دانستنی های جالب در مورد اولین بمب‌افکن مافوق صوت آمریکا
رأی دهید
ولکیری که «کمپانی هوانوردی آمریکای شمالی» آن را طراحی کرده بود، هواپیمایی شش‌موتوره بود که می‌توانست مسافت هزاران کیلومتر را با سرعت 3+ ماخ (سه‌برابر سرعت صوت) در ارتفاع 21000 متری از سطح زمین طی کند.
ولکیری فقط مدت کوتاهی را در نزدیکی ایستگاه راداری دشمن سپری می‌کرد، و پیش از آنکه دشمن بتواند جنگنده‌های خود را در مکان مناسبی برای رهگیری آن قرار دهد، از محدوده شناسایی آن خارج می‌شد.
سرعت و ارتفاع بالای ولکیری آن را در برابر هواپیماهای رهگیر، که در آن زمان تنها سلاح مؤثر در برابر هواپیماهای بمب‌افکن بودند، مصون می‌کرد. این هواپیما به زحمت توسط رادارهای دشمن قابل شناسایی بود، و هیچ هواپیمای رهگیر یا جنگنده شوروی در آن زمان توانایی مقابله با آن را نداشت.
با این حال، ظهور موشک‌های بالستیک قاره‌پیما در اواخر دهه 1950، امتیاز آسیب‌ناپذیری ولکیری را از بین برد. اختراع این تکنولوژی جدید در شوروی بمب‌افکن‌های سرنشین‌دار آمریکا را به طور فزاینده‌ای منسوخ کرد. نیروی هوایی آمریکا در نهایت از تلاش برای تولید انبوه ولکیری دست کشید، و برنامه تولید بمب‌افکن‌های بی-۷۰ به طور کل در سال 1961 لغو شد.
در این زمان نیروی هوایی آمریکا تمرکز خود را روی یک برنامه تحقیقاتی برای مشاهده اثرات پرواز طولانی‌مدت با سرعت بالا گذاشت. بر این اساس، دو نمونه آزمایشی هواپیما تحت عنوان «اکس‌بی-70الف» ساخته شدند، که به منظور پروازهای مافوق صوت بین سال‌های 1964-1969 مورد استفاده قرار گرفتند.
یکی از این هواپیماهای آزمایشی در جریانی مانووری در سال 1966 پس از برخورد با یک هواپیمای کوچکتر که در نزدیکی آن در حال پرواز بود، سقوط کرد و از بین رفت. آخرین ولکیری امروز در موزه ملی نیروی هوایی ایالات متحده در اوهایو نگهداری میشود و در معرض دید عموم قرار دارد.
