سفر اورتگا به تهران و دردسر چپگرایان ایرانی

سفر اورتگا به تهران و دردسر چپگرایان ایرانی

جمهوری اسلامی از زمان تاسیس خود با سوسیالیست ‌های دارای گرایش مارکسیستی، نه فقط میانه خوبی نداشته بلکه سازمان‌ های آنها را متلاشی و نیروهای رادیکال آنها را سرکوب کرده است.

از این رو، سوسیالیست ‌های ارتدوکس ایرانی عموما در برابر جمهوری اسلامی موضع مخالف دارند و به رغم شعارهای عدالت طلبانه دولت محمود احمدی نژاد، رئیس جمهوری ایران، آن را دولتی راستگرا و انحصارگر می ‌دانند.

سوسیالیست ‌های ارتدوکس ایرانی در عین حال، حامی پر و پا قرص دولت‌ های چپگرای آمریکای لاتین از جمله دولت‌های کوبا، ونزوئلا، پرو و نیکاراگوئه به شمار می ‌روند، یعنی درست همان دولت ‌هایی که با جمهوری اسلامی روابط گرم و صمیمانه ‌ای دارند و رهبرانشان از تکریم و تمجید آقای احمدی نژاد و سیاست ‌های او پرهیز ندارند.

بدین ترتیب، سفر رهبران چپگرای کشورهای آمریکای لاتین به تهران که معمولا همراه با تبلیغات رسانه‌ای پر حجمی است، سوسیالیست ‌های ایرانی را با تناقض روبرو می ‌کند و خشم آنان را برمی ‌انگیزد، خصوصا اینکه رهبرانی مانند هوگو چاوز رئیس جمهور ونزوئلا و دانیل اورتگا رئیس جمهور نیکاراگوئه، در جریان سفرشان به تهران، در کنار چهره‌ هایی قرار می ‌گیرند که سابقه ضد چپ آنها امری مشهود است.

البته، رهبران سازمان ‌های چپگرای ایران عموما در خارج از کشور به سر می ‌برند و معدود نیروهایی هم که در داخل ایران حضور دارند، اجازه فعالیت گروهی و تشکیلاتی ندارند، اما به صورت فردی به اظهار نظر می ‌پردازند.

با این همه، در سال ‌های اخیر بویژه پس از ناکامی جنبش اصلاحی ایران برای تغییر مناسبات قدرت در نظام جمهوری اسلامی، گرایش به تفکرات چپگرایانه از نوع ارتدوکسی آن در دانشگاه های ایران افزایش یافته و دانشجویان چپگرا می‌توانند با انتشار نشریات دانشجویی و برگزاری جلسه، به ترویج اندیشه ‌های خود بپردازند.

در واقع، گرایش به اندیشه‌های چپ ارتدوکسی در بین بخشی از دانشجویان و مدارای نسبی دستگاههای امنیتی با آنها، سبب شده است که برخی از انجمن‌های اسلامی دانشگاهها، اصل مساله را به برنامه‌ای طراحی شده از طرف حکومت برای تضعیف دانشجویان هوادار دموکراسی و لیبرالیسم نسبت دهند.

هر چند که چنین ادعایی قابل اثبات نیست، اما نوع برخورد دانشجویان چپگرا با مسائل ایران و ادبیاتی که در نشریات خود به کار می‌گیرند، به نظر نمی‌رسد که نگرانی چندانی برای حکومت ایجاد کند، چرا که برخورد و ادبیات آنها به اندازه‌ای رادیکال و ارتدوکسی است که افراد اهل اندیشه را بیشتر می ‌ترساند تا اینکه آنها را جذب کند.

بنابراین، به نظر برخی از تحلیلگران گسترش این نوع تفکرات در بین لایه‌ای از دانشجویان ایران، حرکتی عموما احساسی و سطحی تلقی می‌شود و توانایی تبدیل شدن به اقدامی کیفی و عمقی را ندارد.

با این حال، این دسته از دانشجویان معمولا حضوری پر سر و صدا در برخی از دانشگاهها دارند و بدون پروا، ضمن دفاع از میراث سوسیالیستی اتحاد جماهیر شوروی، علیه دولت آقای احمدی نژاد موضع می‌گیرند.

اما هنگامی که آقای احمدی نژاد با رهبرانی مانند هوگو چاوز و یا دانیل اورتگا در دانشگاه حاضر می‌شود، برای این دسته از دانشجویان لحظه مصیبت است.

آنان علاقه دارند که آقای احمدی نژاد را نفی و آقای چاوز یا آقای اورتگا را تائید کنند، اما هم پیمانی و همسویی سیاسی رئیس جمهور ایران با رهبران چپگرای آمریکا لاتین، تناقض‌های فکری این دسته از دانشجویان را برملا و آنان را در چشم دانشجویان ناراضی، خفیف می‌کند.

از این رو، چپگرایان ایران، بیش از سایر اقشار منتقد ایرانی، از سفر آقای اورتگا به تهران خشمگین به نظر می‌رسند.

چنین سفرهایی در واقع تمام رشته ‌های چپگرایان ایرانی را در دفاع از سوسیالیست‌های آمریکای لاتین همزمان با نفی و طرد شدید سیاست‌های دولت آقای احمدی نژاد پنبه می‌کند.