گفت‌وگو با نخستین مدال‌آور دو و میدانی قهرمانی جهان برای ایران

احسان حدادی، ستاره‌ی پرتاب دیسک ورزش ایران

 احسان حدادی پس از افتخارآفرینی در مسابقات جهانی ۲۰۱۱ کره‌ی جنوبی به دنبال مدال در المپیک لندن است. وی در مصاحبه با دویچه وله از بی‌توجهی مسئولان ورزش ایران، برگزاری اردوهای "سراسر شخصی" و امکان مهاجرت از ایران می‌گوید.
 

دویچه وله: آقای حدادی، مدتی است که از کسب موفقیت ارزشمند شما، در کسب مدال برنز پرتاب دیسک در مسابقات قهرمانی دوومیدانی جهان در سال ۲۰۱۱ می‏‌گذرد. ما الان در پاییز سال ۲۰۱۱ هستیم. وضعیت فعلی‏تان را چطور ارزیابی می‏‌کنید؟
 
احسان حدادی: همان‏‌طور که اطلاع دارید، من اولین کسی بودم که توانستم در مسابقات جهانی دوومیدانی جزو فینالیست‏‌ها باشم و بتوانم در این مسابقات مدال بگیرم. شاید قبل از مسابقات فکر نمی‏‌کردم بتوانم جزو سه نفر اول باشم. به خاطر این‏که شرایط‏‌ام شرایط مناسبی نبود. هم از لحاظ مربی که مربی نداشتم و هم از لحاظ امکانات به خاطر یک سری مسائل حاشیه‏‌ای، نتوانستم خیلی خوب تمرین کند.
 
یک ماه قبل از مسابقات جهانی، به اردوی روسیه رفتم و در آن‏جا با یکی از مربی‏‌های حاضر صحبت کردم و از ایشان خواستم این چند وقت را تا شروع مسابقات به من کمک کنند که ایشان و همین‏‌طور دوستان دیگری که داشتم، خیلی کمک‏‌ام کردند. ولی در صورت وجود امکانات، توانایی‏‌های من خیلی بیشتر بود. همان‏‌طور که می‏‌دانید من در سال ۲۰۰۸، ۶۹ متر و ۱۲ سانت را در برلین آلمان پرتاب کردم. سه روز بعد در اسپانیا، ۶۹ متر و ۳۲ سانت پرتاب کردم، ولی متأسفانه به خاطر ‏آسیب‌‏دیدگی‌‏ای که داشتم، نتوانستم در المپیک، نتیجه‌‏ای را که خودم می‏‌خواستم به‏‌دست بیاورم.
 
ولی باز نتیجه‌‏ای که در این مسابقات جهانی گرفتم، خیلی خوب بود. چون توانستم به رکورد خودم نزدیک بشوم. هرچند دو، سه متر به رکورد‏م مانده است، ولی با این شرایط، خودم خیلی راضی بودم و امیدوارم بتوانم در چند ماهی‏ که به المپیک مانده، با مربی‏‌ای که قرار است به ایران بیاید و امکاناتی که دوستان در اختیارم می‏‌گذارند، بتوانیم خودمان را برای مسابقات المپیک آماده کنیم. چون رویداد خیلی بزرگی است و آرزوی هر ورزشکاری این است که در مسابقات المپیک شرکت کند.
 
الان که ما شانس مدال‌گرفتن در مسابقات المپیک را داریم، چقدر خوب است  که همه‌‏ی امکانات و شرایطی‏ را که ورزشکارهای ما نیاز دارند، برای‏شان فراهم کنیم که نشود المپیک ۲۰۰۸ پکن که تیم ایران برود و فقط دوتا مدال بگیرد. توانایی‏‌های بچه‏‌های ایران خیلی بالاتر از این‏‌هاست.
 
شما به این نکته اشاره کردید که تمامی کامیابی‌‏تان برمی‏‌گردد به فعالیت‏‌ها و پی‏گیری‏‌های شخصی و انفرادی خودتان. برای این‏که هیچ‏‌کدام از مسئولین ورزش ایران به دنبال تدارکات و پشتیبانی از شما در عرصه‏‌ی دوومیدانی نبوده است. آیا با کسب مدال برنز پرتاب دیسک در مسابقات قهرمانی جهان، چشم مسئولین ورزش ایران، مقداری بیشتر باز شده نسبت به شما، یا این‏که هنوز هم که هنوز است، بی‌‏توجهی‏‌های گذشته پابرجا مانده است؟
 
شاید در رشته‌‏ی ما این‏‌طوری باشد و در خیلی از رشته‌‏های دیگر به شکل دیگری عمل بشود. اما در رشته‏‌ی ما، من خودم را مثال می‏‌زنم؛ موقعی که آقای هارتینگ از آلمان مشغول تمرین برای شرکت در مسابقات جهانی است، من حدود ۵ یا ۶ ساعت در صف ب‏ایستم که بتوانم ویزا بگیرم و کلاً تمام کارها را خودم انجام می‌‏دهم. خیلی از کارهایی که پیش پا افتاده‏‌اند و در کشورهای اروپایی و آمریکایی، مسئولین مربوطه آن‏ها را انجام می‌دهند را در ایران ما خودمان پی‏گیری می‏‌کنیم.
 
اما در کل، باید فدراسیون دو و میدانی، وزارت ورزش و کمیته‏‌ی المپیک دست به دست هم بدهند که حالا که شانس به ما رو کرده و همه چیز هم جفت و جور شده است، در یک جو بدون حاشیه، ورزشکار را آرام کنند و به او امکانات بدهند که انشاالله بتوانند در لندن مدال بگیرند.
 
فکر می‏‌کنم اگر این اتفاق در لندن پیش بیاید و ما مدال بگیریم، با ارزش‏ترین مدال ایران باشد. چون دوومیدانی در کل دنیا علاقه‏‌مندان بسیاری دارد و به آن بسیار احترام می‏‌گذارند. امیدوارم امکاناتی را که لازم دارم، برایم فراهم کنند و بتوانم تمام مردم ایران و ایرانی‏‌هایی که بیرون از ایران هستند را خوشحال کنم.
 
آقای حدادی، گفتید: «امکانات را برای‏م فراهم کنند» و مثال ویزا گرفتن را عنوان کردید. به جز آن، چه امکانات دیگری را انتظار دارید که مسئولین ورزش ایران برای‏تان آماده کنند؟
 
مثلاً تمام اردوها را من خودم آنالیز می‏‌کنم. خودم با مربی می‌‏نشینم و بررسی می‌‏کنیم که به کدام اردو برویم که خوب باشد. اما الان چند وقت است که این اردوها را نداریم. بالاخره باید کسی با ما باشد که مقدمات اردو رفتن ما را فراهم کند و ما دیگر به دنبال خرید بلیط هواپیما و امکانات تمرینی نباشیم.
 
یا مثلاً الان ما در ایران یک کمپ خوب برای دوومیدانی نداریم. شاید در رشته‏‌های دیگری مانند تکواندو و کشتی چنین امکانی باشد، اما جایی که فقط مخصوص دوومیدانی باشد را نداریم. روحیات ورزشکارهای دوومیدانی با رشته‏‌های دیگر فرق دارد و همیشه دوست دارند در جایی تمرین کنند که خیلی آرام باشد، ولی متأسفانه جایی که ما الان تمرین می‏‌کنیم، دقیقاً کنار اتوبانی در شرق تهران است و آن‏‌قدر از لحاظ سر و صدا و هوای کثیفی که آن منطقه دارد، سر تمرین‏‌مان اذیت می‏‌شویم که من واقعاً نمی‏‌توانم تمرکز کنم.
 
به خاطر همین، همیشه سعی می‏‌کنم بیرون از ایران و در کشورهایی که امکانات دارند و ورزش‏کارهای خوبی دارند، تمرین کنم. فکر می‏‌کنم بهترین چیزی که می‏‌تواند یک ورزشکار را در اوج قرار بدهد، این است که در کنار ورزشکارهای خوب با امکانات خوب و علم پزشکی خوبی تمرین کند. مطمئناً باشید که انشاالله اگر این امکانات فراهم بشود، قول می‏‌دهم که [دیسک را] در لندن بالای ۷۰ متر پرتاب کنم.
 
ورزش دوومیدانی در ایران و به‏‌خصوص رشته‏‌ی پرتاب دیسک، تا سال‏‌های پیش از هیچ سابقه، سنت و تاریخچه‏‌ی بین‏‌المللی‏‌ای برخوردار نبوده است. شما نخستین کسی هستید که در این رشته افتخارآفرینی کرده‏‌اید. چگونه پس خرج این همه تدارکات و مسافرت‏‌ها را متحمل می‏‌شوید و کلاً مخارج زندگی‏‌تان را از چه منابعی تأمین می‏‌کنید؟
 
خدا را شکر من در خانواده‌‏ای زندگی می‏‌کنم که از لحاظ مالی زیاد مشکلی ندارم. شاید قشنگ نباشد الان بگویم، اما فکر می‏‌کنم کار خیلی زشتی است که مسئولین ورزش‏‌مان یا کسانی که بالاخره در کشورمان در رده‏‌های بالا هستند، به ورزشکارها قول‏‌هایی می‏‌دهند و آن‏ها را عملی نمی‏‌کنند. مثلاً بعد از بازی‏‌ها به ورزشکارهایی که طلا گرفته‏‌اند قول خانه داده‌‏اند که این خانه‏‌ها را به آن‏ها نداده‏‌اند و یا قول‏‌های دیگری که عملی نکرده‏‌اند. بعد از مسابقات جهانی هم خیلی‏ قول‏‌ها به من دادند که متأسفانه هنوز هیچ‏‌کدام از آن‏ها عملی نشده‏‌اند.
 
اما امیدوارم و از مسئولین ورزش کشورمان می‏‌خواهم در این ۱۰ ماهی که تا المپیک مانده، به خواسته‌‏های ورزشکارها توجه کنند و قول‏‌هایی را که به آن‏ها داده‏‌اند عملی کنند. تا ورزشکارها  با یک فکر باز و انگیزه‏‌ی خوب تمرین کنند. فکر نمی‏‌کنم ما در ایران آن‏‌قدر ورزشکار داشته باشیم که بتوانند در المپیک مدال بگیرند؛ نهایتا ۵ یا شش ورزشکار هستند. کسانی که در ورزش حرفه‌‏ای هستند، به‌‏خصوص در رشته‏‌ی ما، کل سال را باید تمرین کنند، بدون این‏که هیچ کار و یا شغلی داشته باشند. اما متأسفانه در ایران ما هیچ حامی مالی‌ای نداریم. اسپانسر من قبلاً "نایک" بود، ولی به خاطر مشکلاتی که پیش آمد، نایک هم دیگر نپذیرفت.
 
شما در حال حاضر جزو نخبگان رشته‏‌ی پرتاب دیسک و دوومیدانی جهان هستید و تمامی ورزشکاران بزرگ دوومیدانی جهان، در حال حاضر، مورد حمایت اسپانسرها قرار گرفته‏‌اند. چرا حمایت "نایک" از شما قطع شد؟
 
من مدیر برنامه‌ای از روسیه دارم که با یکی دوتا شرکت صحبت کرده است. ولی متأسفانه به خاطر مشکلات تحریم‏‏‌ها، مقداری سخت است و با ورزشکارهای ایرانی کار نمی‏‌کنند. من حتی امسال به خاطر تحریم‌‏ها، به سه مسابقه‏‌ی "دایموند لیگ" که یکی از آن‏ها در نروژ و دوتای دیگر در آمریکا برگزار شدند، دعوت نشدم.
 
یعنی تحریم‌‏های اقتصادی علیه کشور ایران شامل وضعیت و فعالیت ورزشکارهای بین‏‌المللی ایرانی هم شده است؟
 
بله؛ تأثیر خود را در ورزش گذاشته است. کسی اسپانسر نمی‏‌شود و همان‏‌طور که گفتم، حتی مرا به مسابقات "دایموند لیگ" نروژ، نیویورک و یکی دیگر از شهرهای آمریکا دعوت نکردند و وقتی از مدیر برنامه‌هایم علت آن را پرسیدم، ایشان گفتند: «چون شما در ایران زندگی می‏‌کنید و به‌خاطر مشکلاتی که هست».
 
کم‏تر از یک سال تا بازی‏‌های المپیک ۲۰۱۲ لندن مانده است. شما بدون این‏که هیچ حسابی روی کمک ارگان‏‌های دولتی ایران بکنید، به‌‏طور مستقل چگونه می‏‌خواهید خودتان را آماده کنید؟
 
من همه‏‌ی درآمدهایی را که دارم و کمکی که پدرم به من می‏‌کند را در حسابی می‏‌گذارم و از آن‏جا هزینه می‏‌کنم. تا الان هم خیلی هزینه کرده‌‏ام و بعد از این‏‌که دست‏م آسیب دید، ۱۷-۱۸هزار یورو پول جراحی دستم را در آلمان دادم و یک ماه هم در آلمان بودم. اما هنوز به من هیچ‏ مبلغی پرداخت نشده است. بیشتر اردوهایی را هم که می‏‌روم، با هزینه‏‌ی خودم می‌‏روم.
 
برای این ۹ ماه هم انشالله مربی‌‏ام تا ۲۰ روز دیگر به ایران می‏‌آید. برنامه‌‏های‏مان را نوشته‌‏ایم و همه را با هم‏دیگر تنظیم کرده‏‌ایم. اگر هم کسی بخواهد چوب لای چرخ ما بگذارد یا اذیت‏‌مان کند، هزینه‏‌ها را خودم می‌‏دهم. چون فکر می‏‌کنم من توانایی آن را دارم که در المپیک مدال بگیرم. باید سه سال پیش این مدال را می‏‌گرفتم، ولی آسیب دیدم. الان هم خیلی خوب تمرین می‏‌کنم. چون مدال جهانی‏ هم گرفته‌‏ام، انگیزه‏‌ام خیلی بیشتر شده است.
 
در گفت‏‌وگویی که با سایت اینترنتی خودتان داشتید، روی این نکته تاکید کرده بودید که اگر لازم باشد، حاضرید به کشور دیگری مهاجرت کنید تا در خارج از ایران بتوانید بدون دردسر، فعالیت ورزشی‏‌تان را ادامه بدهید. اما همیشه زیر پرچم ایران در مسابقات بین‏‌المللی شرکت کنید. آیا برنامه‌‏ریزی‌‏های‌‏تان در این زمینه جدی‌‏تر شده است؟
 
بله؛ دقیقاً همین‏‌طور است. من الان برنامه‏‌هایم را هم که نوشته‌‏ام، تمام اردوهای‏م تا قبل از المپیک، بیرون از ایران است. کلاً در ۹ ماهی که تا المپیک مانده است، شاید ما بخواهیم سه هفته یا یک ماه در ایران باشیم. در اروپا و آمریکا و همین‏‌طور آفریقا اردوهای زیادی داریم.
 
فکر می‏‌کنم در آن‏جا تمرین‌کردن برای ورزشکار خیلی مؤثر است. چون ورزشکارهای دیگر دنیا، شاید این‏‌قدر که ما در ایران حاشیه داریم، حاشیه نداشته باشند. اولین اردوی‏‌مان هم که احتمالاً در آفریقای جنوبی خواهد بود، ۱۵ تا ۲۰ روز دیگر شروع می‌‏شود.

shahram khosh maram - ایران - تهران من خیلی خوشحال شدم وقتی شنیدم حدادی برای اولین بار در تاریخ ورزش ایران توانست مدال جهانی دو و میدانی بیاورد و خدا میداند که ما باید چند سال دیگر منتظر مدال اور بعدی باشیم. حالا که این نقد هست, باید تا میتوانیم رویش کار کنیم. ایران در ورزشهای پایه همیشه ضعیف بوده است پس باید او را به کشورهای دیگر بفرستیم. همانطور که خودش گفت بهترین کشور هم روسیه هست. هم ارزان هست و هم در دو و میدانی خوب هست. حیف که انقدر پول ندارم وگرنه خودم حامی مالی او میشدم و اینگونه به ورزش ایران خدمت میکردم. دوشنبه 18 مهر 1390