شکر؛ نیروی شفابخش پنهان

پزشکان راهی یافته‌اند که شکر به تندرستی شما کمک ‌کند. شکر، زخم‌هایی که با آنتی‌بیوتیک‌ها (پادزیست‌ها) درمان نمی‌شوند را درمان می‌کند.
 
"موزز موراندو" که کودکی خود را در فقر و در روستایی در دامنه کو‌ه‌های شرق زیمبابوه گذرانده بود، همیشه هر وقت زمین می‌خورد یا جایی از بدنش زخم می‌شد، روی آن نمک می‌مالید. روزهایی که خوش‌اقبال‌تر بود پدرش آنقدر پول داشت که بتواند چیزی بخرد که به اندازه‌ نمک باعث سوزش زخم‌هایش نمی‌شد: شکر.
 
موراندو دریافته بود که زخم‌ها با شکر زودتر از هر ماده دیگری درمان می‌شوند. در سال ۱۹۹۷ وقتی به عنوان پرستار در سازمان خدمات درمانی بریتانیا (NHS) استخدام شد از اینکه از شکر به هیچ عنوان در درمان‌های رسمی استفاده نمی‌شد، تعجب کرد و تصمیم گرفت در این زمینه تغییری ایجاد کند.
 
ایده‌‌ موراندو سر‌انجام جدی گرفته شد. حالا موراندو در سمت دانشیار پرستاری بزرگسالان در دانشگاه وولور‌همپتون، مطالعه‌ آزمایشی اولیه‌ای را در مورد کاربرد شکر در درمان و بهبود زخم‌‌ تکمیل کرد و برای این کارش موفق به کسب جایزه‌ مجله‌ "مراقبت از زخم" در ماه مارس ۲۰۱۸ شد.
 
در بعضی از مناطق جهان، این روش بسیار مهم است چون مردمان آن مناطق توانایی تهیه‌ دارو‌های آنتی‌بیوتیک را ندارند. این موضوع در بریتانیا هم مورد توجه قرار گرفت چون وقتی زخمی عفونی شود ممکن است به آنتی‌بیوتیک‌ها مقاوم شود.
 
موروندو می‌گوید که برای مداوای زخم با شکر تنها کاری که باید بکنید این است که شکر را روی زخم بپاشید و آن را با باند ببندید. ذرات ریز شکر هر نوع رطوبت که محیط مناسبی برای رشد باکتری‌ها فراهم می‌کند را جذب می‌کنند. بدون حضور باکتری‌ها زخم‌ بسیار سریع‌تر بهبود پیدا می‌کند.
 
با توجه به مقاومت در برابر آنتی‌بیوتیک‌ها، تمایل به استفاده از روش‌های درمانی دیگر مانند شکر افزایش پیدا کرده است.
 
شواهد لازم برای این امر را موراندو در آزمایش‌هایش یافت و مجموعه‌ای از نمونه‌های پژوهشی از سراسر جهان یافته‌های موراندو را تائید کرد که شامل نمونه‌های درمان موفق با شکر در زخم‌های مقاوم به آنتی‌بیوتیک بود.
 
با وجود همه اینها موراندو هنوز نبرد دشواری در پیش داشت.
 
تأمین بودجه برای تحقیقات بیشتر به او کمک می‌کرد تا به هدف نهایی خود برسد ــ و بتواند سازمان خدمات درمانی بریتانیا را وادار به استفاده ازشکر به جای آنتی‌بیوتیک‌ها کند اما هزینه بخش اصلی تحقیقات پزشکی را شرکت‌های دارویی تأمین می‌کنند و این شرکت‌ها چنان که موراندو می‌گوید بهره‌ چندانی از سرمایه‌گذاری برای تحقیقات در زمینه‌ای که نتوانند امتیاز ساخت و بهره‌برداری انحصاری آن را داشته باشند، نمی‌برند.
 
شکر مورد ‌استفاده‌ موراندو همان نوع ساده و دانه‌دانه است که معمولاً برای شیرین کردن چای از آن استفاده می‌کنیم. در آزمایش‌های دیگر او دریافت که تفاوتی میان شکرِ نیشکر و چغندر قند وجود ندارد اما شکر زرد و دانه درشت چندان مؤثر نبود.
 
آزمایش‌های اولیه نشان داد که باکتری‌ها در غلظت‌های کم شکر رشد می‌کنند اما در غلظت‌‌های بالای شکر کاملاً مهار می‌شوند. موراندو شروع به ثبت موارد‌ی در زیمبابوه، بوتسوانا و لسوتو (جایی که تحصیل پرستاری را شروع کرده بود) کرد.
 
درمیان این موارد زنی بود که در شهر هراره، پایتخت زیمبابوه زندگی می‌کند.
 
موراندو می‌گوید: "پای زن اندازه‌گیری شده بود و آماده قطع شدن بود، وقتی برادر‌زاده‌ام با من تماس گرفت. زن از پنج سال پیش زخم بسیار شدیدی در پایش داشت و پزشک می‌خواست آن را قطع کند. من از او خواستم زخم را ضد‌عفونی کند و روی آن شکر قرار دهد و بگذارد بماند و این کار را تکرار کند».
 
'زن هنوز پایش را دارد'
 
او می‌گوید این یکی از نمونه‌هایی است که نشان می‌دهد چرا این همه علاقه به روش‌های او وجود دارد به‌ویژه در مناطقی از جهان که مردمانش توانایی تهیه‌ آنتی‌بیوتیک‌ها را ندارند.
محققانی مثل موزز موراندو تلاش می‌کنند تا شکر را به عنوان روش دارویی مؤثری برای درمان زخم جا بیندازند محققانی مثل موزز موراندو تلاش می‌کنند تا شکر را به عنوان روش دارویی مؤثری برای درمان زخم جا بیندازند.
 
در مجموع موراندو تا الان ۴۱ تحقیق بالینی بر روی بیماران در بریتانیا انجام داده است. او هنوز نتیجه‌ تحقیقاتش را منتشر نکرده است اما در کنفرانس‌های داخلی و خارجی آنها را ارائه داده است.
 
پرسشی که در طول تحقیقاتش با آن رو‌بروست این است که آیا شکر می‌تواند برای بیماران مبتلا به دیابت هم استفاده شود، چون بسیاری از آنها زخم‌‌هایی در پاهای خود دارند. در بیماران دیابتی میزان گلوکز خون باید مدام تحت نظر باشد از این رو به نظر نمی‌رسد این روش درمانی خوبی برای این بیماران باشد.
 
اما او دریافت که این روش برای بیماران دیابتی هم مفید است بدون این که میزان گلوکز خون آنها را بالا ببرد. موراندو می‌گوید: "شکر ساکاروز است ــ برای تبدیل آن به گلوکز نیاز به آنزیم سوکزار است، چون این آنزیم درون بدن وجود دارد فقط وقتی شکر جذب شود می‌تواند آن را به گلوکز تبدیل کند. استفاده ازشکر بر روی زخم‌های خارجی چنین اثری ندارد."
 
همچنان که موراندو به تحقیقاتش بر انسان‌های بیمار ادامه می‌داد، در آن سوی اقیانوس اطلس، در ایالات متحده آمریکا، دامپزشکی به نام مورین مک‌مایکل سال‌ها بود از این روش شفا‌بخش برای درمان حیوانات استفاده می‌کرد.
 
مک‌مایکل، که در بیمارستان آموزش دامپزشکی دانشگاه ایلینویز مشغول به کاراست، ابتدا در سال ۲۰۰۲ از ترکیب شکر و عسل بر پشت حیوانات خانگی استفاده کرد. او گفت که سادگی این روش و بهای ارزان آن باعث شد او به آن توجه کند ــ به‌ویژه برای صاحبان حیوانات خانگی که توانایی پرداخت برای روش‌های معمول درمانی را ندارند و نمی‌توانند حیوان خود را به بیمارستان ببرند و ازآرام‌بخش و مسکن استفاده کنند.
درمان با شکر نه فقط زخم‌های انسان‌ها را بهبود می‌بخشد بلکه برای حیوانات خانگی هم کارآمد است  مک‌مایکل می‌گوید که آنها در جراحی‌ها از شکر و عسل استفاده کرده‌اند و در بیشتر موارد برای سگ‌ها و گربه‌ها آن را به کار برده‌اند و در مواردی برای حیوانات مزرعه. عسل خواص شفا‌بخش مشابه شکر دارد، تحقیقی نشان می‌دهد که در مهاررشد باکتری‌ها حتی از شکر هم مؤثر‌تر است، البته گران‌تر از شکر است.
 
درمان با شکر نه فقط زخم‌های انسان‌ها را بهبود می‌بخشد بلکه برای حیوانات خانگی هم کارآمد است.
 
مک‌مایکل می‌گوید: "ما در این زمینه توفیق بسیاری پیدا کردیم." او نمونه‌ای از سگ ولگردی را به خاطر می‌آورد که به عنوان طعمه‌ سگ‌های پیت‌بول استفاده شده بود، نزد آنها آورده شده بود. این سگ را آویزان کرده بودند و سگ‌های پیت‌بول که برای این کار تعلیم دیده‌اند به آن حمله کرده بودند. وقتی سگ را نزد ما آوردند بیش از ۴۰ جای گاز‌گرفتگی بر هر یک از دست و پاهایش بود - و در مدت هشت هفته شفا پیدا کرد .
 
مک‌مایکل می‌گوید: «او سگی ولگرد بود و کسی پولی برایش نمی‌داد. ما او را با عسل و شکر درمان کردیم و او به طور شگفت‌انگیزی درمان شد، او اکنون کاملاً شفا پیدا کرده است».
 
این روش علاوه بر آنکه ارزان‌تر است مزیت دیگری هم دارد، هرچه بیشتر و بیشتر از آنتی‌بیوتیک‌ها استفاده کنیم، بیشتر نسبت به آنها مقاوم می‌شویم.
 
در بریتانیا شیلا مک‌نیل، متخصص مهندسی بافت، از دانشگاه شفلید در این زمینه تحقیق کرده است که چطور شکر طبیعی می‌تواند به عنوان محرک رشد دوباره‌ رگ‌های خونی استفاده شود. تحقیق او ریشه در کارهایش در زمینه‌ تومور‌ها داشت که دریافت نوع خاص و بسیار کوچک شکر از تجزیه‌ی "دی ان ای"، حاصل می‌شود.
 
تیم تحقیقات مک‌نیل این شکر را بر بافت اطراف جنین جوجه آزمایش کردند. بنا بر نظر مک‌نیل، این شکر باعث ایجاد دو برابر رگ‌های خونی بیشتراز حالت عادی شد.
 
البته این نوع از شکر‌های تولید‌شده‌ طبیعی درون بدن ما وجود دارد و با شکر‌های معمولی که موراندو در آزمایش‌هایش استفاده می‌کرد، تفاوت دارند.
 
مک‌نیل می‌گوید: "رؤیا و آرزوی ما یافتن شکری است که به هر دو صورت بتواند استفاده شود." او باور دارد که این کار نیاز به تحقیقات بیشتر دارد.
 
در همین حال در وولورهمپتون، موراندو تصمیم دارد تا درمانگاهی خصوصی دائر کند و در آن از روش شکر خود استفاده کند.
 
او امید دارد روزی از شکر به طور وسیع برای درمان استفاده شود، نه فقط در سیستم خدمات درمانی همگانی بریتانیا بلکه در همه ‌ بیمارستان‌‌های عمومی و در کشور‌های دیگری که او کار می‌کرده است. او مرتب ایمیل‌هایی از سراسر جهان دریافت می‌‌کند که از او توصیه‌هایی می‌خواهند و درخواست می‌کنند تا بیماران را از راه دور و از طریق ایمیل راهنمایی کند. بیماران راه‌‌دور او عکس‌هایی از نتیجه‌ شفا‌بخش روش او همراه با سپاس و قدر‌دانی فراوان برایش می‌فرستند.
 
این روشی دیرین است و به طور غیر‌‌رسمی بسیاری از مردمان فقیر در کشورهای در حال‌توسعه از این روش استفاده می‌کنند، اما موراندو فقط پس از آمدن به بریتانیا بود که دریافت تا چه حد شکر می‌تواند در دنیای پزشکی مفید باشد. او آن را ترکیبی از دانش محلی و تحقیقات با ابزار‌های مدرن در بریتانیا می‌بیند.