قم شهرناامن برای دختران
رأی دهید
ایندیپندنت فارسی: ابهام‌های بی‌پاسخ درباره مسمومیت سریالی دختران دانش‌آموز در ۱۳ مدرسه شهر قم، از نهم آذرماه تا امروز، پایتخت مذهبی ایران را به ناامن‌ترین شهر کشور برای دختران و زنان تبدیل کرده است.
با گذشت بیش از ۷۰ روز از اولین مورد اعلام شده مسمومیت دانش‌آموزان مدارس دخترانه در قم تا امروز، وعده مسئولان ارشد امنیتی و قضایی برای روشن شدن دلایل و عوامل این حادثه محقق نشده و تجمع خانواده دانش‌آموزان نیز تنها سبب شده است وزیر آموزش‌وپرورش موضوع را انکار کند و وزیر بهداشت به شهر قم سفر کند و بگوید: «به‌زودی همه‌چیز روشن می‌شود».
وزیر اطلاعات نیز به گفته رسانه‌های نزدیک به دولت، گزارشی محرمانه از حوادث پیش‌آمده برای دانش‌آموزان دختر شهر قم در جلسه کابینه ارائه کرده که هیچ اطلاعاتی از متن آن منتشر نشده است.
اما پیچیدگی ماجرا طی روزهای گذشته وقتی بیشتر شد که سایت «قم نیوز» پس از انتشار یادداشتی از نفیسه مرادی، استاد علوم قرآنی دانشگاه الزهرا که در آن احتمال دست داشتن تندرویان مذهبی در حادثه را مطرح کرده بود، ضمن حذف یادداشت، از خوانندگانش عذرخواهی کرد و نوشت: «متاسفیم که سبب شدیم رسانه‌های معاند سوءاستفاده کنند.»
اما در ایران این پرونده یادآور بسیاری وقایع دیگر طی ۴۴ سال گذشته است که در جریان آن‌ها زنان و دختران ایرانی هدف حملات هدفمند افراد و جریان‌های ناشناس قرار گرفته‌اند و تکلیف پرونده آن‌ها و عاملان روشن نشده است.
جمهوری اسلامی هرگز حاضر به پذیرش مسئولیت در قبال ناامن شدن جامعه برای زنان و زن‌ستیزی نشده است. ضمن آنکه با بررسی این موارد مشخص می‌شود الگوی فکری پشت این حملات می‌تواند نزدیک به همان انگیزه‌‌هایی باشد که خود را در برخورد با زنان به بهانه حجاب و مسائل مختلف «آتش به اختیار» می‌داند.
دهم بهمن‌ماه سال ۱۳۵۷ در آخرین روزهای حکومت پهلوی و پس از خروج محمدرضا شاه از ایران، خبری در سطح شهر تهران منتشر شد که حاکی از حضور جمعیتی معترض حوالی محله «شهر نو» بود؛ محله‌ای که زنان معروفه تهران از زمان قاجار آنجا ساکن بودند. جمعیتی که زندگی زنان ساکن این محله را خلاف احکام اسلامی می‌دانستند از ساعت شش بعدازظهر با ورود به منطقه قلعه شهر نو، به آتش زدن خانه‌ها و مغازه‌ها اقدام کردند.
با وجود آنکه برخی از مردم تلاش کردند مانع آسیب دیدن زنان شوند، اما به روایت رسمی رسانه‌های وقت، بیش از چهار زن در این حادثه کشته شدند، اما تا سال‌ها بعد شاهدان ماجرا از بیرون آوردن اجساد سوخته زنانی سخن می‌گفتند که گویی در هیچ آماری بنا نبود نامشان ثبت شود.
زنانی که در مرداد ۵۸ و پس از تعطیلی رسمی این محله مدتی در خانه‌ای استقرار داده شدند هم سرنوشت بهتری پیدا نکردند و برخی اعدام شدند و برخی دیگر شکنجه و روانه زندان شدند.
