عباس عبدی و هتل ۱۰۵ طبقه کیم ایل سونگ

عباس عبدی و هتل 105 طبقه کیم ایل سونگ

سرمایه: در روزنامه شنبه خبری خواندم که تاکنون در مورد آن چیزی نشنیده بودم. خبر درباره هتلی 105 طبقه (یکبار دیگر بخوانید یکصد و پنج طبقه هتل در پیونگ یانگ،،) بود که در پایتخت کره شمالی ساخته شده بود. ساخت این هتل موشکی شکل در سال 1987 (21 سال پیش) شروع شد و از 16 سال پیش و قبل از تکمیل تجهیزات داخل آن بلااستفاده مانده است. این هتل سه هزار اتاق خواب دارد که احتمالاً 4500 نفر می توانند در آن مستقر شوند. دستور ساخت این هتل به عنوان نماد پیشرفت کره شمالی در برابر کره جنوبی صادر شد تا «کیم ایل سونگ» آرزوی بزرگ خود را از ساخت این آسمان خراش در شهر درجه چندم پیونگ یانگ به گور نبرد.

برای اطلاع از ابعاد موضوع، کافی است گفته شود که برای تکمیل و ایمن سازی این هتل در حال حاضر دومیلیارد دلار سرمایه لازم است و این در حالی است که حکومت کره شمالی در برابر کمتر از 200میلیون دلار نفت از تمام شعارهای هسته ای خود کوتاه آمد، جالب است که این هتل در کشوری ساخته شده که کاملاً دولتی و مردمش فقیرند و احتمالاً قادر نیستند حتی یک شب هم در این هتل (در صورت تکمیل) بخوابند و باید توریست های خارجی آن را پر کنند. در حالی که در شرایط کنونی به دلیل سیاست های عمومی و نیز وضع اقتصادی این کشور بعید است که حتی چند صد نفر توریست خارجی در این کشور حضور داشته باشند، مردمی که گرسنه هستند و ده ها هزار نفر از آنان به همین دلیل مرده اند، فقط و فقط هزینه بلندپروازی ها و ارضای حس جاه طلبی های رئیس جمهوری مادام العمر و وارث او را می پردازند که درک درستی از معنای پیشرفت و توسعه ندارد و تصور می کند که با ساختن یک هتل 105 طبقه می تواند مردمش را سربلند کند. در حالی که سربلندی هر ملتی به میزان آزاد بودن مردم آن در تعیین سرنوشت خود و بهبود جامعه خویش است. احساس خفت و خواری که از دیدن این بنای عظیم و بیهوده به مردم کره شمالی دست می دهد قطعاً زجرآورتر از گرسنگی و ضعف ناشی از عدم دسترسی به غذا برای تامین کالری لازم برای زنده ماندن آنهاست. اگر گرسنگی جسم و بدن آنها را تحت فشار قرار می دهد، این هتل در هر لحظه چون خاری بر چشم روح و روان آنان را تحت شکنجه و فشار قرار می دهد. دولت ها و حتی ملت های بزرگ را با کارهای بزرگ نمی شناسند زیرا کارهای بزرگ حتی اگر موفق هم شوند، عمقی کم و وضعیتی ناپایدار دارند و به سرعت به وبال گردن تبدیل می شوند. دولت های بزرگ، دولت هایی هستند که کارهای کوچک را در حد وسعت زیاد انجام می دهند و بزرگی کار آنان در این است که کارهای کوچک را خوار نمی شمارند. دولت هایی که اعتماد به نفس دارند، برای جا انداختن خودشان نزد مردم، نیازی به اجرای طرح هایی ندارند که همیشه کلمه اولین را یدک بکشد. کوشش برای شکستن رکوردهای گینس بیش از آنکه در کشورهای توسعه یافته رخ دهد در کشورهای فقیر و عقب افتاده است که برای جبران و مرهم گذاشتن بر زخم های کشنده خودکم بینی ناشی از عقب ماندگی مشاهده می شود. ای کاش در کتاب رکوردهای گینس، عنوانی هم درباره میزان تمایل به رکوردشکنی در کشورهای توسعه یافته و عقب مانده بود. پیش از آنکه این مطلب را بنویسم سخنان یکی از وزرای محترم را می خواندم که از کارهای برخی مطبوعات در بزرگ کردن نقاط ضعف دوستان حکومت ایران چون کوبا، نیکاراگوئه، ونزوئلا و بولیوی سخت گلایه مند بودند. اگر چه در آن سخنان نامی از کره شمالی نبرده بودند اما امیدوارم که اگر این دولت را هم دوست متبوع خود می دانند پیشاپیش مرا از نوشتن این متن معذور دارند که قصدی جز تجربه آموزی و همدردی با ملتی مظلوم در میان نبوده است،

shervin2000 - امریکا - لس انجلس اقای نا محترم و چاپلوس و جیره خواره جمهوری کثیف اسلامی لطفا شما یه مقاله در مورد برجهای تهران بنویس و با مردم ایران همدردی کن. کشورهای دیگه خودشون میدونن چه کار کنن شما نمیخواد باهاشون همدردی کنی. سه‌شنبه 8 مرداد 1387

ashoor - ایران - تهران shervin 2000 بابا این که خیلی خوب گفته بود بجز اینکه چند میلیون نفر از گرسنگی میمیرند نه هزاران نفر سه‌شنبه 8 مرداد 1387

vira - ایران - تهران کره شمالی از پس اموراتش برمیاد . شما نگران کره نباش . چندی پیش فیلمی از مدارس کره دیدم که بچه ها همه با لباسهای تمیز و شبیه هم ( نه مثل ایران یکی پولدار یکی گدا ) مشغول تحصیل و ورزش بودن . دختر ها و پسر ها تیمهای جداگانه نداشتن و حتی در رشته های رزمی با هم مسابقه میدادن . شما حق دارید ٬ کره ای ها بدبختن ٬ اما میدونن با این بدبختی چطور سر کنن . مثل ما جماعت ایرانی نیستن که خون همدیگه رو هم سر میکشیم . این مردم در بدبختی همه با هم شریکن ٬ همه مثل هم لباس میپوشن ٬ مثل هم میخورن هر چند اندک ٬ اما { کسی حق دیگری رو نمیخوره } . به جای زل زدن به اون هتل نیمه کاره کاش به یکرنگی این جماعت یه نیم نگاهی میانداختید ٬ اقای مسلمان سرمایه دار ( در ایران اسلامی هم عین امریکا سرمایه داری ازاده دیگه ٬ بیخود نیست ما ایرونی جماعت هر جا میریم برج هاش چشمامونو میگیره - حتی نیمه کاره - و بقیه چیزا رو دیگه شرمنده ٬ نمیتونیم ببینیم . ) سه‌شنبه 8 مرداد 1387

alireza.ch - سوییس - نوشاتل کره شمالی به قیمت بلند پروازی های سردمداران جنگ طلب خود برای دستیابی به سلاح اتمی فقر و استبدادی را حاکم کرده است که ما ایرانی ها طاقت و تحمل یک دقیقه از آن را نداریم. مقاله بسیار جالب و قابل تعمقی بود. یک رنگی اجتماعی و متحدالشکل سازی لباس ها و ساخت و پرداخت کمون ها به زور سر نیزه نشاط و شادی را از سطح جامعه جاروب کرده و روزمرگی و کسالت را جایگزین می کند. جریان یابی سرمایه در بازار اقتصاد ازاد دستاورد تاریخی بشر در راه گذار از دیکتاتوری آریستوکراسی به دموکراسی حاصل از وجود طبقه های مختلف ولی بدون تفاوت در جوامع لیبرال دموکرات غربی است. یک دیکتاتور در سازنده ترین شرایط خود به دست خود هر چیزی را که ساخته باشد ویران می کند. نمونه های بسیاری را در همین سال ها در لیبی و کره شمالی و ... می بینیم. رضاشاه( که به نظر بنده یک نابغه اجتماعی بود) نیز از این قاعده مستثنی نبود و با همه قدرت مدیریت و سازندگی و تلاش برای ابادانی ایران به علت اینکه خواسته های خویش را نه از راه قانون بلکه از راه امریه دیکته می کرد، هر چه ساخته بود، از دست داد. دور نیست که همین اتفاق برای جمهوری اسلامی بیفتد و اینان با رفتن خویش همه زیر ساخت های اجتماعی کشور را به باد نیستی بسپارند. چهار‌شنبه 9 مرداد 1387