تجاوز وحشیانه و قتل یک پزشک در بیمارستانی در هند، هزاران معترض را به خیابانها کشاند
رأی دهید
راهپیمایی «بازپس گیری شب» در کلکته و سراسر ایالت بنگال غربی، اوج اعتراضاتی است که از یک هفته قبل در جریان است و جرقه آن با قتل فجیع این زن ۳۱ ساله در دانشکده پزشکی « آر جی کار» زده شد.
اوایل صبح جمعه گذشته، این کارورز پزشکی ۳۱ ساله، پس از یک شیفت طاقت‌فرسای ۳۶ ساعته، در سالن سمینار این بیمارستان دولتی خوابش برد چون بیمارستان، جای مخصوص برای استراحت کادر درمان ندارد.
این آخرین باری بود که او زنده دیده شد.
صبح روز بعد، همکارانش جسد نیمه برهنه او را روی نیمکتی پیدا کردند که زخم زیادی روی آن دیده می‌شد.
پلیس بعدا یک کارگر داوطلب بیمارستان را در ارتباط با «یک فقره تجاوز جنسی و قتل» در مدرسه پزشکی ۱۳۸ ساله «کی جی کار کلکته» دستگیر کرد.
طی این یک هفته، فراخوان‌هایی برای شرکت در اعتراضات در رسانه‌های اجتماعی منتشر شد و زنان در این راهپیمایی‌ها خواستار«استقلال برای زندگی در آزادی و بدون ترس» شدند.
این اعتراضات، عموما صلح‌آمیز بود اما پلیس با گروه کوچکی از مردان ناشناس که به بیمارستان هجوم بردند و بخش اورژانس را غارت کردند، درگیر شد. پلیس برای متفرق کردن آنها به استفاده از گاز اشک‌آور متوسل شد و تعدادی از خودروهای پلیس نیز آسیب دید.
در بسیاری از شهرهای دیگر هند از جمله دهلی، حیدرآباد، مومبای و پونا نیز گردهمایی‌های اعتراضی کوچکتری برپا شد.
راهپیمایی‌های چهارشنبه شب درست یک روز قبل از روز استقلال هند در روز پنجشنبه برگزار شد.
پزشکان خشمگین در کلکته و در سرتاسر هند به فعالیت پرداخته و خواستار تصویب یک قانون فدرال سختگیرانه برای محافظت از پزشکان شده‌اند.
این حادثه تلخ یک بار دیگر مساله خشونت علیه پزشکان و پرستاران در هند را در کانون توجه قرار داده است.
گزارش‌های حاکی از تجاوز بیماران و بستگانشان به پزشکان، بدون توجه به جنسیت آنها، توجه گسترده‌ای را به خود جلب کرده است.
جنایت هفته گذشته در بیمارستان کلکته خطرات امنیتی نگران کننده‌ای را آشکار کرد که کارکنان پزشکی در بسیاری از مراکز درمانی دولتی هند با آنها مواجه هستند.
کارورزان پزشکی در بیمارستان کی جی کار، که روزانه بیش از ۳۵۰۰ بیمار به آن مراجعه می‌کنند، بسیار پرمشغله هستند و برخی از آنها تا ۳۶ ساعت متوالی کار می‌کنند.
برای آنان محل استراحت مشخصی در نظر گرفته نشده است و مجبور هستند برای استراحت به سالن سمینار در طبقه سوم بروند.
براساس گزارش‌ها، مظنون دستگیر شده، که یک کارگر داوطلب با سوء سابقه است، دسترسی نامحدودی به این بخش داشته و با بررسی فیلم دوربین مدار بسته دستگیر شده است.
پلیس گفته است که قبل از اجازه کار به این شخص در بیمارستان، هیچ بررسی روی سوابق او انجام نشده بود.
مادوپارنا ناندی، یک پزشک جوان زن در دانشکده پزشکی ۷۶ ساله کلکته می‌گوید: «بیمارستان همیشه خانه اول ما بوده است؛ ما فقط برای استراحت به خانه می‌رویم. هرگز تصور نمی‌کردیم که این محل می‌تواند انقدر ناامن باشد. اکنون، پس از این حادثه، دچار وحشت هستیم.»
سابقه کار خود دکتر ناندی نشان می‌دهد که چگونه پزشکان زن در بیمارستان‌های دولتی هند از کار کردن در شرایطی که امنیت آنها را به خطر می‌اندازد، منصرف شده‌اند.
او می‌گوید: «اگر اجازه بدهند از توالت بیماران یا پرستاران استفاده می‌کنم. روزهایی که تا دیر وقت کار می‌کنم، گاهی اوقات در یک تخت خالی بیمار در بخش یا در یک اتاق انتظار کوچک که دارای یک تختخواب و دستشویی است می‌خوابم.»
دکتر ناندی می‌گوید که حتی در اتاقی هم که بعد از شیفت‌های ۲۴ ساعته در آن استراحت می‌کند، احساس ناامنی می‌کند.
یک شب در سال ۲۰۲۱، در اوج همه‌گیری کووید، چند مرد وارد اتاق او شدند و با دست زدن به او، بیدارش کردند و به او گفتند: «بیدارشو، بلند شو، مریض ما را ببین.»
او می افزاید «این حادثه مرا تکان داد اما ما هرگز تصور نمی‌کردیم که این نوع مزاحمت به نقطه‌ای برسد که یک پزشک در بیمارستان مورد تجاوز قرار بگیرد و به قتل برسد.»
تکان دهنده‌ترین واقعه از این دست مربوط به آرونا شانباگ، پرستار یک بیمارستان مشهور بمبئی است که در سال ۱۹۷۳ یکی از متصدیان بخش به او تجاوز کرد و کوشید او را خفه کند.
این حمله باعث آسیب شدید مغزی شد و این زن سرانجام در سال ۲۰۱۵ پس از ۴۲ سال زندگی نباتی، درگذشت.
و در حادثه‌ای جدیدتر، سال گذشته یک بیمار مست در کرالا با قیچی جراحی به واندانا داس، یک کارورز پزشکی ۲۳ ساله حمله کرد و او را به شدت زخمی کرد.
در بیمارستان‌های دولتی پر رفت و آمد که برای ورود و خروج مردم محدودیتی وجود ندارد، بستگان بیمارانی که درگذشته‌اند یا آنهایی که خواستار رسیدگی فوری به بیمارشان هستند غالبا با خشم با کادر درمانی برخورد می‌کنند.
کامنا کاکار، متخصص بیهوشی در بیمارستان هاریانا در شمال هند، یک حادثه دلخراش را در طول شیفت شب خود در بخش مراقبت‌های ویژه در زمان همه‌گیری سال ۲۰۲۱ به خاطر دارد.
او می‌گوید: «من تنها پزشک در بخش بودم که سه مرد که نام یک سیاستمدار را به رخ می‌کشیدند، به زور وارد شدند و تقاضای یک داروی با عرضه محدود و تقاضای زیاد کردند و من برای محافظت از خودم تسلیم شدم در حالیکه می‌دانستم که سلامت بیمارانم را به خطر می‌اندازم.»
نامراتا میترا، آسیب‌شناس ساکن کلکته که در مدرسه پزشکی« پی جی کار» تحصیل کرده است، می‌گوید که پدر پزشکش اغلب تا محل کار با او می‌آمد چون احساس ناامنی می‌کرد.
نامراتا میترا می‌افزاید: «من شرم ندارم اعتراف کنم که می‌ترسیدم. اگر کسی از بخش - یکی از خدمتکاران یا حتی یک بیمار – در صدد کاری بر می‌آمد، چه؟ من از این فرصت که پدرم پزشک بود استفاده می‌کردم، اما همه این امکان را ندارند.»
وقتی دکتر میترا در یک مرکز دولتی درمانی در منطقه‌ای در بنگال غربی کار می‌کرد، شب ها را در یک ساختمان یک طبقه مخروبه می‌خوابید که به عنوان خوابگاه پزشکان مورد استفاده بود.
او می‌گوید: «غروب که می‌شد، گروهی از پسرها دور خانه جمع می‌شدند و وقتی برای مواقع اضطراری وارد و خارج می‌شدیم، اظهارنظرهای زننده می‌کردند. آنها از ما می خواستند فشار خونشان را به عنوان بهانه‌ای برای دست زدن به ما چک کنیم و از پنجره‌های شکسته حمام چشم‌چرانی می‌کردند.»
دکتر میترا در ادامه می‌گوید: «سال‌ها بعد، در حین شیفت اورژانسی در یک بیمارستان دولتی، گروهی مرد مست از کنار من گذشتند و غوغایی به پا کردند، و یکی از آنها حتی به من دست زد و وقتی سعی کردم شکایت کنم، دیدم ماموران پلیس که اسلحه در دست دارند، چرت می‌زنند.»
به نظر می‌رسد پزشکان زن جوان چندان به اصلاحات برای حفظ امنیت خود امیدوار نیستند
منبع تصویر، Getty Images
توضیح تصویر، به نظر می‌رسد پزشکان زن جوان چندان به اصلاحات برای حفظ امنیت خود امیدوار نیستند
ساراسواتی داتا بوداک، داروساز در یک بیمارستان دولتی در منطقه بانکورا در بنگال غربی هم می‌گوید که با گذشت سال‌ها، اوضاع بدتر شده است.
او می‌گوید: «هر دو دختر جوانم پزشک هستند و به من می‌گویند که عناصر ضداجتماعی، مست‌ها و دزدها محوطه بیمارستان‌های این محل را تسخیر کرده‌اند.»
بوداک به یاد می‌آورد که در حین بازدید از یک بیمارستان دولتی در کلکته، مردی را دید که با تفنگ در حال پرسه زدن در اطراف بیمارستان است.
هند قانون فدرال سختگیرانه‌ای برای حمایت از کارکنان بخش مراقبت‌های پزشکی ندارد.
آر وی آسوکان، رئیس انجمن پزشکی هند، سازمانی متشکل از پزشکان، به من گفت اگرچه در ۲۵ ایالت قوانینی برای جلوگیری از خشونت علیه کادر درمانی وجود دارد، اما صدور حکم محکومیت «تقریبا دیده نشده است.»
یک نظرسنجی که در سال ۲۰۱۵ انجام شد، نشان داد که ۷۵ درصد از پزشکان در هند با نوعی خشونت در محل کار مواجه بوده‌اند.
او می‌گوید: «در بیمارستان‌ها تقریبا امنیتی وجود ندارد.»
او می‌گوید: «یک دلیل این است که هیچ کس به بیمارستان به عنوان منطقه درگیری خشونت‌آمیز فکر نمی‌کند.»
برخی از ایالت‌ها مانند هاریانا برای تقویت امنیت در بیمارستان‌های دولتی، نگهبانان خصوصی استخدام کرده‌اند.
در سال ۲۰۲۲، دولت فدرال از ایالت‌ها خواست تا نیروهای امنیتی آموزش دیده را در بیمارستان‌های حساس مستقر کنند، دوربین های مدار بسته نصب کنند، تیم‌های واکنش سریع تشکیل دهند، ورود «افراد نامطلوب» را محدود کنند و مجرمان را تحت پیگرد قانونی قرار دهند.
واضح است که هیچ اقدامی صورت نگرفته است.
به نظر می‌رسد حتی پزشکان معترض هم چندان به تغییر اساسی امیدوار نیستند.
دکتر میترا می‌گوید: «هیچ چیز تغییر نخواهد کرد... انتظار از پزشکان این است که باید شبانه روز کار کنند و به عنوان بخشی بهنجار از کار، سوء استفاده را تحمل کنند.»
دکتر میترا می‌افزاید: «این فکر یاس‌آور است.»
