نامه احمدی نژاد قبل از هر چیز یک دهن کجی به خامنه ای است

فریدون زرنگار

رادیو فردا : مجلس شورای اسلامی  روز یکشنبه درنشست علنی خود پس از عذر خواهی علی لاریجانی و چند نماینده از آیت اله خامنه ای به خاطر استیضاح هفته گذشته وزیر کار و تعاون با انتشار بیانیه ای که به امضای ۲۶۵  نفر از نمایندگان مجلس رسید، از رهبر جمهوری اسلامی عذر خواهی کرد و اطاعت از آقای خامنه ای را برخود واجب شرعی و قانونی دانست.
 

رادیو فردا در آغاز گفتگویی با مهدی مهدوی آزاد روزنامه نگار و تحلیلگر سیاسی در آلمان میپرسد این واکنش مجلس چگونه قابل توضیح است؟
 
 مهدوی آزاد: در این زمینه دو نکته مهم قابل توجه است. اول اینکه آن نامه که آقای لاریجانی  نوشت و اتفاقاتی که امروز در مجلس افتاد در افکار عمومی مجلس را مقصر نشان می دهد با اینکه آقای احمدی نژاد بود که کار غیر اخلاقی انجام داده بود و از تاکتیک همیشگی خودش استفاده کرد.
 
این نشان می دهد که نمایندگان مجلس در واقع بین دو راهی افکار عمومی و آیت الله خامنه ای دست به یک خودزنی سیاسی و انتحار زیادی در افکار عمومی زدند و نهایتا آیت الله خامنه ای را انتخاب کردند چرا که می دانند سرنوشت آنها، تایید صلاحیت آنها در انتخابات بعدی و قدرت آنها در دست آیت الله خامنه ای و بیت رهبری است.
 
بنابر این گزینه دوم یعنی قدرت را انتخاب کردند.
 مسئله دوم این است که نمایندگان مجلس می دانند با تحریک بیشتر آیت الله خامنه ای و حمایت بیشتر او از احمدی نژاد دستشان بیش از پیش برای فشار آوردن بر احمدی نژاد کوتاه خواهد شد.
 
این هم یک تاکتیک سیاسی است چرا که می دانند با این گزینه در واقع حمایت های آقای خامنه ای از احمدی نژاد کمتر خواهد شد و شاید بتوانند با این تاکتیک آقای خامنه ای را به برخورد با تیم آقای احمدی نژاد وادار کنند.
 
آقای مهدوی آزاد، با توجه به نقش مجلس در قانون و ساختار سیاسی جمهوری اسلامی ، رابطه آن با قوای دیگر و با رهبر جمهوری اسلامی به عنوان بخشی از ساختار سیاسی، آیا این گرایش به این شدت به سمت و سوی آقای خامنه ای و یا حتی تظاهر به این گرایش نمی تواند به موقعیت مجلس به عنوان قوه مقننه لطمه بزند؟
 
قطعا همین طور است. من نمی گویم هیچ موقع – به جز مجلس اول- مجالس ایران نماینده واقعی مردم بودند.
 
اما به نسبت می توانستیم آنها را به عنوان مجالسی که اظهار نظر و مداخله می کردند بپذیریم.
 
اما از سال ۱۳۸۲ یعنی از مجلس هفتم با آن رد صلاحیت گسترده در بین اصلاح طلبان و انتصاب یک مجلس کاملا فرمایشی ، آن سوگند نمایندگی برای همیشه به فراموشی سپرده شده است.
 
در طول ده سال  اخیر مجلس هیچ کاری نکرده است به جز تبعیت از دستوراتی که مستقیما و یا غیر مستقیم از بیت رهبری و آیت الله خامنه ای به آن ابلاغ شده است.
 
با توجه به صحبت های آقای علی مطهری که مطرح می کند که اگر رهبر مخالف این استیضاح بود باید پیش از آن به مجلس می گفت، به نظر شما چرا آقای خامنه ای پیش از استیضاح از مجلس نخواست که از انجام آن منصرف شود؟
 
این یک شیطنت سیاسی کوچک توسط بخش بسیار اندکی از نمایندگان مجلس که کمی به استقلال خودشان هنوز معتقدند صورت گرفت.
 
آیت الله خامنه ای حدود دو ماه پیش رسما اعلام کرده بود که در آستانه تغییر دولت، استیضاح را به صلاح نمی داند و جلوی استیضاح  وزیر قبل از وزیر فعلی را گرفته بود.
 
این که نمایندگان این کار را کردند واکنشی بود به اقدام آقای احمدی نژاد و آیت الله خامنه ای هم با توجه به اظهار نظرش مداخله ای نکرد و گذاشت تا همه را به یک چوب براند.
 
من معتقدم هنوز هم بین نمایندگان ، اندک بسیار  اندکی همانند آقای علی مطهری هستند که به رغم گرایش های بسیار اصولگرایانه و بعضا افراطی، اما هنوز هم بر این باورند که مجلس وظایفی دارد و نمایندگان برای انجام این وظایف سوگند می خورند و باید پاسدار حقوق مردم باشند.
 
اتفاقی که در مورد عزل وزیر اخیر رخ داد در واقع ماحصل عملکرد این طیف بود.
 اگر بخواهیم نامه آقای احمدی نژاد به آقای خامنه ای را با موضع گیری های رئیس مجلس مقایسه کنیم، چگونه باید آن را ارزیابی کنیم.
 
نامه آقای احمدی نژاد قبل از هر چیز یک دهن کجی آشکار به آیت الله خامنه ای است. بر عکس نامه آقای علی لاریجانی که آن نامه «فدایت شوم» را خطاب به آیت الله خامنه ای نوشت.
 
احمدی نژاد در نامه خودش نشان داد که بر عکس آنها حوزه قوای خودش و قدرت خودش را که قبلا  تمام مشروعیت و مقبولیتش وابسته به بیت رهبری و خود رهبری بود را در جای دیگری غیر از رهبری جستجو می کند.
 
این یک آغاز تازه برای منازعات سیاسی است تا آستانه انتخابات و احمدی نژآد با این نامه نشان داد که چندان که تصور می شد قصد ندارد در مقابل آیت الله خامنه ای عقب نشینی کند و قصد دارد که اهداف خودش را حتی به قیمت تحمیل هزینه های گزاف به نظام جمهوری اسلامی به پیش ببرد.