گزارش نهایی آتش‌سوزی برج گرنفل لندن: شرکت‌های «فریبکار» مسئول ۷۲ مرگ «اجتناب‌پذیر» بودند
رأی دهید
این گزارش همچنین شرکت‌های «بی‌کفایت» مسئول بازسازی و تعمیرات برج را به داشتن مسئولیت «قابل ملاحظه» در این فاجعه متهم کرده و از فرهنگ کاری نهادینه شده «شانه خالی کردن» در یکی از این شرکت‌ها انتقاد کرده است.
در گزارش نهایی همچنین آمده است که دولت‌های بریتانیا یکی پس از دیگری از اوایل دهه ۱۹۹۰ فرصت را برای اقدام در خصوص نمای اشتعال‌پذیر از دست دادند و «دهه‌ها قصور» را رقم زدند.
دولت ائتلافی محاظفه‌کار-لیبرال دموکرات ۲۰۱۰ به طور ویژه برای تمرکزش بر مقررات‌زدایی منجر به نادیده گرفتن مسائل ایمنی مورد انتقاد قرار گرفته است.
علاوه بر این شورای محله کنزینگتون و چلسی و بخش مسکن اجتماعی آن بابت «بی‌تفاوتی مداوم نسبت به ایمنی در برابر آتش‌سوزی، به ویژه ایمنی افراد آسیب‌پذیر» سرزنش شده‌اند.
در آتش‌سوزی برج گرنفل در سال ۲۰۱۷ به کشته شدن ۷۲ نفر انجامید که بسیاری از آنان از مهاجران یا اقلیت‌های قومی و نژادی بودند. این مرگبارترین آتش‌سوزی مجتمعی مسکونی در بریتانیا از زمان جنگ جهانی دوم بود.
گزارش نهایی آتش‌سوزی گرنفل همچنین می‌گوید شورای محله کنزینگتون در رسیدگی به قربانیان و بازماندگان پس از فاجعه هم ناکارآمد بود و تدابیر و برنامه‌های لازم برای اقدامات اضطراری را آماده نکرده بود.
شورای محله کنزینگتون مورد انتقاد قرار گرفته است که حتی ظرفیت شناسایی کسانی را نداشت که به سرپناه جایگزین و کمک‌های دیگر برای رفع «نیازهای فوری» خود محتاج بودند.
گزارش می‌گوید که داوطلبان و فعالیت‌های مردم‌نهاد جای خالی کمک شورای محله کنزینگتون را پر کردند و برای نیازمندان سرپناه و کمک فراهم کردند.
مارتین مور بیک، قاضی بازنشسته دیوان عالی دادگستری بریتانیا که تهیه گزارش را هدایت می‌کرد، گفته است که از سال ۱۹۹۲ و به دنبال یک آتش‌سوزی در شمال‌غربی انگلستان کارشناسانی درباره خطرات این نوع محصولات در نمای ساختمان هشدار داده بودند، اما با وجود حوادث مشابه، محصولات اشتعال‌پذیر همچنان در نمای ساختمان‌ها استفاده می‌شد و مقررات و استانداردهای موجود در بریتانیا آنها را منع نمی‌کرد.
یکی از یافته‌های گزارش گرنفل آن است که خصوصی‌سازی یک نهاد عمومی به مشکلات افزود.
موسسه پژوهش عمران که یک نهاد مهم در بخش ساختمان بریتانیا است، صد سال پیش تاسیس شد تا استانداردهای مورد نیاز این صنعت را بر پایه یافته‌های علمی تنظیم کند. این نهاد در سال ۱۹۹۷ مشمول خصوصی‌سازی شد و گزارش گرنفل می‌گوید خصوصی‌سازی این نهاد آن را در معرض «تولیدکنندگان بی‌وجدان» قرار داد.
یک نهاد خصوصی دیگر به نام هیات تاییدیه بریتانیا نیز، که در استانداردهای صنعت ساختمان نقش دارد، با اتکا به اطلاعاتی که از یک تولیدکننده محصولات نمای ساختمان گرفته بود، اطلاعاتی نادرست ذرباره ایمنی آن داده بود.
شرکت آرکونیک متهم شده است که میزان واقعی خطر ناشی از محصولاتش را «عامدانه پنهان کرده بود». آزمایش‌های انجام‌شده روی این محصول حاکی از عملکرد نامناسب آن در آتش بود، اما این اطلاعات از هیات تاییدیه بریتانیا مخفی شد. همین محصولات در نمای برج گرنفل استفاده شده بودند.
شرکت‌های سلوتکس و کینگزپن هم، که عایق استفاده‌شده در نما را تولید کرده بودند، متهم شده‌اند که خریدارانشان را درباره کیفیت و محدودیت‌های محصولاتشان گمراه کرده بودند.
در گزارش نهایی آتش‌سوزی گرنفل از روسای آتش‌نشانی لندن نیز انتقاد شده است که تدابیر لازم برای تمرین و آمادگی کارکنان خود را در نظر گرفته بودند.
بر اساس این گزارش آتش‌نشانی لندن از سال ۲۰۰۹ و آتش‌سوزی در برجی دیگر، می‌دانست که در مواجهه با آتش‌سوزی در برج‌ها مشکلاتی داشتند.
استارمر: گرنفل پرسش‌های اساسی درباره بریتانیا برمی‌انگیزد
آقای استارمر سخنان خود را با عذرخواهی از خانواده‌های سوگوار آغاز کرد و سپس گفت: «می‌خواهم آشکارا از طرف تمام کشور بگویم، در حق شما پیش از این فاجعه، در جریان آن و پس از آن به بدی اهمال شد.»
او افزود که این اتفاق «هرگز نباید می‌افتاد.»
بازماندگان گرنفل می‌گویند گزارشی که امروز ارائه شد حاکی از آن است که عزیزانشان قربانی «دروغگویی و طمعکاری حسابگرانه» شدند.
گروه گرنفل متحد، که نماینده برخی از خانواده‌ها است، گفته است که بر اساس گزارش مارتین مور بیک شرکت‌های مقصر «فرق چندانی با کلاهبرداران نداشتند.»
سخنگوی این گروه از خانواده‌ها در جمع خبرنگاران گفت: «جان انسان هیچ وقت برایشان اولویت نداشت. ما دوستان، همسایگان و عزیزانمان را به فجیع‌ترین شکل از دست دادیم، به خاطر طمع و فساد.»
