه باشد بخرد برای همه اعضای خانواده موبایل بخرد و سالی چند دست کفش و لباس بخرد و ده ها خرج های جور واجور دیگر. آیا میتوانست خانواده را از خانه خارج کند؟؟؟؟!!

خاطره ای دارم از همین شرکت مینو بد نیست بدانید...!! بچه بودم خیلی دوست داشتم یک دوربین داشته باشم تا لحظه ها را به تصویر بکشم. شرکت مینو جوایزی را برای مصرف کنندگان محصولات مینو که شامل شکلات و بیسکویت بود برای هر یک ریال یک امتیاز در نظر گرفته بود. جوایز از خود نویس و ساعت گرفته تا دوربین که بالاترین و بهترین جایزه بود که نیاز به دو هزار امتیاز بود که میبایست دو هزار تومان از محصولات مینو خریدکرد . ما که کل دارایی پدری به دوهزار تومان نمیرسید شرع کردیم به جمع آوری کاغذ شکلات مقوای جعبه های بیسکویت و و و تا بالاخره پس از 3 سال جمع اوری همه را در گونی ریخته و با عمو یم به شرکت مینو در اصفهان بردیم. وقتی دیدند برای جایزه آمده ام سنگی پیش پا انداختند که باید برگردی همه را به صورت بسته های صدتایی کنی!! عمو گفت: از همون اول گفتم اینها جایزه بده نیستند آنهم یک دوربین!!؟؟گفتم: عمو همین میشینم میشمارم تو برو کارهات را بکن بعد بیا دنبالم. ادامه

خاطره ای دارم از همین شرکت مینو بد نیست بدانید...!! بچه بودم خیلی دوست داشتم یک دوربین داشته باشم تا لحظه ها را به تصویر بکشم. شرکت مینو جوایزی را برای مصرف کنندگان محصولات مینو که شامل شکلات و بیسکویت بود برای هر یک ریال یک امتیاز در نظر گرفته بود. جوایز از خود نویس و ساعت گرفته تا دوربین که بالاترین و بهترین جایزه بود که نیاز به دو هزار امتیاز بود که میبایست دو هزار تومان از محصولات مینو خریدکرد . ما که کل دارایی پدری به دوهزار تومان نمیرسید شرع کردیم به جمع آوری کاغذ شکلات مقوای جعبه های بیسکویت و و و تا بالاخره پس از 3 سال جمع اوری همه را در گونی ریخته و با عمو یم به شرکت مینو در اصفهان بردیم. وقتی دیدند برای جایزه آمده ام سنگی پیش پا انداختند که باید برگردی همه را به صورت بسته های صدتایی کنی!! عمو گفت: از همون اول گفتم اینها جایزه بده نیستند آنهم یک دوربین!!؟؟گفتم: عمو همین میشینم میشمارم تو برو کارهات را بکن بعد بیا دنبالم. ادامه

[::Roma55 - لانسینگ، انگلستان::]. بنده به ذعم شما کم لطفی کردم شما لطف بفرمایید محاسبه کنید اگر کارگری که روز پنجشنبه دست خانواده را میگرفت و به سینما میبرد اکر مثل امروز مجبور بود که در خانه تلوزیون داشته باشد تلفن داشته باشد یخچال داشنه باشد بخرد برای همه اعضای خانواده موبایل بخرد و سالی چند دست کفش و لباس بخرد و ده ها خرج های جور واجور دیگر. آیا میتوانست خانواده را از خانه خارج کند؟؟؟؟!!

عمو رفت چون واقعا خیلی کار داشت و من نشستم به شمردن و با نخ گونی بسته. بندی کردن. بگذریم از اینکه با باد و کاغذ های سبک مینو چه رنجی در شمردن و بسته بندی کشیدم ولی به . ولی به هر رو تمام شد و منتظر عمو شدم تا بیاید و تحویل دهد چون من بچه بودم دوربین را هم خودش باید تویل میگرفت. خلاصه پس از چند ساعت عمو آمد و تحویل داد و رسید گرفت و برگشتیم ولایت. طی شش ماه پس از چندین بار مراجعه عمو بالاخره عمو موفق شد دوربین را بگیرد. از آنجایی که عمو راننده وانت بار بود و دایم در جاده ها بود دوربین را که در یک جعبه ای مقوایی به زخامت یک جعبه سیگار بود گذاشته بود روی داشبورد جلوی چشمش تا رسم امانت داری را بجای آورده باشد. دو روز بعد به ولایت آمد و جعبه را به ما داد. از شادی در پوست خود نبودم و باور نمیکردم که به عنوان یک بچه روستایی دوربین دار شده ام. در حضور خانواده و همسایگان و بچه های ده جعبه را باز کردم دیدم دوربین از شدت گرمای زیر شیشه ماشین بخشهایی از آن مثل شمع آب شده بود بطوری که نه دربش باز میشد و نه لنزش پیدا بود. ادامه..

[::smart292 - ونکوور، کانادا::]. اخه مزدور ساواکی بی جنبه توی پیرزن که نه سواد بحث و نه تحمل بحث را نداری و مدام میگقتی: " نظر خودت را بده و برو چکار به نظر دیگران دارید" یه مدت محل ات نذاشتیم دوباره ....در آوردی؟؟ تو که از فرط بیکاری دایم تو این سایتی چرا در گذارش " تصاویر روز اینترنتی مخصوص ایران" نظر ندادی فقط آمدی منفی دادی و رفتی!؟ حالا برات دارم. از قدیم گفتند: "تنی که خارش میکنه خودش سفارش میکنه"!!