دشواری‌های زن بودن در ارتش کره شمالی

یک سرباز سابق ارتش کره شمالی می‌گوید که زندگی برای یک زن در چهارمین ارتش بزرگ دنیا آنقدر سخت بود که عادت ماهیانه اغلب آنها خیلی زود قطع می‌شد و تجاوز، آنطور که این زن می‌گوید برای بسیاری از کسانی که با آنها کار می‌کرده یک واقعیت زندگی بود.
 
"لی سو یوان"، ده سال در پایین یک تختخواب دو طبقه در اتاقی با ۲۴ زن دیگر می‌خوابید. به هر زن یک کمد کوچک برای گذاشتن یونیفرم‌هایشان داده بودند. روی هر کدام از این کمدها دو عکس قاب شده قرار داشت؛ یکی عکس "کیم ایل سونگ"، رهبر و بنیانگذار کره شمالی و عکس دوم "کیم جونگ ایل"، رهبر وقت این کشور.
 
ده سال پیش او ارتش را ترک کرده بود، اما بوی سربازخانه‌های بتنی همچنان در خاطرش مانده است.
 
"خیلی عرق می‌کردیم. تشک‌ها از پوسته برنج پر شده بود و عرق بدنمان جذب آن می‌شد. از پنبه درست نشده بود و چون پوسته برنج بود بوی عرق و همه بوها را نگه می‌داشت. خیلی نامطبوع بود."
 
این مسئله به خاطر وضعیت امکانات شست و شو بود.
 
لی سو یوان می‌گوید: "به عنوان یک زن، یکی از سخت‌ترین چیزها این بود که نمی‌توانستیم درست و حسابی دوش بگیریم. چون آب گرم نبود. یک شیلنگ، آب را مستقیم از کوهستان به سربازخانه می‌آورد. گاهی از توی شیلنگ قورباغه و حلزون می‌گرفتیم."
 او که دختر یک استاد دانشگاه است، حالا ۴۱ سال دارد. او در مناطق شمالی متولد شده است. بسیاری از مردان خانواده او سرباز بودند و وقتی در سال‌های ۱۹۹۰ میلادی قحطی این کشور را فرا گرفت، او داوطلبانه به ارتش پیوست. فکر اینکه هر روز یک وعده غذای تضمین شده خواهی داشت، او را تشویق به این کار کرد. هزاران زن جوان دیگر هم همین کار را کردند.
 
"جیون باک"، نویسنده کتاب "انقلاب پنهان کره شمالی" می‌گوید: "زنان به طور خاص در دوره خشکسالی در کره شمالی صدمه زیادی دیدند. بیشتر زنان جذب بازار کار شدند و خیلی از آنها مورد سوءاستفاده و به خصوص آزار جنسی، قرار گرفتند."
فراریان قابل اعتماد
 "ژولیت موریلوت"، نویسنده کتاب"کره شمالی در صد سوال" که به زبان فرانسه منتشر شده و "جیون باک" می‌گویند که اظهارات لی سو یان با گفته‌های دیگران مطابقت می‌کند اما هشدار داده‌اند که باید در برخورد با افرادی که از کره شمالی فرار می‌کنند هشیار بود.
 
باک می‌گوید: "تمایل شدیدی برای دانستن درباره وضعیت داخل کره شمالی وجود دارد و این باعث می‌شود که بعضی از کسانی که از کره شمالی گریخته‌اند، داستان‌های غلوآمیزی به رسانه‌ها بگویند، به خصوص اگر در مقابل دریافت پول باشد. خیلی از کسانی که خودشان از کره شمالی گریخته‌اند و نمی‌خواهند در رسانه‌ها مطرح شوند از اینکه این کار کسب و کار بعضی شده است انتقاد می‌کنند. این را باید در نظر داشت."
 
از سوی دیگر اطلاعاتی که از سوی منابع رسمی کره شمالی منتشر می‌شود، فقط تبلیغات مطلق است.
 
لی سویان بابت این مصاحبه پولی دریافت نکرده است. اوایل، لی سو یان ۱۷ ساله به خاطر حس وطن‌پرستی و کار گروهی از زندگی‌اش در ارتش لذت می‌برد.
 
او شیفته سشواری شده بود که در اختیار داشت هرچند به خاطر وضعیت برق به ندرت می‌توانست از آن استفاده کند.
 
وظایف روزانه زنان و مردان تقریبا یکسان بود. مدت تمرین‌های فیزیکی برای زنان کوتاه‌تر بود اما آنها باید هر روز کارهایی مثل غذا پختن و تمیز کردن را هم انجام می‌دادند. کارهایی که سربازان مرد از انجام آن معاف بودند.
 
ژولیت موریلوت می‌گوید: "کره شمالی به طور سنتی یک جامعه مردسالار است و قوانین مردسالارانه در آن حاکم است. هنوز هم نگاه کلی به زنان این است که آنها به آشپزخانه تعلق دارند و باید در آشپزخانه بمانند."
 
تمرینات سخت و جیره غذایی که مدام کمتر می‌شد وضعیت جسمی لی سو یان و سایر همقطارانش را ضعیف کرد.
 
او می‌گوید: "بعد از شش ماه خدمت در ارتش، عادت ماهیانه همه ما به خاطر سوءتغذیه و فضای پر استرس قطع شد. سربازان زن از اینکه پریود نمی‌شدند خوشحال بودند. آنها می‌گفتند اوضاع آنقدر بد است که اگر پریود هم باشیم بدتر خواهد بود."
 
بر اساس آنچه که یان می‌گوید زمانی که در ارتش بوده، برای دوران عادت ماهیانه سربازان زن هیچ امکاناتی در نظر گرفته نشده بود و اغلب سربازان مجبور به استفاده چند باره از دستمال‌های بهداشتی می‌شدند.
 
ژولیت موریلوت می‌گوید: "هنوز هم زنان از دستمال‌های پنبه‌ای سنتی استفاده می‌کنند. آنها باید دستمال‌ها را دور از چشم مردان می‌شستند برای همین مجبور بودند صبح زود بلند شوند و دستمال‌ها را بشورند."
 
ژولیت موریلوت که با چند سرباز زن کره شمالی صحبت کرده، می‌گوید: "یکی از دخترهایی که با او صحبت می‌کردم، ۲۰ ساله بود و به من گفت که یکبار آنقدر سخت تمرین کرده بود که برای دو سال پریود نشد."
 
همزمان دولت کره شمالی در یک اقدام غیرمعمول اعلام کرد که محصولات بهداشتی ویژه زنان را در بیشتر واحدهای زنان ارتش توزیع خواهد کرد.
 
جیون باک می‌گوید: "احتمالا این اقدامی است برای جبران شرایطی که در گذشته بوده. اقدامی کمی اغراق آمیز برای مقابله با این واقعیت که شرایط زنان قبلا بد بوده است.هدفشان احتمالا تقویت روحیه زنان و این است که زنان بیشتری فکر کنند "عجب پس مراقب ما خواهند بود."
 
به تازگی یک محصول آرایشی با کیفیت به نام "پیونگ‌یانگ" هم در بعضی واحدهای ارتش کره شمالی توزیع شده است.
 
این اقدام پس از آن انجام شد که کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی در سال ۲۰۱۶ میلادی ضمن بازدید از کارخانه این محصول آرایشی خواست که این محصول در عرصه جهانی با مارک‌های مشهور جهان مانند لانکوم، شانل و کریستین دیور رقابت کند.
 
با وجود همه اینها، سربازان زنی که پایگاه‌های بیرون شهر هستند حتی به توالت هم دسترسی ندارند و بعضی از آنها به موریلوت گفته‌اند که اغلب مجبور می‌شوند در مقابل مردها دستشویی کنند؛ کاری که سخت آزارشان می‌دهد. موریلوت و باک، هر دو می‌گویند که آزار و اذیت جنسی متداول بوده است.
 
موریلوت می‌گوید که وقتی برای اولین بار موضوع تجاوز در ارتش کره شمالی را با زنان سرباز مطرح کرد "اغلب زنان گفتند که این اتفاق برای دیگران افتاده است و هیچکدام تجربه شخصی ندارند."
 
لی سو یان هم میگوید که در طول سال‌های ۱۹۹۲ تا ۲۰۰۱ که در ارتش کره شمالی بوده کسی به او تجاوز نکرده است اما برای خیلی از همقطارانش این اتفاق افتاده بود.
 
"فرمانده گروهان در اتاق خودش می‌ماند و به سربازان زن تجاوز می‌کرد. این اتفاق مدام می‌افتاد." او افزود که سکوت در مقابل سواستفاده جنسی در ارتش، ریشه در "نگرش مردسالارانه در جامعه کره شمالی" دارد. همان نگرشی که باعث می‌شود که زنان در ارتش همه کارهای سخت و طاقت فرسا را انجام دهند.
 
او می‌گوید زنان خانواده‌های فقیر که به استخدام ارتش درمی‌آیند و در مکان‌های کوچک غیر رسمی به سر می‌برد شرایط ناامن‌تری دارند.
 
"خشونت خانگی در جامعه هنوز به طور گسترده پذیرفته شده است و گزارش نمی‌شود، این مساله در ارتش هم به همین شکل است. اما من تاکید می‌کنم که باید به این واقعیت توجه کنیم که این نوع فرهنگ درباره آزار و اذیت در ارتش کره جنوبی هم وجود دارد."
 
لی سو یان که به عنوان سرباز در منطقه‌ای در نزدیکی مرز کره جنوبی خدمت می‌کرد، سرانجام در سن ۲۸ سالگی ارتش کره شمالی را ترک کرد. او خوشحال بود که می‌تواند وقت بیشتری با خانواده‌اش بگذراند اما احساس می‌کرد که برای زندگی خارج از ارتش آماده نیست و از نظر مالی شرایطش سخت شده بود.
 
سال ۲۰۰۸ میلادی بود که تصمیم گرفت به کره جنوبی فرار کند.
 
در اولین تلاشش در مرز چین دستگیر شد و یک سال به زندان افتاد.
 
در دومین تلاش و مدت کوتاهی پس از آزادی از زندان شناکنان از رودخانه "تومن" گذشت و به چین رفت. در مرز چین بود که به کمک یک دلال موفق شد به کره جنوبی برسد.