مسی کوچک افغان؛ از تحقق رویای بزرگ تا کابوس ناتمام جنگ و تهدید
رأی دهید
دو سال پیش انتشار تصویر مرتضی شش ساله در حالی که با کیسه ای پلاستیکی به رنگ پیراهن تیم ملی آرژانتین، تن پوشی ورزشی برای خود دست و پا کرده بود صفحه تمام رسانه های دنیا را به اشغال خود درآورد. او بر پشت پیراهن پلاستیکی نام ستاره باشگاه بارسلون لیونل مسی و شماره معروف وی (۱۰) را با ماژیک کشیده بود.
شهرت جهانی یکباره مرتضی احمدی سبب شد تا وی بتواند در سال ۲۰۱۶ با «بت ورزشی» خود ملاقات کند. مرتضی در جریان یک دیدار دوستانه در حالیکه دست در دست لیونل مسی داشت به همراه تیم بارسلون وارد زمین ورزشگاهی در قطر شد.
ستاره بارسلون و تیم ملی آرژانتین که به عنوان سفیر حسن نیت یونیسف نیز منصوب شده است پس از این ملاقات بسته ای کامل از لباس ورزشی تیم بارسلون به همراه یک پیراهن امضاء شده تیم ملی آرِژانتین و یک توپ فوتبال به وی هدیه داد.
این لحظات رویایی اما برای پسر بچه افغان بسیار زودگذر بود. خانواده مرتضی در ماه نوامبر پس از حمله نیروهای طالبان به ولایت غزنی مجبور شدند محل اقامت خود در افغانستان را ترک و به کابل مهاجرت کنند.
شفیقه مادر مرتضی به خبرگزاری فرانسه می گوید «در آن زمان تنها به فکر نجات جانمان بودیم و بدون آنکه فرصتی برای جمع کردن اموال و وسائل زندگی داشته باشیم سراسیمه از محل فرار کردیم و پس از شش روز اقامت در مسجدی در شهر بامیان خود را به کابل رساندیم.»
شفیقه می گوید: «هنگام فرار صورت مرتضی را پوشانده بودیم تا شناخته نشود زیرا پیش از آن تهدیدهایی را دریافت کرده و نگران بودیم فرزندمان را از دست بدهیم.»
مادر مرتضی در ادامه می گوید: «افراد تبهکار گمان می کردند که فرزندمان مقادیر زیادی پول از مسی دریافت کرده و به همین دلیل تهدید می کردند که او را خواهند ربود.»
او درباره خروج از افغانستان به خبرگزاری فرانسه گفت: «همه‌چیز با توجه رسانه‌ها شروع شد. فکر می‌کردم خانواده و خود من در معرض خطر قرار داریم. [در ماه‌های گذشته] تماس‌های تلفنی تهدیدآمیز بسیاری داشتیم.»
خانواده مرتضی احمدی ابتدا به اسلام آباد، پایتخت پاکستان و سپس به شهر کویته در جنوب‌غربی این کشور رفتند. آنها به این امید به پاکستان گریختند که بتوانند در آنجا به کشور امنی مهاجرت کنند اما «بدون پول و کار» در نهایت مجبور شدند به ولسوالی جاغوری، محل اقامت قبلی خود در افغانستان بازگردند.
عارف، پدر مرتضی تصمیم گرفت پس از آن با تهدیدهای فزاینده مقابله کند اما فرزندش که از وقایع روی داده وحشت زده بود از بیم ربوده شدن تصمیم گرفت به مدرسه نرود.
مادر مرتضی در حالی که با یادآوری این وضعیت به شدت متاثر نشان می داد به خبرگزاری فرانسه گفت: «هر شب تعدادی افراد ناشناس در اطراف خانه ماه پرسه می زدند و ما را زیر نظر داشتند. پس از آن هم تماس های تهدید آمیز تلفنی شروع شد.»
خانواده احمدی بار دیگر به کابل باز می گردد. مرتضی با توجه به ماجراهایی که پشت سر گذاشته هم اکنون بخشی از سیصد هزار کودک آواره افغانستانی به شمار می رود که از ابتدای سال جاری به دلیل جنگ داخلی در کشورشان آواره شدند. بر اساس گزارش سازمان ملل متحد ۲۸ درصد از این کودکان زیر هجده سال دارند.
همایون، برادر بزرگ مرتضی که پیراهن پلاستیکی معروف را برای او درست کرده بود، می گوید همچنان صورت او را پنهان می کنیم زیرا تهدیدها هنوز ادامه دارد.
حالا آرزوی مرتضی کمی کوچکتر شده است: او می خواهد همانند قبل پیراهن ورزشی به تن کند و آزادانه پایی به توپ بزند.
او می گوید که دلش برای مسی تنگ شده و اگر دوباره او را ببیند به او می گوید: «سلام، حال شما خوب است؟» مرتضی حتی پاسخ لیونل مسی را نیز می داند: «او به من می گوید خوبم، مراقب خودت باش.»
پسر کوچک افغان در ادامه از مسی می خواهد که در کنارش باشد و به او کمک کند از این مخمصه خارج شود.
جمله پایانی مرتضی این است: «هنگامی که بزرگ شدم می خواهم من هم مسی شوم.»
