عاقبت قراره چه کسی در انگلیس نخست وزیر بشود؟!

تونی بلر تنها نخست وزیر کارگری در تاریخ بریتانیا است که توانسته در سه انتخابات عمومی پی درپی پیروز شده و ده سال نخست وزیر بماند.

ولی اگر زیر حرفش نزند تا قبل از رسیدن تابستان شاهد اسباب کشی خانواده بلر از شماره 10 خیابان داونینگ خواهیم بود.

سردرگمی سیاسی که بالاترگفتم بیشتر به مردم مربوط می شود تا سیاستمداران. اغلب مردم این دیار از هر ایل و طایفه ای که باشند و به هر حزب سیاسی هم که رای بدهند، عمقا محافظه کارند.

یعنی وقتی انتخاباتی انجام و آرای آن شمارش و حزب برنده اش اعلام شد، راضی از اینکه وظیفه دموکراتیکشان را انجام داده اند و با خیالی آسوده از اینکه پادشاهی متحد بریتانیا، آزادانه صاحب نخست وزیر و دولتی جدید شد، به قول ناپلئون بناپارت برمی گردند سر کار و کاسبی شان تا انتخابات بعدی. اگرچه سالها است که بیش از یک سوم صاحبان رای زحمت رای دادن به خودشان نمی دهند.

به هر تقدیر، هنوز هیچکس نمی داند که چرا تونی بلر در اوج قدرت سیاسی اش گفت در دور بعدی، رهبر حزب کارگر نخواهد بود و چون سئوال بعد را جواب نداد که در چه تاریخی صحنه را ترک خواهد کرد، بازار شایعات داغ و سنگربندی نبردهای سیاسی آغاز شد.

ظاهرا آقای بلر که زیرکی و مهارت سیاسی اش زبانزد خاص وعام است با این گفته ظریف ایرانی آشنا نبود که: "وقتی دندان کسی را شمردند کارش تمام است." دیری نگذشت که یاران و دوستان قدیمی بوی خون به مشامشان خورد و پلنگ وار در کمین نشستند. ولی نه در کمین گوزن زخمی بلکه برای ضربه زدن به رقبای احتمالی برای اشغال کرسی صدارت. .

سالهاست که همه می دانند که نفر دوم در دولت، گوردن براون وزیر دارایی است. تنها عضو کابینه که پس از سه انتخابات پارلمانی و تغییرات وسیع در دولت همچنان مقامش را حفظ کرده است. ولی نخست وزیری در بریتانیا نه ارثی است و نه انتقالی.

قانون اساسی نامدون بریتانیا می گوید شخصی حکم مقام وزیر اول مقام سلطنت را از پادشاه یا ملکه دریافت می کند که رهبر حزب اکثریت در مجلس عوام باشد. به عبارت دیگر گوردون براون یا هر شخص دیگری باید اول به رهبری حزب کارگر انتخاب شود تا بتواند حکم صدارت را از ملکه دریافت کند.

چند روز پیش مخالفان نخست وزیر شدن گوردون براون که چند ماه بود مشغول شیر کردن دیوید میلیبند، جوانترین عضو دولت بودند تا برای رهبری حزب کارگر گوردون براون را به چالش بکشد، در نهایت دلخوری از وزیر جوان محیط زیست شنیدند که اصلا چنین خیالی ندارد، البته فعلا.

مخالفان آقای براون ناچار به سراغ چارلز کلارک، وزیر سابق کشور رفتند. آقای کلارک هنوز بله را نگفته ولی تنها نتیجه ای که از ورود احتمالی او به گود رقابت می توان انتظار داشت، عمیق تر شدن شکاف در صفوف حزب کارگر است که با افزایش میزان محبوبیت دیوید کامرون، رهبر جوان حزب محافظه کار تاکتیک خردمندانه ای نخواهد بود.

من هیچوقت اهل شرط بندی نبوده ام ، بخصوص در صحنه رقابت های سیاسی ولی اگر تا تابستان امسال نام نخست وزیر جدید بریتانیا گوردون براون نباشد مطمئن باشید که اسمش تونی بلر خواهد بود که در یک کنفرانس خبری در خیابان داونینگ خواهد گفت :" بابا از اول شوخی کرده بودم."