فروش ملیت و تجارت استعدادهای ورزشی

فروش ملیت و تجارت استعدادهای ورزشی

تایمز با این جمله آغاز می کند که "ورزشکاران اهل کنیا یا دیگر کشورهای آفریقا را می توان با 1000 دلار در ماه در میادین مسابقات دو و میدانی جهان خرید."

تایمز از زبان آیزایا کیپلاگات، رئیس فدراسیون دو و میدانی کنیا، این کار را "همانند تجارت برده" توصیف می کند و در ادامه نقل قول می نویسد: "الان این مسئله با بچه های 15 ساله رخ می دهد. کسانی که سنشان آنقدر کم است که از نظر قانونی مسئول تصمیم گیری درباره خودشان هم نیستند، با چند شیلینگ فریب داده می شوند و ملیتشان را تغییر می دهند."

تایمز کشور قطر را "مقصد اصلی و بهترین خریدار" ورزشکاران خارجی می داند و می نویسد بحرین و امارات متحده عربی هم چندین ورزشکار خارجی را خریداری کرده اند.

مزایده جهانی

با این حال تایمز با استناد به اظهارات خوزه ماریا اودریزولا، رئیس فدراسیون دو و میدانی اسپانیا به این نشریه، می نویسد پیشنهادها تنها به کشورهای عربی ارائه نمی شود.

آقای اودریزولا می گوید چند بار در سال از افرادی که خود را مدیر برنامه ورزشکاران خارجی معرفی می کنند، پیشنهادهایی برای فروش ملیت دریافت می کند.

او مدعی است که در سال گذشته، حتی برای به خدمت گرفتن اولوسوجی فاسوبا، دونده نیجریه ای که اخیرا در مسابقات داخل سالن والنسیا مدال طلای دو 60 متر را به دست آورد، پیشنهاد دریافت کرده است.

نشریه تایمز می نویسد زنگ خطر درمورد تجارت ورزشکاران کنیایی، در جریان مسابقات قهرمانی دو صحرایی جهان به صدا در آمد که قطر، "کشوری با جمعیت کمتر از یک میلیون نفر و سابقه ای ناچیز در دوهای استقامت" در مسابقه مردان سوم شد.

یک تیم دو صحرایی از نه نفر تشکیل می شود و تایمز می نویسد تنها یکی از اعضاء تیم قطر نام عربی نداشت.

با این حال تایمز از یک مربی اروپایی نقل می کند که "آنها شبیه کنیایی ها بودند، مثل کنیایی ها می دویدند و به شما هم می گفتند که کنیایی هستند."

تلاش بی نتیجه برای رویارویی با "برده داری"

این روزنامه یادآوری می کند که اولین تلاش برای سخت تر کردن قوانین تغییر تابعیت ورزشکاران، پس از مسابقات قهرمانی جهان در پاریس در سال 2003 صورت گرفت که استیفن چرونو، یک دونده کنیایی، با نام صیف سعید شاهین و با لباس کشور قطر، برنده مسابقه 3000 متر با مانع شد.

تایمز می نویسد سخت تر کردن مقررات تنها نحوه خرید و فروش تابعیت را تغییر داده است.

خوزه ماریا اودریزولا، رئیس فدراسیون دو و میدانی اسپانیا به این نشریه می گوید: "اکنون افراد خود به آفریقا می روند، مسابقات را تماشا می کنند و ورزشکاران جوان را تحت نظر می گیرند."

"در اختیار گرفتن و خریدن این ورزشکاران به نوبه خود اقدام سودآوری نیست، اما اگر این ورزشکاران موفق باشند، 10 تا 20 درصد از مبلغ درآمد آنها به مدیران برنامه این ورزشکاران تعلق خواهد گرفت."

"این به تجارت برده شباهت دارد."

متولد اتیوپی، شهروند بحرین، ساکن سویس

این روزنامه می نویسد ورزشکاران جوان استخدام شده، در برخی موارد مجبور به زندگی در کشورهای جدید خود نیستند و از مربی، بدن ساز و امکان استفاده از تاسیسات ورزشی کشورهای دیگر برخوردار می شوند.

هرچند آیزایا کیپلاگات، رئیس فدراسیون دو و میدانی کنیا ابراز نگرانی می کند که در صورت ناکامی یا مصدومیت این ورزشکاران، "آنها مجبور به خدمت در ارتش می شوند."

تایمز با اشاره به بکارگیری هشت وزنه بردار بلغارستان توسط قطر در سال 1999 (در ازاء پرداخت یک میلیون دلار) یادآوری می کند که خرید تابعیت ورزشکاران مسئله تازه ای نیست.

اما این نشریه ادامه می دهد شمار بالای ورزشکاران آفریقایی متقاضی فروش تابعیت، و سن پایین آنها است که جلب توجه کرده است.

در برخی موارد جوانان ترک تابعیت کرده مجبور به زندگی در کشور جدید خود نیستند، که نمونه بارز آن مریم جمال یوسف، دونده متولد اتیوپی است که نام اصلی او زنبچ تولا بود.

تایمز می نویسد این دونده در سال 2004 از سویس درخواست پناهندگی سیاسی کرد، اما به محض آنکه سویس درخواست او را رد کرد، او پیشنهاد تغییر نام و گذرنامه از سوی بحرین را پذیرفت و در سال قبل، در لباس بحرین قهرمان 1500 متر جهان شد؛ با این وجود او در شهر لوزان سویس زندگی می کند.

این روزنامه چاپ لندن، در نهایت هرچند به نقل از مسئولان ارشد فدراسیون بریتانیا می نویسد که این کشور "سیاست خرید ورزشکاران را دنبال نمی کند"، اما معتقد است که این گفته به این معنی نیست که بریتانیا ورزشکاری آفریقایی را به این منظور تحت نظر ندارد.

تایمز نام مومین گیله را بعنوان "بهترین دونده دوهای طولانی و استقامت در اروپا" ذکر می کند و می نویسد نام این ورزشکار بعنوان یکی از چهره های مطرح در المپیک 2012 مطرح است تنها به این دلیل که "او هنوز در انتظار دریافت گذرنامه [بریتانیایی] خود است."