شهری در ایتالیا که با «اسلامی‌سازی اروپا» مبارزه می‌کند

بی بی سی: در زیر آفتاب سوزان سواحل دریای آدریاتیک در ایتالیا، گروهی اهل بنگلادش در حال تمرین کریکت روی یک سطح کوچک بتنی هستند.

آنها برای بازی به حوالی فرودگاه تریسته در حومه شهر مونفالکونه رفته‌اند چون شهردار شهر بازی کریکت را در داخل شهر ممنوع کرده است.

آنها می‌گویند کسانی که بخواهند در شهر کریکت بازی کنند ممکن است به پرداخت جریمه تا ۱۰۰ یورو محکوم شوند.

میاه باپی، کاپیتان تیم می‌گوید: «اگر بخواهیم در داخل شهر مونفالکونه بازی می‌کردیم، پلیس قبل از ما در محل حاضر شده است تا مانع شود.»

او از گروهی از نوجوانان بنگالی نام می‌برد که هنگام انجام بازی ملی خود در یک پارک محلی در شهر «غافلگیر شدند.»

آنها نمی‌دانستند که دوربین‌های امنیتی از آنها فیلم می‌گیرد و به همین سبب هم پلیس در آنجا حاضر شد، بازی را متوقف و آنها را جریمه کرد.

کاپیتان تیم می‌افزاید: «آنها می‌گویند که کریکت یک بازی مناسب برای ایتالیا نیست. اما من حقیقت را به شما می‌گویم، دلیلش این است که ما خارجی هستیم.»

ممنوعیت کریکت در مونفالکونه نماد تنش عمیقی است که شهر گرفتار آن شده است.

در ایتالیا، این شهر دارای ساختار قومی منحصر به فردی است زیرا از جمعیت کمی بیش از ۳۰۰۰۰ نفری آن، نزدیک به یک سوم خارجی و اکثرا مسلمانان بنگلادشی هستند که در اواخر دهه ۱۹۹۰ برای ساختن کشتی‌های تفریحی بزرگ به اینجا آمدند.

به گفته آنا ماریا سیسینت، شهردار شهر که یک راستگرای تندرو توصیف شده، حضور این افراد در واقع فرهنگی بومی این شهر را به مخاطره انداخته است.

او به پشتوانه احساسات ضد مهاجرتی رای‌دهندگان به قدرت رسیده است و ماموریت خود را «حفاظت از شهر» و دفاع از ارزش‌های مبتنی بر مسیحیت می‌داند.

او می‌گوید «سابقه تاریخی ما در حال محو شدن است، مثل اینکه دیگر اهمیتی ندارد» و می‌افزاید: «همه چیز در حال تغییر به سوی بدتر شدن است.»

در مونفالکونه، ایتالیایی‌هایی که لباس‌های غربی پوشیده‌اند با بنگلادشی‌هایی که شلوار گشاد محلی به پا و زن‌هایشان حجاب بر سر دارند، مخلوط شده‌اند.

رستوران‌های بنگلادشی و فروشگاه‌های غذای حلال و شبکه‌ای از مسیرهای دوچرخه‌سواری که بیشتر مورد استفاده جامعه مهاجران جنوب آسیاست، در سراسر شهر دیده می‌شود.

خانم سیسینت در دو دوره شهرداری خود، نیمکت‌های میدان شهر را که بنگلادشی‌ها روی آنها می‌نشستند برداشته و از حضور زن‌های مسلمان با حجاب اسلامی در ساحل دریا انتقاد کرده است.

او می‌گوید: «در اینجا یک حرکت بنیادگرای اسلامی قوی وجود دارد، یعنی فرهنگی که در آن مردان با زنان بسیار بد رفتار می‌کنند و زنان زیر ظلم و ستم قرار دارند.»
آنا ماریا سیسینت از سال ۲۰۱۶ شهردار مونفالکونه استشهردار به خاطر دیدگاه‌هایش در مورد مسلمان‌ها تهدید به مرگ شده است و به همین دلیل هم ۲۴ ساعت شبانه روز تحت محافظت پلیس است.

میاه باپی و دیگر اعضای تیم کریکت‌ او به ایتالیا آمدند تا در شرکت کشتی‌سازی فینکانتیری کار کنند. این بزرگترین کارخانه کشتی‌سازی اروپا و یکی از بزرگترین کارخانه‌های جهان است.

شهردار شهر این شرکت را به «دامپینگ دستمزدها» متهم می‌کند و می‌گوید دستمزدهای پرداختی این شرکت انقدر نازل است که هیچ ایتالیایی حاضر نمی‌شود با آن دستمزد به استخدام شرکت در آید.

کریستیانو بازارا، مدیر عامل کارخانه کشتی‌سازی، این اتهام را رد می‌کند و تاکید می‌کند دستمزد پرداختی و شرایط کار در شرکت و پیمانکارانش با قوانین ایتالیا انطباق دارد.

او می‌گوید: «ما نمی‌توانیم کارگران ماهر پیدا کنیم زیرا در اروپا یافتن جوانانی که بخواهند در کارخانه کشتی‌سازی کار کنند بسیار دشوار است.»

ایتالیا دارای یکی از پایین‌ترین نرخ های تولد در جهان است و سال گذشته در این کشور تنها ۳۷۹۰۰۰ نوزاد متولد شدند، یعنی میانگین ملی ۱/۲ فرزند برای هر زن بوده است.

این کشور با کمبود نیروی کار هم مواجه است و کارشناسان تخمین می‌زنند که ایتالیا تا سال ۲۰۵۰ برای جبران کمبود نیروی کار داخلی، هر سال به ۲۸۰۰۰۰ کارگر خارجی نیاز خواهد داشت.
کارخانه شرکت کشتی‌سازی فینکانتیری یکی از بزرگترین کارخانه‌های جهان استجورجیا ملونی، نخست وزیر ایتالیا و رهبر حزب برادران ایتالیا، که یک حزب راستگرای تندرو دانسته می‌شود، تعداد مجوز استخدام کارگران خارج از اتحادیه اروپا را افزایش داده است هرچند قبلا وعده داده بود که مهاجرت به این کشور را کنترل کند.

اما آنا ماریا سیسینت جدا معتقد است که شیوه زندگی جامعه مسلمان بنگلادشی با فرهنگ و نوع زندگی ایتالیایی‌های بومی «ناسازگار» است.

تنش در مونفالکونه زمانی به اوج رسید که شهردار برگزاری نماز جماعت را در دو مرکز اسلامی شهر ممنوع کرد.

شهردار می‌گوید: «مردم شهر عکس‌ها و ویدیوهای تکان‌دهنده‌ای برای من ارسال کردند که نشان می‌داد تعداد زیادی افراد در حال خواندن نماز در دو مرکز اسلامی هستند، ۱۹۰۰ نفر در تنها یک ساختمان.»
او می‌افزاید: «دوچرخه‌های زیادی پیاده‌رو را مسدود کرده بودند و این ماجرا پنج بار در روز – حتی در ساعات شب – در این دو محل آن هم با صدای بسیار بلند تکرار می‌شد.»

خانم شهردار می‌گوید که برای ساکنان محلی، تحمل این وضعیت عادلانه نبود و تاکید دارد که تصمیم او در ممنوعیت اجرای نماز در این محل‌ها در راستای اجرای مقررات برنامه‌ریزی شهری بوده است.

او می‌گوید: «این مراکز اسلامی برای برگزاری مراسم عبادت مذهبی مجوز نگرفته نبودند و در نتیجه، حفظ آنها بر عهده او نبوده است.»

اسلام در میان مذاهبی نیست که قوانین ایتالیا برای آن جایگاه رسمی قایل شده‌اند و در نتیجه اقدام برای ساخت مکان‌های عبادی این مذهب دشوارتر می‌شود.

در سراسر ایتالیا تنها هشت مسجد وجود دارد هرچند شمار مسلمانان ساکن این کشور به حدود دو میلیون نفر می‌رسد. در فرانسه بیش از ۲۰۰۰ مسجد وجود دارد.

بنگلادشی‌های ساکن مونفالکونه می‌گویند که تصمیم شهردار بر جامعه مسلمانان اثر فراوانی گذاشته است.

مهلی ۱۹ ساله می‌گوید: «شهردار فکر می‌کند که بنگالی‌ها در نظر دارند ایتالیا را اسلامی کنند، اما ما فقط به فکر زندگی خودمان هستیم.»

او در اصل متولد داکا در بنگلادش اما در ایتالیا بزرگ شده، لباس غربی می‌پوشد و به ایتالیایی روان صحبت می‌کند.

او می گوید که فقط به خاطر میراث بنگالی‌اش در خیابان مورد توهین و آزار قرار گرفته است.

این زن جوان می‌گوید: «من در نظر دارم در اولین فرصت از این شهر بروم.»
مهلی:من در نظر دارم در اولین فرصت از این شهر بروم."میاه باپی انتظار دارد در سال جاری بتواند پاسپورت ایتالیایی خود را دریافت کند، اما مطمئن نیست که بخواهد همچنان به زندگی در مونفالکونه ادامه دهد.

این کارگر کارخانه کشتی‌سازی می‌گوید: «ما هیچ مشکلی ایجاد نمی‌کنیم. ما مالیاتمان را می‌پردازیم، اما آنها نمی‌خواهند ما اینجا باشیم.»

شهردار معتقد است شیوه زندگی جامعه بنگلادشی با نحوه زندگی ایتالیایی‌های بومی «ناسازگار» است.

اما میاه باپی خاطرنشان می‌کند که اگر همه بنگلادشی‌ها فردا به کشورشان برگردند، «پنج سال طول می‌کشد تا این کارخانه کشتی‌سازی فقط یک کشتی بسازد.»

در تابستان امسال یک دادگاه ناحیه به نفع دو مرکز اسلامی رای داد و حکم شورای شهر مبنی بر ممنوعیت نماز جماعت در این محل‌ها را باطل کرد.

اما شهردار مونفالکونه قول داده است به مبارزه علیه آنچه که «اسلامی‌سازی اروپا» می‌خواند، ادامه دهد.

او اکنون به عضویت پارلمان اروپا انتخاب شده است و به زودی این فرصت را خواهد داشت که پیام خود را در ساختمان پارلمان در بروکسل به گوش دیگران برساند.