ریشه خودارضایی در انسان‌ها به اجداد نخستی‌سان در ۴۰ میلیون سال پیش بازمی‌گردد

یورونیوز: زیست‌شناسان تکاملی می‌گویند منشاء خودارضایی را در پستانداران باستانی که ده‌ها میلیون سال قبل از انسان‌های اولیه می‌زیسته‌اند، ردیابی کرده‌اند.

یافته‌های جدید حاصل بررسی «بزرگترین مجموعه داده» راجع به خودارضایی در نخستی‌سانان است که تا کنون گردآوری شده و تأیید می‌کند که این رفتار مختص انسان‌ها نبوده و ریشه در خویشاوندان ژنتیکی بشر داشته که پیش از آن می‌زیسته‌اند.

دانشمندان می‌گویند این رفتار ده‌ها میلیون سال قبل از انسان‌ها وجود داشته است، با این حال تصریح می‌کنند که هدف تکاملی آن روشن نیست. در واقع از منظر تکاملی، خودارضایی عملی پرهزینه، بیهوده، باعث حواس‌پرتی و حتی خطرناک به نظر می‌رسد با این حال وجودش حفظ شده است.

تیمی از محققان اکنون در دانشگاه کالج لندن در پژوهش خود به تاریخچه این رفتار پرداختند، به این امید که منشاء یک معمای تکاملی را بیابند.

دکتر ماتیلدا بریندل، محقق ارشد این مطالعه در دانشگاه کالج لندن، در این باره می‌گوید: «آنچه می‌توانیم بگوییم این است که این رفتار حدود ۴۰ میلیون سال پیش در جد مشترک همه میمون‌ها و شامپانزه‌ها وجود داشته است. در واقع اینطور نیست که برخی از گونه‌ها یک روز از خواب بلند شوند و شروع به انجام آن کنند، این یک خصوصیت باستانی و تکامل‌یافته است.»

برای بازسازی تاریخچه خودارضایی، دانشمندان صدها مقاله، پاسخ پرسشنامه‌های متعدد و یادداشت‌های شخصی در مورد خودارضایی پستانداران را که توسط نخستی‌شناسان و نگهبانان باغ وحش‌ها تهیه شده بود مورد مطالعه قرار دادند. آنها سپس اطلاعات مربوط به درخت تکاملی نخستی‌سانان را نقشه‌برداری کردند و نشان دادند که چگونه این فعالیت در ریشه در نسل‌های گذشته داشته است.

دانشمندان در مقاله خود گفته‌اند که خودارضایی در میان پستانداران و در همه جنس‌ها و سنین رایج بوده، با این حال اینکه چرا بیش از ۴۰ میلیون سال پیش تکامل یافته معلوم نیست.

تجزیه و تحلیل‌های دانشمندان نشان می‌دهد که خودارضایی در جنس نر شانس جفت‌یابی و باردار شدن ماده را افزایش می‌دهد. به عنوان مثال، یک نر که در نزاع برای جفت‌گیری از رقیبان خود پایین‌تر است ممکن است آنقدر خودارضایی کند که زمان برانگیختگی خود را قبل از رابطه جنسی افزایش دهد. این به معنی ارسال این پیام است که او می‌تواند سریعتر با شریکش جفت‌گیری کرده و آن را باردار کند قبل از اینکه رقیب تنومندش از راه برسد و مانع او شود.

دانشمندان می‌گویند خودارضایی همچنین می‌تواند به جنس نر کمک کند تا اسپرم‌های قدیمی را از بین ببرند و اسپرم‌های تازه‌تر و رقابتی‌تری برای رابطه جنسی داشته باشند.

محققان همچنین دریافته‌اند که خودارضایی جنس نر در پستانداران با سطح عفونت‌های مقاربتی رابطه دارد. یک توضیح می‌تواند این باشد که خودارضایی بعد از رابطه جنسی به شستشوی دستگاه تناسلی کمک می‌کند و خطر ابتلا به عفونت را کاهش می‌دهد.

دکتر بریندل گفت که برای شناسایی عوامل تکاملی خودارضایی در زنان به داده‌های بیشتری نیاز است. یک ایده این است که خودارضایی قبل از رابطه جنسی بر نخستی‌های ماده که آماده بارداری هستند تأثیر می‌گذارد. به این نحو که با کاستن از میزان اسیدی بودن واژن، آن را برای اسپرم جفت انتخابی مساعدتر می‌کند.

وی افزود: «این یک رفتار رایج در سراسر قلمرو حیوانات است و به نظر من کاملاً گیج‌کننده می‌آید که هیچ کس قبلاً در مورد آن تحقیق نکرده است. در جواب افرادی که فکر می‌کنند خودارضایی اشتباه یا به نوعی غیرطبیعی است، باید گفت که این یک رفتار کاملا طبیعی است. این بخشی از کارنامه سالم رفتارهای جنسی ما است.»

نتایج مطالعات دانشمندان در نشریه علمی «Proceedings of the Royal Society B» منتشر شده است.