واکنش‌ها به انتشار گزارش «گورخواب‌ها و کارتن‌خواب‌ها» در زابل + تصاویر

فرماندار زابل در استان سیستان و بلوچستان در واکنش به گزارش‌ها درباره گور‌خوابی در این شهرستان گفت که هزار گورخواب، کارتن‌خواب و معتاد در طول سال‌های گذشته «جمع‌آوری» و در «کمپ‌ها و خانه‌‌های بهبودی» اسکان داده شده‌اند.
 
هوشنگ ناظری روز سه‌شنبه، ۱۹ تیر، در مصاحبه با خبرگزاری تسنیم از «جمع‌آوری» بیش از هزار نفر از «گورخواب‌ها، معتادین ،کارتن‌خواب و افراد بی‌خانمان» در این شهر خبر داد.
 
به گفته آقای ناظری، افرادی که محلی برای زندگی نداشتند در «کمپ‌ها و خانه‌های بهبودی سکونت داده شدند».وی اما اعلام نکرده که این افراد در چه مدتی «جمع‌آوری» شده و چه تعداد از آنها در مراکز خاص دولتی اسکان داده شده‌اند.
یکی از گورخواب های زابل نیز در مصاحبه با خبرگزاری تسنیم گفت: «بار‌ها برای جمع آوری ما از شهرداری و دیگر نهاد‌ها آمده‌اند ... اما از دست آن‌ها فرار کرده‌ام. چون احساس می‌کنم اگر روزی مواد را کنار بگذارم حتما می‌میرم».
 
عبارت گورخوابی پس از گزارش روزنامه شهروند در روز سه‌شنبه هفتم دی ماه ۹۶ درباره زندگی حدود ۵۰ زن، مرد و کودک در قبرهای گورستان نصیرآباد در حوالی شهرستان شهریار مطرح شد.
 
این گزارش بازتاب‌های گسترده ای داشت و پس از انتشار آن محمد نهاوندیان، رئیس وقت دفتر رئیس جمهور،‌ با شماری از این افراد دیدار کرد و مقام‌های مسئول ابراز امیدواری کردند که مراکز جدیدی برای اسکان بی‌خانمان‌ها ساخته شود.
با این حال این روزنامه یک سال پس از انتشار این گزارش خبر داد که ساکنان این گورها، «بیابان‌خواب و یا زندانی شده‌اند و برای قبرستان، دیوار و نگهبانی و پاسگاه پلیس گذاشته شده است».
 
پس از انتشار گزارش گورخوابی تعدادی از شهروندان در تهران، گزارش‌هایی نیز درباره گورخوابی در زابل منتشر شد. این گزارش‌ها واکنش علی اکبر کیخا، امام جمعه زابل، را به دنبال داشت که از «بی‌توجهی» به «شش هزار گورخواب و کارتن خواب» در این شهر انتقاد کرد.
خبرگزاری تسنیم در گزارش روز سه شنبه خود نوشت: «در حالی موضوع ۵۰ گورخواب تهرانی به‌سرعت رسانه‌ای شد و مردم و مسئولان دست در دست هم برای آن‌ها گرمخانه ایجاد کردند که هنوز بعد از گذشت چند سال به حال بیش از ۱۰۰۰ گورخواب زابل فکری نشده است».
مقامات جمهوری اسلامی در سال‌های گذشته از حاشیه‌نشینی، گورخوابی و کارتن‌خوابی شهروندان ایرانی به عنوان یک «معضل‌ اجتماعی» نام برده و از افزایش این پدیده‌ها در سال های اخبر خبر داده‌اند.