طرح محرمانه اسرائیل برای حمله به ایران؛ تل‌آویو چه سلاح‌هایی دارد؟
رأی دهید
بر اساس این گزارش، تشکیلات دفاعی اسرائیل در دهه‌های اخیر، میلیاردها دلار برای آمادگی در برابر حمله احتمالی به ایران سرمایه‌گذاری و در این مسیر مهماتی تخصصی تولید کرده است؛ تجهیزات نظامی خاصی که برخی از آن‌ها تنها پس از فروش به نیروی هوایی دیگر کشورها یا در جریان درگیری‌های اخیر با گروه‌های شبه‌نظامی تحت حمایت جمهوری اسلامی ایران، آشکار شدند.
ارتش اسرائیل ماه گذشته در پاسخ به حمله پهپادی حوثی‌ها به تل‌آویو، به بندر حدیده یمن حمله کرد. در این حمله، از جت‌های اف۱۵ که در پایگاهی به فاصله یک هزار و ۸۰۰ کیلومتری هدف مستقر شده بودند، استفاده شد. این هواپیماها که در ابتدا برای نبرد هوایی طراحی شدند، در اسرائیل برای ماموریت‌های ضربتی اصلاح شدند و نیروی هوایی اسرائیل آن‌ها را به گونه‌ای تغییر داد که بتوانند به مهمات مدرن ساخت تولیدکنندگان آمریکایی و اسرائیلی مجهز شوند.
با این حال اورشلیم‌پست خاطرنشان می‌کند که حمله احتمالی به ایران، به‌رغم فاصله مشابه، نسبت به حمله یمن چالش بسیار پیچیده‌تری را پیش روی اسرائیل قرار خواهد بود.
تاسیسات هسته‌ای و پایگاه موشک‌های بالیستیک ایران بر خلاف اهداف کمتر محافظت‌شده مانند تاسیسات نفتی، در اعماق زمین قرار دارند. علاوه بر این، ایران از یک سیستم دفاع هوایی پیشرفته استفاده می‌کند که عمدتا در داخل آن کشور توسعه یافته است. طبق ادعای مقام‌های جمهوری اسلامی، این سیستم با سامانه‌های روسی مانند اس‌ــ۳۰۰ مشابهت‌هایی دارد و می‌تواند موشک‌های پرتاب‌شده از اسرائیل را رهگیری کند. هرچند در حمله منتسب به اسرائیل به اصفهان در ماه آوریل، موفق عمل نکردند.
جمهوری اسلامی ایران همچنین ناوگانی قدیمی از جنگنده‌های میگ‌ــ۲۹ روسی و افــ۱۴ آمریکایی متعلق به زمان پیش از انقلاب دارد که با وجود تحریم‌های بین‌المللی، همچنان عملیاتی‌اند.
به نوشته اورشلیم‌پست، نیروهای دفاعی اسرائیل با توجه به این چالش‌ها، ۲۰ سال است که در حال آماده شدن برای حمله احتمالی به جمهوری اسلامی ایران‌اند و میلیاردها دلار در این زمینه سرمایه‌گذاری کرده‌اند؛ از جمله سرمایه‌گذاری روی توسعه مهمات تخصصی که حتی ایالات متحده از فروش برخی از آن‌ها به اسرائیل خودداری کرده، به علاوه نوآوری‌هایی که ممکن است در اختیار ایالات متحده هم نباشند.
ضربه زدن از فاصله یک هزار و ۸۰۰ کیلومتری
حملات در برد حدود دو هزار کیلومتری معمولا با استفاده از موشک‌های کروز و بمب‌افکن انجام می‌شوند. با این حال، اسرائیل بخش قابل‌توجهی از کمک‌های ایالات متحده را برای دستیابی به جت‌های جنگنده با قابلیت پرواز دو ساعت در هر جهت صرف کرده است و اسکادرانی پیشرفته از افــ۱۵آی (F-15I) و چهار اسکادران افــ۱۶آی سوفا (F-16I Sufa) دارد.
شرکت لاکهید مارتین مخازن سوختی هم‌قالب برای این جت‌ها طراحی کرده است که به افزایش برد پروازی جنگنده‌ها منجر می‌شوند، بدون اینکه بر عملکرد آیرودینامیکی یا قابلیت شناسایی راداری آن‌ها تاثیر منفی بگذارند
برخی گزارش‌های دیگر نیز نشان می‌دهد که اسرائیل برای جت‌های اف۳۵ مخازن سوخت جداشدنی ساخته است که به آن‌ها امکان می‌دهد با حفظ قابلیت رادارگریزی، تا ایران پرواز کنند.
موشک‌های تهاجمی دوربرد
صنایع دفاعی اسرائیل در اواخر دهه ۲۰۰۰، از دو موشک تهاجمی دوربرد قابل‌پرتاب با جت‌های جنگی رونمایی کرد. اگرچه جزئیاتی مانند برد دقیق آن‌ها نامشخص است، اعلام شده که برد آن‌ها صدها کیلومتر است و قادرند از مسافت‌هایی بسیار دورتر از آنچه سیستم‌های دفاع هوایی ایران می‌توانند واکنش نشان دهند، به اهدافشان حمله کنند.
این موشک‌ها با سرعت مافوق صوت حرکت می‌کنند که فرصت دشمن را برای واکنش کاهش می‌دهد، تلاش برای رهگیری آن‌ها را پیچیده می‌کند و شانس اصابت به هدف را افزایش می‌دهد.
موشک رمپیج
موشک رمپیج (Rampage) که با همکاری صنایع هوافضای اسرائیل (IAI) و شرکت البیت سیستمز (Elbit Systems) ساخته شده، بر اساس موشک اکسترا البیت (EXTRA Elbit) طراحی شده است.
رمپیج که ابتدا برای پرتاب زمینی طراحی شده بود، برای پرتاب هوایی نیز اصلاح شد و در هنگام شلیک از جت، برد و سرعت بیشتری پیدا کرد و چندین سیستم ناوبری دارد که دقت هدف‌گیری را افزایش می‌دهد.
این موشک به طول ۴.۷ متر، قطر ۳۰.۶ سانتی‌متر و وزن ۵۷۰ کیلوگرم، یک کلاهک ۱۵۰ کیلوگرمی حمل می‌کند و می‌تواند با اف۱۵، اف۱۶ و اف۳۵های اسرائیل شلیک شود. در عین حال، اتکای آن به فناوری موشکی موجود، تولید آن را برای اسرائیل نسبتا مقرون به صرفه کرده است.
موشک راکز
موشک راکز (Rocks) که سامانه‌های دفاعی پیشرفته رافائل سال ۲۰۱۹ از آن رونمایی کرد، ترکیبی از قابلیت‌های کروز مافوق صوت با ناوبری ماهواره‌ای و همچنین هدف‌گیری نوری است. راکز بر اساس موشک انکور (Anchor) رافائل ساخته شد و آن را می‌توان از جت‌های اف۱۶ و اف۳۵ پرتاب کرد.
ارزیابی‌ها حاکی از آن است که برد این موشک ۳۰۰ کیلومتر است و می‌تواند کلاهکی ۵۰۰ کیلوگرمی حمل کند و ساختارهای مستحکم یا زیرزمینی را هدف قرار دهد.
سایر تجهیزات نظامی
گزارش‌ها نشان می‌دهند که اسرائیل سیستم موشکی زمین‌به‌زمین مجهز به کلاهک‌های متعارف و هسته‌ای موسوم به موشک‌های جریکو (Jericho) دارد. این موشک‌ها را ابتدا شرکت فرانسوی داسو ساخت و بعدا در اسرائیل ارتقا یافتند.
اسرائیل در مورد توانایی‌های نظامی خود سیاستی ابهام‌آمیز پیش گرفته و اغلب هنگام پرتاب از پایگاه پالماخیم تنها از عبارت کلی «آزمایش موشکی» استفاده می‌کند. با این حال، رونمایی از پرتابگر ماهواره «شاویت» (Shavit) در سال ۱۹۸۸، قابلیت‌های بالیستیک دوربرد اسرائیل را تایید کرد، زیرا هر پرتابگر ماهواره‌ای را می‌توان برای استفاده نظامی تطبیق داد.
علاوه بر این، شرکت اسرائیلی البیت بمب‌های مخربی به نام ام‌پی‌آر ۵۰۰ ساخته است که می‌توانند تا عمق چهار متری بتن نفوذ کند. این بمب‌ها که روی جت‌های افــ۱۵آی آزمایش شده‌اند، برد کوتاه‌تری دارند و بر اساس روش پرتاب، تا چند ۱۰ کیلومتر نفوذ می‌کنند.
پوپای توربو
پوپای توربو (PopEye Turbo) یکی دیگر از سلاح‌های اسرائیلی است که تنها در گزارش‌های خارجی معرفی شده است. این موشک کروز که ساخت شرکت رافائل و برد آن یک هزار و ۵۰۰ کیلومتر است، برای پرتاب از زیردریایی‌های نیروی دریایی اسرائیل طراحی شده و می‌تواند کلاهک‌های معمولی و هسته‌ای حمل کند. برد طولانی این موشک‌ها به زیردریایی‌های اسرائیلی اجازه می‌دهد بدون ورود به خلیج فارس و از دریای سرخ یا دریای عرب به ایران حمله کنند.
به نوشته اورشلیم پست، افزون بر سلاح‌های نام‌برده، این احتمال وجود دارد که مهمات فاش‌نشده دیگری هم در انبارهای نیروی هوایی اسرائیل ذخیره شده و منتظر لحظه مناسب برای استفاده باشند.
