جزایر آلیوتی؛ تنها پل زمینی آسیا به آمریکا
رأی دهید
جزایر آلیوتی از 14 جزیره بزرگ آتشفشانی و 55 جزیره کوچکتر تشکیل شده‌اند. بیشتر این جزایر اکنون متعلق به ایالت آلاسکا در ایالات متحده آمریکا هستند، اما برخی از آنها به استان کامچاتکای روسیه تعلق دارند.
این مجمع‌الجزایر «کمان آلیوتی» را تشکیل می‌دهند که گستره‌ای به مساحت 17666 کیلومتر مربع را اشغال می‌کند و به طول حدود 1900 کیلومتر میان شبه‌جزیره آلاسکا در شرق تا شبه جزیره کامچاتکا در شرق کشیده شده است، و همچون مرزی میان دریای برینگ در شمال و اقیانوس آرام در جنوب عمل می‌کند.
روسیه تزاری عامل کشف مجمع‌الجزایر آلیوتی در دوران مدرن است. دولت روسیه در سال 1741 ویتوس برینگ، کاشف دانمارکی را استخدام کرد تا سرحدات شرقی روسیه در حوزه قطب شمال و اقیانوس آرام را جستجو کند. برینگ در این منطقه دچار کشتی‌شکستگی شد، و دریایی که وی در آن غرق شد به نام او مشهور است.
بازماندگان ماموریت برینگ توانستند با استفاده از قایقی که از بقایای کشتی شکسته خود ساخته بودند، خود را به شبه‌جزیره کامچاتکا برسانند. توصیفات آنها از حیوانات خزدار مجمع‌الجزایر آلیوتی شکارچیان پوست سیبری را به آن جزایر کشاند، و بدین ترتیب روس‌ها به تدریج پا به آمریکای شمالی گذاشتند.
جزایر آلیوتی تا پس از یک سده پس از کشف‌شان توسط برینگ کماکان به روسیه تعلق داشتند، و در گذار زمان آلاسکا در شمال قاره آمریکای شمالی نیز به این متصرفات افزوده شد. در یکی از بزرگترین معاملات ارضی تاریخ، امپراطوری تزاری در سال 1867 تمام متعلقات خود در شمال اقیانوس آرام و آمریکای شمالی را به ایالات متحده واگذار کرد.
مجمع‌الجزایر آلیوتی، با نظر به اینکه تنها پل تقریبا زمینی میان آسیا و آمریکا هستند، در دوران جنگ جهانی دوم به یکی از عرصه‌های استراتژیک مهم جنگ تبدیل شدند. در این دوران امپراطوری ژاپن به این جزایر حمله و برخی از آنها را اشغال کرد، که تنها مورد اشغال خاک آمریکا توسط دشمن در این جنگ بود. آمریکا بعدا از این جزایر به عنوان پایگاه‌های رهگیری و حمله نهایی به ژاپن استفاده کرد.
