کارخانه «داروگر» تعطیل شد؛ ناتوان از پرداخت بدهیهای مالیاتی و پرداخت حقوق کارگران
رأی دهید
کارخانه داروگر نخستین تولیدکننده مواد شوینده در ایران، توسط غلامرضا داروگر در سال ۱۳۰۷ در اصفهان راهاندازی شد و پس از چند سال، با گسترش محصولات تولیدی، به تهران انتقال یافت. پس از انقلاب ۵۷، این کارخانه به نهادهای حکومتی واگذار شد.
صابون نخل داروگر، شامپو تخممرغی، و مایع ظرفشویی ریکا، از محصولات شناخته شده این شرکت است.
پس از انتشار خبر تعطیل شدن این کارخانه، کاربران رسانههای اجتماعی از نسلهای مختلف درباره آن نوشتهاند.
این کارگران چهارشنبه مقابل قوه قضاییه تجمع کردند و پنجشنبه نیز «به صورت گروهی» در دادستانی شکایت ثبت کردند، اما سپس، «مدیریت کارخانه» تمامی سالنهای تولیدی را «پلمب کرد» و «اسامی ۲۷ نفر از کارگران قراردادی با سابقه را در لیست اخراج قرار داد.»
بنا بر این گزارش، «در حالی که ۷۰ کارگر همچنان در انتظار تعیین تکلیف وضعیت شغلی خود بودند» و بقیه «منتظر ورود به محل کارشان ایستاده بودند»، مدیریت اعلام کرد که آنها «حق ورود به محل کار را ندارند» و برای دریافت مطالباتشان باید «تا شهریور» منتظر بمانند و کسانی که به ادامه همکاری «تمایل ندارند، میتوانند درخواست ترک کار بدهند.»
به گفته محمدرضا فرزعلیان، مسئول کانون شوراهای اسلامی کار غرب تهران، کارگران کارخانه داروگر در چهار ماه گذشته حتی «یک ریال هم» حقوق نگرفتهاند و برای معاش «شبها نگهبانی و دستفروشی و مسافرکشی میکنند.»
او گفته مدیرعامل داروگر «چند شرکت دیگر» نیز دارد، ولی وضع آنها هم «خراب است و داروگر خرابتر از همه»؛ اما مسئولان با وجود این که مشکلات داروگر را میدانند، «دست روی دست گذاشتهاند» و برای رفع مشکلات «هیچ اقدامی» نمیکنند.
بهروز فراهانی، کنشگر حقوق کارگران، در روزهای گذشته به صدای آمریکا گفته است که جمهوری اسلامی بر اساس «فقدان گفتمان» مقامات دولتی با مردم بنا شده است.
