آزاد شدن رقص در بارها و رستوران‌ها: لغو «قانون کاباره» بعد از ۹۱ سال در نیویورک
رأی دهید
منتقدان این قانون که ۹۱ سال پیش برای مبارزه با باشگاه‌های شبانه جاز در محله هارلم تصویب شده بود، را قانونی «تبعیض آمیز» می‌دانستند که اغلب به طور گزینشی اجرا می‌شد و بارها از سوی اداره پلیس و شهرداری مورد سوء استفاده قرار گرفته بود.
«قانون کاباره» که اجرای موسیقی، نمایش و رقص در بارها و رستوران های شهر را به دریافت «جواز کاباره» موکول ساخته بود، سرانجام روز سه شنبه ۳۱ اکتبر توسط نمایندگان شورای شهر نیویورک لغو شد. طرح قانونی لغو آن به فاصله ۳۰ روز بعد از امضای شهردار نیویورک، به مورد اجرا گذاشته خواهد شد.
بنا به گزارش روزنامه نیویورک تایمز، از ۲۵ هزار رستوران و بار در محدوده شهر نیویورک، فقط یکصد واحد «مجوز کاباره» که طی مراحل اداری پیچیده و با تصویب ادارات گوناگون شهر، صادر می شد، دریافت کرده بودند.
قانون کاباره در سال ۱۹۲۶ و در دوران ممنوعیت مصرف مشروبات الکلی در آمریکا تصویب شده بود و به نیروی انتظامی اجازه می داد اماکن اجرای موسیقی جاز در محله هارلم را که محرمانه مشروبات الکلی می فروختند، زیر نظر بگیرد. با استفاده از این قانون، هنرمندان برجسته ای مثل «بیلی هالیدی» و «ری چارلز» از اجرای برنامه محروم شده بودند.
مبتکر لغو قانون در شورای شهر، یک نماینده حزب دمکرات از محله بروکلین به نام «رافایل اسپنال» است که از سوی ساکنان جدید بروکلین که اغلب نسل جوان و اهل هنر و تفریح های شبانه هستند، تحت فشار قرار گرفته بود، به خصوص به این سبب که باشگاه‌های ابتکاری بسیاری در سالهای اخیر در انبارهای متروک یا تالارهای کارخانه‌های تعطیل شده در محله قدیمی «بوش ویک» به راه افتاده بودند.
اسپینال در مصاحبه با نیویورک تایمز گفت: «اگر لاتینی تبار باشید، اگر سیاهپوست باشید، اگر از دگرباشان جنسی باشید، از این قانون صدمه دیده اید.»
وی افزود: «وقت آن رسیده است که این خطای تاریخی را تصحیح کنیم و الزام نامناسب و دلبخواهی دریافت جواز برای رقص در این شهر را منسوخ سازیم.»
منع اجرای موسیقی در این قانون به تدریج منسوخ شده بود، هر چند اجرای زنده توسط گروه‌های موسیقی با بیشتر از سه نوازنده در بارها و رستوران ها همچنان به دریافت «جواز کاباره» نیاز داشت. اما آن بخش از قانون کاباره که رقصیدن در اماکن عمومی را ممنوع کرده بود، اجرا می شد و چندین نسل از صاحبان بارها و رستوران ها مجبور بودند برای متوقف ساختن رقص مشتریان، چراغها را خاموش کنند یا ترانه های بدون رقص پخش کنند، تا از هجوم شبانه ماموران پلیس که به مهر و موم کسب و کار آنها می انجامید، پیشگیری کنند.
نیویویورک تایمز می‌نویسد این قانون عجیب و قدیمی برای شهری که دوست دارد خود را پایتخت زندگی شبانه بخواند، غیرعادی بود و بارها تلاش اعضای شورای شهر برای لغو آن، به خاطر نیاوردن رای کافی، با شکست روبرو شده بود.
«رودولف جولیانی»، شهردار سابق نیویورک که به شهردار نظم و قانون مشهور بود، از این قانون برای فشار آوردن بر باشگاه‌های شبانه و بارهای شلوغ، استفاده می‌کرد.
«جان بارکلی» صاحب باشگاه رقص «بوسا نووا» در محله «بوش ویک» از جمله فعالان جدید مبارزه با «قانون کاباره» بود، که کارزاری سیاسی به نام «شبکه آزادی رقص» به وجود آورد.
بارکلی گفت: «این قانون طی قرن گذشته فرهنگ نیویورک را به خفقان دچار کرده بود و ما به شدت خوشحال هستیم که مرگ آن را جشن بگیریم، و به دولت محلی کار صحیح را انجام داد، افتخار می کنیم.»
«گرگ میلر»، مدیرعامل تشکل غیرانتفاعی «راهپیمای رقص» Dance Parade که سالانه یک رژه بزرگ خیابانی برای انواع رقص در خیابان های بروکلین برپا می‌کند، گفت: «بعد از ۹۱ سال ممنوعیت رقص در نیویورک، امروز روزی بزرگی است.»
«اندرو ماچمور»، صاحب یک بار، که دادخواست او علیه قانون کاباره هنوز در یک دادگاه فدرال مطرح است، گفت: «۹۱ سال گذشته ولی سرانجام انجام شد، و این پیشرفتی بزرگ است.»
«بن سرل» یک سخنگوی شهرداری از طریق «ایمیل» به نیویورک تایمز نوشت که ««بیل دو بلازیو» شهردار نیویورک از لغو این قانون حمایت می‌کند.» هر چند خاطر نشان کرد که شهردار مایل است جنبه‌های ایمنی و امنیتی این قانون از جمله لزوم نصبه دوربین های مدار بسته و گماشتن نگهبانان جوازدار در باشگاه‌های بزرگ رقص، همچنان رعایت شود.
مقررات امنیتی و ایمنی در ۱۵ سال اخیر به قانون کاباره افزوده شده بود.
