مصطفی مهرآئین خطاب به مردم: همه اتفاقات حاصل قدرت گرفتن شماست

مصطفی مهرآیین
۱. یکی از مهمترین نیازهای هر نظام سیاسی آن است که وقتی می خواهد دست به کاری بزند بداند که مردم جامعه آن را تایید می کنند یا حداقل با آن مخالفت نمی کنند یا آنکه نهایتا آنقدر نسبت به آن بی تفاوت هستند که حتی درباره آن سخن نمی گویند.به زبان دیگر، نظام سیاسی اگر احساس کند مردم انگیزه ای برای تغییر دادن نظم اجتماعی موجود ندارند و حتی منافع آن ها در این نظم تامین می شود، به بازتولید وضع موجود ادامه می دهد.

۲. جامعه ما، اما، در پانزده سال گذشته تغییر بنیادین یافته و ما با چهره جدیدی از مردم روبرو هستیم: مردمی که زندگی خود را وارد آگاهی خود کرده اند و دائم به آن می اندیشند. این اندیشیدن دائمی به زندگی و گرفتاری ذهنی دائمی با آن ممکن است مردم ما را خسته یا عصبی کند، اما آن ها در کنار این خستگی به این توان نیز مجهز شده اند که به اشکال متفاوت به نظام سیاسی موجود بگویند ما نه سیاست های تو را تایید می کنیم و نه دیگر تو را می خواهیم.به وجود آمدن چنین وضعیتی در رابطه مردم و نظام سیاسی باعث شده نظام سیاسی پله پله از سیاست های نادرست خود دست بکشد و به این نکته آگاهی یابد که از هیچ پایگاهی در میان مردم برخوردار نیست( به هارت و پورت های بی سر و ته مسئولین این نظام سیاسی در تریبون های عمومی دیگر نباید توجه کرد). ازاینرو، نظام سیاسی می کوشد تا آنجا که ممکن است " شکلی کاریکاتورگونه" از خواسته های مردم را برآورده سازد که اگر چه تمام خواسته مردم نیست اما نشان می دهد که حکومت قدرت و فشار مردم را احساس کرده است: ورزش زنان را آنگونه که در جهان است ممکن نمی کند اما کاریکاتوری از آن را اجرا می کند؛ آزادی بیان را نمی پذیرد اما کاریکاتوری از آن را اجرا می کند؛ حکم اعدام را کاملا لغو نمی کند اما می داند دیگر جامعه اینکار را نمی پذیرد؛ جرم سیاسی را تعریف نمی کند اما دیگر به راحتی نمی تواند به بهانه جرم سیاسی افراد را دستگیر کند؛ ...‌..

۳.تمام این اتفاقات نشان می دهد قدرت مردم اگر بیشتر از نظام سیاسی نباشد در تعادل با آن قرار گرفته و نظام سیاسی دیگر قادر به اجرای منویات متوهمانه خود نیست. اگر در دهه شصت آدم میکشت و جامعه هم با آن همراه بود، امروزه دیگر به آسانی قادر به انجام چنین کاری نیست چون مردم را در مقابل خود می بیند. اما این یکپارچگی و اتحاد میان مردم را باید بیشتر و بیشتر تقویت کرد، به ویژه آنکه حکومت با انواع ترفندهای سیاسی و سایبری و....می کوشد اتحاد میان مردم را در هم شکند و مبتنی بر شکاف های موجود در جامعه به ایجاد گسست میان مردم بپردازد. اکنون دیگر بحث مطرح در میان نیروهای سیاسی حاکم آن نیست که چگونه بی اعتنا به مردم به اجراهای سیاست های نادرست خود بپردازند؛ برعکس، اکنون مهمترین پرسش نظام سیاسی آن است چگونه مردمی که سیاسی بودن ( در معنای کنشگر سیاسی مدعی تغییر) را مهمترین ویژگی خود در مقام انسان می دانند و در فرآیندی سیال دائما در صورتبندی ها و مونتاژهای متفاوت به هم می پیوندند را تا حدودی در پیوند با ماشین حکومت نگه دارد تا این ساختار فرو نریزد: این دیگر انتخاب مردم است که کل این ساختار را فرو بریزند یا اینکه با بازسازی داخلی این ساختمان از آن چیز دیگر بسازند؟ من به عنوان یکی از مردم و نه همه مردم رای به گزینه نخست می دهم: این ساختار باید کلا فرو بریزد.