شنبه ۲۵ آبان ۱۳۹۸ - ۱۶ نوامبر ۲۰۱۹
العربیه :جنوب امریکا در سال‌‌های آغازین قرن بیستم، شاهد انتشار بیماری نوظهور پلاگرا یا همان حساسیت شدید پوست نسبت به اشعه آفتاب بود و ظرف مدت زمان کوتاهی، این بیماری حالت اپیدمیک یافت و در فاصله 1900 و 1940 بیش از 3 میلیون نفر به آن مبتلا شدند که 100 هزار نفر از آن‌ها بعد از تحمل رنج بی‌خوابی، عفونت و تاول‌‌های پوستی و پیرذهنی در طول سالیانی دراز، به کام مرگ رفتند.
در اوج این تراژدی، جوزف گولدبرگر پزشک مجارستانی‌تبار امریکائی متولد 1874 ماموریت تحقیقات برای نجات آمریکائی‌‌ها از پلاگرا را به گردن گرفت و برای مقابله با این بیماری وهمچنین «نژادپرستی» راهی نیویورک شد.
رژیم غذائی، علت این بیماری بود گولدبرگر نظری‌های بر خلاف نظریه مطرح در آن دوران را پیش کشید. او با تردد در یتیم‌خانه‌‌ها و مراکز بیماری‌‌های روانی و کارگاه‌‌های پنبه پاک کنی به جمع‌بندی در مخالفت با نظریه پذیرفته شده در خصوص ماهیت میکربی این بیماری و سرایت آن از شخصی به شخص دیگر رسید و به جای این نظریه، بیماری را مرتبط با رژِیم غذائی مبتلایان به آن دانست.
عکس یک آمریکایی مبتلا به پلاگرا گولدبرگر پس از پژوهش‌‌های متعدد متوجه شد این بیماری میان کارگران و افراد ساکن در سازمان‌هائی مشاهده می شود که وی آن‌ها را مورد تفحص قرار داده اما هیچیک از مسئولان این مراکز، مبتلا به این بیماری نشده‌اند. او همچنین از عدم انتقال بیماری به پزشکان و پرستاران که در تماس مستقیم با مبتلایان به پلاگرا بودند، شگفت‌زده شده بود. این پزشک امریکائی در سفر به مناطق جنوب امریکا متوجه شد که بیماری مزبور به مقداری زیاد در میان امریکائی‌های افریقائی‌تبار و کشاورزان انتشار یافته است. گولد برگر با دقت در رژیم غذائی آن‌ها فهمید که مبتلایان به این بیماری از ذرت به عنوان منبع اصلی غذائی خود استفاده می‌کنند.
آزمایش در ازای آزادی گولدبرگر در سال 1915 برای اثبات درستی نظریه خود به محافل علمی و پزشکی، اقدام به اجرای آزمایش در یکی از زندان‌ها کرد و با کمک «ارل بروور» حاکم ولایت میسیسیپی به یکی از زندان‌ها رفته و از خدمات 11 تن از زندانیان داوطلب برای اجرای این آزمایشات در ازای آزادی از زندان، برخوردار شد.
در این آزمایش‌ها گولدبرگر به روی 11 داوطلب در طول هفته‌ها، رژیم غذائی مشابه با نظام غذائی جنوب امریکا مرکب از ذرت و برنج و بیسکویت را در مورد این داوطلبان بکار بست و با گذشت فقط 5 ماه، علائم بیماری پلاگرا در 6 تن از زندانیان مشاهده شد. او بلافاصله آن‌ها را در رژِم غذائی بهداشتی و همه‌جانبه‌ای قرار داد و مشاهده کرد که بیماران بهبود یافته و مقدمات بر طرف شدن عوارض بیماری دیده شد.
نظریه میکربی با وجود نتایج متقاعدکننده آزمایش گولدبرگر، بسیاری از پزشکان امریکائی نظریه گولدبرگر را نپذیرفته و ترجیح دادند بر نظریه منشأ میکربی بیماری پلاگرا و امکان واگیر بودن آن، باقی بمانند. ا‌هالی منطقه جنوب امریکا نیزبا نظریه او به خاطر یهودی‌تبار بودن گولدبرگر مخالفت کرده و زیر سئوال بردن رژِم غذائی خود از سوی گولدبرگر را محکوم کردند.
یک مرد مبتلا به پلاگرا گولدبرگر برای اثبات درستی تئوری خود مبادرت به ادامه پژوهش‌ها به مساعدت همسر و جورج ویلر دستیارش کرد و این بار تئوری واگیر بودن بیماری را مورد حمله قرار داد و آزمایشهای وحشت‌آوری را انجام داد که در آن‌ها مبادرت به خوردن فضولات بیماران مبتلا به پلاگرا و تزریق مواد عفونی و مایعات ترشح شده از بدن آن‌ها به خود کرد تا با سلامت ماندن خود بعد از این آزمایش‌ها نشان دهد که پیوندی میان نظام غذائی و این بیماری وجود دارد.
کونراد الونجم کاشف نیاسین جوزف گولبرگر در ژانویه 1923 درگذشت بدون اینکه بتواند شاهد پیروزی تئوری خود باشد، زیرا جهانیان باید تا 1937 منتظر می‌ماندند تا «کونراد الونجم» وجود ترکیبی بیوشمیائی موسوم به «نیاسین» را در غذا و قدرت آن در پیشگیری از این بیماری را اثبات کند.
