چگونه انسان به دست خودش موثرترین داروی جهان را بی اثر کرد؟
رأی دهید
پنی‌سیلین، میراث الکساندر فلمینگ اسکاتلندی برای بشریت است. او که این روزها تولد ۱۴۰ سالگی‌اش در گوشه و کنار دنیا جشن گرفته می‌شود، سال‌ها به دنبال دارویی بود که عفونت را بدون آسیب زدن به بافت سالم بدن، کنترل کند.
شاید داستان کشف پنی‌سیلین را به صورت داستان جذاب رویش تصادفی کپک بر روی نمونه آزمایش شنیده باشید اما حقیقت این است که فلمینگ نزدیک به بیست سال از عمر خود را صرف به ثمر رسیدن این دارو کرد.
تولید «داروی معجزه‌گر» در ابتدا بسیار محدود بود و تنها راهی جبهه‌های نبرد در اروپا می‌شد اما پس از پایان جنگ جهانی دوم، کم‌کم در دسترس عموم قرار گرفت و عمل جراحی را از یک قمار خطرناک تبدیل به راه شفا و بهبودی کرد.
در سال ۱۹۴۵ او و دو محقق انگلیسی دیگر هاوارد فلری و ارنست چاین جایزه نوبل در پزشکی را به خاطر این کشف بزرگ گرفتند.
متأسفانه استفاده نادرست و فراگیر از این دارو در ۸۰ سال گذشته باعث شده است که پزشکان اعلام کنند، افزایش سطح «مقاومت آنتی‌بیوتیک» به مرز هشدار رسیده است.
طبق تعریف سازمان بهداشت جهانی، مقاومت به آنتی‌بیوتیک یعنی میکروب‌های بیماری‌زا که برای از بین بردن آن‌ها از آنتی‌بیوتیک استفاده می‌شود، با جهش ژنی (موتاسیون) نسبت به این داروها مقاوم شوند.
مصرف خودسرانه آنتی‌بیوتیک یکی از دلایل ایجاد این بحران است. در حال حاضر در بسیاری از کشورها قوانین محدود شونده‌ای برای تجویز و استفاده از این نوع داروها وضع‌شده است. پزشکان و مقامات بهداشتی جهانی امیدوارند با وضع این محدودیت‌ها بتوانند میزان اثرگذاری این داروی نجات‌بخش را حفظ کرده و میراث فلمینگ را لااقل برای یک قرن دیگر زنده نگه‌دارند.
