راز دهکده ای که اهالی آن سرطان و دیابت ندارند
رأی دهید
امروزه سرطان به مشکل شماره یک مردم جهان تبدیل شده است. نکته جالب این است که در نقطه ای از این کره خاکی، دهکده ای وجود دارد که برخی از اهالی آن که دچار سندرم لارون هستند، یعنی قدشان کوتاه بوده و به اصطلاح کوتوله هستند از ابتلا به سرطان هراسی ندارند.
نام این دهکده ویلکابامبا بوده و در اکوادور قرار دارد و به آن «دره صدسالگی» نیز گفته می شود، چون اهالی آن به راحتی صد ساله می شوند و طول عمر بالایی دارند. به عقیده متخصصان افرادی که دچار سندرم لارون هستند، یعنی دچار مشکل رشد و تقسیم سلولی هستند، نوعی ایمنی در برابر سرطان و دیابت دارند.
در ادامه مطلب بیشتر در خصوص این دهکده، اهالی آن و مصونیت آنها در برابر این بیماری ها صحبت می کنیم.
دهکده ای بی ترس از سرطان
در دهکده ای در اکوادور برخی اهالی به یک مشکل ژنتیکی به نام کوتولگی یا سندرم لارون مبتلا هستند. این سندرم یک بیماری نادر ارثی است که باعث بروز اختلال در رشد می شود. البته این یک طرف سکه است. همین مشکل ژنتیکی باعث ایجاد مصونیت کامل این افراد در برابر سرطان و دیابت شده است.
به گفته متخصصان در جهان حدود 350 نفر به این سندرم مبتلا هستند. این سندرم در سال 1950 شناخته شد و پزشکان متوجه شدند که برخی از اهالی این دهکده به طور غیرعادی دچار کوتاهی قد هستند. در عین حال آنها متوجه شدند که وضعیت بدنی خاص آنها، اثرات مثبتی دربر دارد. این افراد می توانند هر آنچه دوست دارند بخورند، بی آنکه به دیابت مبتلا شوند. علاوه بر این هیچ مورد مبتلا به سرطان سینه در این دهکده مشاهده نشده است.
پزشکان بعد از حدود سی سال تحقیق و بررسی در خصوص اهالی این دهکده به اثرات مثبت این سندرم پی بردند. به گفته پزشکان:
سندرم لارون فقط 350 نفر در جهان را مبتلا کرده است. با این حال اکثر آنها در همین دهکده در اکوادور زندگی می کنند. بقیه این افراد در دیگر مناطق مدیترانه زندگی می کنند.
قد افرادی که دچار این وضعیت ژنتیکی هستند، به ندرت از یک متر تجاوز می کند.
منشا این سندرم، وجود مشکل در کنترل هورمون رشد است. گرچه این هورمون به میزان کافی ترشح می شود، اما به دلیل وجود هورمون دیگری به نام IGF-1 نمی تواند به تمام نقاط بدن برسد و قد افراد کوتاه می ماند.
این سندرم از طریق مادر یا پدر به فرزند انتقال می یابد.
سندرم لارون: زندگی بدون سرطان و بدون دیابت
افرادی که دچار این سندرم هستند می توانند یک زندگی کاملا طبیعی و عادی داشته باشند. این افراد غیر از کوتاهی قد از هیچ مشکل سلامتی دیگری در عذاب نیستند.
افراد مبتلا به سندروم لارون نسبت به انسولین بسیار حساس هستند. همین مسئله نیز آنها را از ابتلا به دیابت و دیگر اختلالات متابولیکی مصون می کند
آنچه بر حیرت پزشکان افزوده این است که این افراد برنامه غذایی کاملا ناسالم، سرشار از چربی، سرخ کردنی و قند دارند، اما هیچ کدام از آنها به دیابت و سرطان مبتلا نشده اند. در واقع از زمانی که سندرم لارون کشف شده است، هیچ کوتوله ای که دچار این دو بیماری شده باشد، مشاهده نشده است.
دلایل احتمالی این مصونیت باور نکردنی
کبد نیز در این راز مصونیت نقش دارد. در این ارگان از بدن است که هورمون مربوط به انسولین تاثیر هورمون رشد را مسدود می کند.
هورمون IGF-1 برای رشد کودکان لازم و ضروری است. اما همین هورمون در تقسیم سلولی در سنین بزرگسالی نیز نقش دارد. با همین فرایند تقسیم سلولی است که سرطان در بدن انسان تکثیر می شود.
افراد مبتلا به سندروم لارون نسبت به انسولین بسیار حساس هستند. همین مسئله نیز آنها را از ابتلا به دیابت و دیگر اختلالات متابولیکی مصون می کند.
بزرگ ترین مشکل این افراد مربوط به دوران کودکی شان می شود، چون آنطور که باید و شاید رشد نمی کنند. اما زمانی که همین کودکان به سنین بزرگسالی می رسند، همین مشکل هورمونی به بزرگ ترین شانس زندگی آنها برای مقابله با دو بیماری رایج و البته خطرناک، یعنی دیابت و سرطان تبدیل می شود.
افق های تازه برای علم و امیدی برای بیماران
البته باید گفت زندگی افرادی که دچار کوتولگی هستند، خیلی راحت سپری نمی شود. این افراد همیشه مورد تمسخر دیگران بوده اند و به خاطر قد کوتاهی که دارند، از بسیاری از حقوق اجتماعی شان محروم می شوند.
اما مشکل آنها تلنگری است برای دانشمندان تا امید تازه ای برای مقابله با این دو بیماری پیدا کنند. امروزه علم در حال رمزگشایی از مکانیسم هورمون عامل بروز کوتولگی است تا بتواند درمانی انقلابی برای سرطان پیدا کند. البته نتایجی نیز حاصل شده است که صرفا جنبه آزمایشگاهی دارد.
در هر حال نتایج پژوهش ها خبر خوبی برای افرادی است که از کوتولگی رنج می برند. البته امروزه با پیشرفت علم ، زمانی که در کودکی مسئله کوتولگی تشخیص داده می شود با تزریق هورمون سعی در کنترل بیماری می شود. اما این نوع درمان بسیار پرهزینه و گران است.
